Filosofieforum.nl

De laatste paar dagen wordt de media nogal beheerst door het nieuws van de vrouw van een juwelier in Deurne die 2 overvallers heeft doodgeschoten. Nu heerst in het land voornamelijk de mening dat dit gerechtvaardigd is. Nu is er deels wat voor te zeggen, omdat de juwelier werd overvallen. De vrouw beschermde haar man en bezittingen, met als gevolg dat de overvallers het met de dood moesten bekopen.

Aan de andere kant, moet dit geen vrijbrief zijn, om elke inbreker/ crimineel die je tegenkomt neer te schieten. Immers daar zijn de politie en de rechter voor om met dat soort mensen af te rekenen.

De vraag is dus hoe ver mag je gaan bij het verdedigen van je naasten en je bezittingen. Hoewel ik neig naar heel ver en persoonlijk niet echt mee kan zitten dat dit op deze manier gebeurd is, vind ik ook dat de consequentie wellicht te ver gaat.
Het lijkt mij dan vooral een interne morele strijd tussen iemand doden en (zelf)bescherming van naasten en bezitingen.

Moreel gezien is het doden van anderen natuurlijk verwerpelijk, maar is het moreel acceptabel om niks te doen in een situatie van nood, een situatie van extremen. In extreme gevallen kunnen de uitkomsten ook extreem zijn, kwestie van dood of gedood worden. Zo bezien lijkt het eenvoudig, maar of het dat ook is, ach gelukkig zijn het incidenten en hoop ik persoonlijk het nooit mee te maken om zo'n keuze te maken .

Ik denk dat in de gegeven situatie alleen maar verliezers zijn. Ik las dat psychische hulp voor de vrouw die de daders doodschoot nodig is, reken maar dat zoiets impact heeft. En als je de emoties niet kunt bedwingen in een dergelijke situatie behoor je eigenlijk geen vuurwapen te hebben.

In Frankrijk hebben ze voor crime passionelle een uitzondering, dan mag een moord soms omdat men begrip heeft voor de heftigheid van de emoties.

Het is een uitdrukking van zeer ver gevorderd materialisme, als je heftige emoties hebt als ze spullen van je af willen pakken, maar daar is in het volk wel begrip voor.

Wat anders is natuurlijk dat een situatie bij een overval zeer bedreigend kan zijn, en de heftige emoties ook als reactie op de bedreiging voor kunnen komen.

@Neus

Het lijkt mij begrijpelijk dat zoiets emotioneel een behoorlijk heftige imopact heeft.
Persoonlijk ben ik tegen het prive bezit van vuurwapens.
Ik weet niet of je dit onder een vorm van materialisme moet scharen, het is denk ik eerder zoals jij zegt een reactie uit een impuls, ontstaan door de overval.

Nog een geluk dat de twee marokkanen geen kinderen hadden.

In woedeopwelling kan alles gebeuren. Je moet vaak en lang oefenen om woede te voorkomen en eigenlijk moet je dan ook situaties waarin de woede opgewekt wordt opzoeken, anders blijft het theorie en geen praktijk en zal het in de praktijk nog niet goed werken. Dat is althans mijn theorie.

Pas achteraf weet je zoiets, en dan is het voor die situatie te laat en mogelijk voor heel veel andere situaties nog niet.