4 juni verkiezingen voor Europees Parlement

[Verwijderde gebruiker]

In aanloop naar de Europese Verkiezingen van 4 juni hebben de kandidaten van alle partijen op Sargasso.nlde mogelijkheid om hun standpunten te verduidelijken, mits ze deelnemen aan de discussie die daar op volgt.

Is D66 geloofwaardig bezig?
Er zijn twee partijen die me het meest verbazen bij de aanstaande Europese verkiezingen. En laten dat nou net de Europa-fanatieke partijen zijn, de fanatiek anti-Europese PVV van Wilders en het extreem euroforische D66 van Alexander Pechtold. Over de ongeloofwaardigheid van de PVV een andere keer (hoe denkt men zogenaamd de westerse vrijheden in nationaal isolement te kunnen verdedigen?). Nu over het langs de randen van de geloofwaardigheid heen scheren van D66.
Die partij voert een ultra-pro-Europese campagne, met als motto 1000 keer JA voor Europa en ‘’Wij zijn de enige partij voor Europa’’. Platte, onzinnige campagneretoriek natuurlijk, maar wat me verbaast is veel meer dit. Hoe kan de partij die zichzelf karakteriseert als de referendumpartij van Nederland zich zo weinig gelegen laten liggen aan het Massale Nee bij de uitslag van het referendum over de Europese Grondwet? Erger nog: ze leggen die uitslag totaal naast zich neer, vegen er hun politieke achterste mee af en gaan er een frontale confrontatie mee aan, alsof er nooit een referendum werd gehouden. Dat mag van mij, maar een referendumpartij heeft daar een goed verhaal bij te leveren, en dat ontbreekt tot op de dag van vandaag.

D66 is ook bij uitstek de partij die, terecht, democratie als bijna-heilig principe omarmt en verdedigt. Maar hoe kan juist zo’n partij dan de gemankeerde democratie die de Europese Unie volgens vriend en vijand is, zo kritiekloos bejubelen en omarmen? Hoe kan een partij 1000 keer ja zeggen tegen een Europees Project waarvan zelfs de meest uitgesproken Eurofiel nog meent dat het geen democratische schoonheidsprijs verdient?
Ik ben doorgaans een fan van de vrijzinnig-democratische instincten van D66, maar vind hun totaal kritiekloze omarming van Europa intellectueel armoedig en electoraal opportunistisch. Er valt toch wel iets af te dingen op en te bediscussiëren over de huidige inrichting en werking van de Europese Unie?

Democratie is niet terreur van de meerderheid
In zijn blogpost bij Sargasso maakt PvdA kandidaat René Cuperus een grote denkfout als hij D66 verwijt de uitslag van het referendum over de Europese Grondwet niet te respecteren. Volgens Cuperus had D66 na het ‘Nee’ in 2005 van mening moeten veranderen over Europa. Dat is nogal een beperkte opvatting van democratie: de meerderheid bepaalt wat de minderheid moet vinden. Cuperus volgt de methode Verdonk: hij laat zijn mening bepalen door de uitslag van een stemming. Minderheden of pluralisme bestaan niet voor Cuperus. 38% van de Nederlanders heeft ‘Ja’ gezegd tegen de Grondwet. Voor Cuperus bestaan die mensen niet, maar bij D66 krijgen ook zij een stem. D66 was ook voor een tweede referendum, over het Verdrag van Lissabon, maar dit Kabinet was daartegen. Misschien dat Mijnheer Cuperus zijn pijlen dus beter kan richten op zijn PvdA collega’s in de regering.

D66 respecteert de uitslag van het referendum, en als het tot een stemming in de Tweede Kamer was gekomen, had D66 inderdaad (met pijn in het hart) tegen de grondwet gestemd. Wij nemen ons verlies: we hebben geen meerderheid kunnen krijgen voor ons standpunt. Maar D66 was pas ongeloofwaardig geweest als we na de uitslag van het referendum als een windvaantje onze opvattingen over hervorming van Europa hadden veranderd. Wij nemen onze kiezers serieus en praten ze niet naar de mond. En we proberen ze zeker geen zand in de ogen te strooien met een paar excuus-Eurosceptici op de kieslijst, over geloofwaardigheid gesproken…

D66 is nog steeds van mening dat Europa veel slagvaardiger en democratischer moet worden. De uitdagingen waar Europa voor staat kunnen niet meer worden opgelost volgens de methode van diplomatieke onderhandelingen tussen regeringen. Europa moet af van de 27 verlammende veto’s. Veto’s leiden niet tot meer invloed voor Nederlandse burgers (met een veto kan je alleen blokkeren, geen invloed uitoefenen), maar wel tot ingewikkelde getrapte besluitvorming, en ondoorzichtige achterkamer deals waar de burger buiten spel staat. Met de Grondwet en zijn opvolger, het Verdrag van Lissabon, kunnen we die achterkamertjes juist afschaffen. D66 had graag gezien dat de Grondwet/het Verdrag veel verder was gegaan in het democratischer, transparanter en slagvaardiger maken van Europa. Maar D66 vindt een kleine stap vooruit altijd nog beter dan helemaal geen stap vooruit. Met zijn afwijzing van de Grondwet bereikt Mijnheer Cuperus echter alleen dat de status quo behouden blijft, en missen we een kans om Europa iets beter te maken.

Cuperus verwijt D66 ook kritiekloos te zijn naar Europa. Dat vind ik ontzettend ironisch. D66 is buitengewoon kritisch als het gaat om bijvoorbeeld het democratisch deficit in Europa, het landbouwbeleid, de afkalving van de burgerrechten, enzovoort. Maar Cuperus gooit een paar dingen door elkaar: de keuze om iets op Europees niveau te doen is één ding. De keuze HOE we het doen, m.a.w.: onze politieke opvattingen, is een tweede. Cuperus betitelt alle Europees beleid waar hij het mee oneens is als ongewenste Brusselse inmenging. Cuperus wil alleen Europees beleid als het hem past, een beetje als de SP. Die willen bijvoorbeeld geen ‘Brusselse bemoeienis’ als het gaat om de regels van de vrije markt, maar ze willen (net als PvdA en GL) wèl een Europees minimumloon regelen. Cuperus en SP willen alleen Europees beleid als het 100% PvdA of SP beleid is. Anders niet. Ze kunnen kennelijk niet accepteren dat een meerderheid iets anders wil. Wie is er nu eigenlijk opportunistisch en ondemocratisch? D66 heeft al jaren een heldere en eenduidige visie op de richting en vorm van Europa. Bij D66 weten de mensen wat ze krijgen.

Opinieonderzoek ‘21minuten’ bevestigt noodzaak Europese superstaat
Een meerderheid van de Nederlanders wil niet dat de EU meer macht krijgt, zo bleek uit het opinieonderzoek ‘21minuten’ (download tussenrapportage [.pdf] of kijk hier). Wie zich echter realiseert dat de feitelijke macht in Europa bij de lidstaten ligt, verzameld in de Europese raad van staatshoofden en regeringsleiders, moet paradoxaal genoeg concluderen dat er vooral verzet bestaat tegen de manier waarop zij Europa besturen: Achter gesloten deuren, zonder tussenkomst van de burgers, resulterend in besluiten waarin die burgers zich niet herkennen.

De feiten spreken voor zich: Het zijn onze staatshoofden en regeringsleiders geweest die precies over die zaken hebben besloten waartegen de burgers in Nederland ageren: de invoering van het Verdrag van Lissabon, de toetreding van nieuwe lidstaten en de totstandkoming van de Lissabon agenda waarvan het zo omstreden element van vrij verkeer van EU-werknemers onderdeel uitmaakt.

Bovendien blijkt uit het onderzoek dat een meerderheid van de Nederlanders best intensiever willen samenwerken op het gebied van economie, milieu en buitenlandsbeleid. Een ruime meerderheid wil dat Europa een sterke positie inneemt ten opzichte van de VS en opkomende landen als China en India. Wie dat wil ontkomt niet aan een supranationaal Europa.

Kortom, wat Newropeans betreft hebben Nederlanders behoefte aan een systeemverandering: Weg van het informele, oncontroleerbare, supranationale onderhandelen in de Raad, naar heldere, democratisch controleerbare besluitvorming waarin het Europees Parlement een serieuze rol vervult. Om die reden pleit Newropeans voor:

- Het recht op initiatief voor het Europees Parlement,
- Een Europese Commissie die als een regering verantwoording aflegt aan het Europees Parlement
- Trans-Europese referenda over uitbreidingen en nieuwe verdragen.

Alleen wanneer de burgers weer grip op Europa krijgen, kunnen zij er zich beter mee identificeren en zal het vertrouwen in de Europese Unie groeien. Omdat nationale partijen Europa dit vertrouwen niet kunnen geven, gebonden als zij zijn aan hun nationale machtsbasis, is het van eminent belang dat een Europese politieke partij als Newropeans een plaats krijgt in het Europees Parlement. Van binnenuit kunnen zij dan werken aan de zo noodzakelijke, positieve doorbraak in Europa.

[Verwijderde gebruiker]

[goeroe-overflakoe]

oorlel

[Verwijderde gebruiker]

Het nationale belang van een Green Deal
Nederland is buitengewoon kwetsbaar voor zowel de financiële als de klimaatcrisis. Beide vereisen een wereldwijde aanpak. Wij vinden het daarom van belang dat de fragiele internationale samenwerking uitmondt in concrete afspraken. In een Green Deal tussen de rijke en de opkomende landen voor een ingrijpende economische koerswijziging. Dat vraagt een ambitieuze en solidaire inzet.

Mondiale problemen

Er was een tijd, nog niet zo gek lang geleden, dat we de economische modellen nog vertrouwden. Het was een overzichtelijke tijd, met schijnbaar overzichtelijke problemen. Zo berekende de Britse econoom Nicholas Stern eind 2006 dat stabilisering van het klimaat één tot twee procent van ons inkomen zou kosten. Een jaar eerder stelde Jeffrey Sachs de prijs voor het beëindigen van de wereldwijde armoede op minder dan één procent van ons inkomen.

Inmiddels voorspelt de Europese Commissie dat de landen van de Europese Unie dit jaar vier procent van hun inkomen zullen inleveren. Helaas brengt dat een einde van de armoede en de stijgende zeespiegel niet dichterbij. Sterker, de Wereldbank voorspelt dat als gevolg van de financiële crisis jaarlijks tot vierhonderdduizend kinderen extra zullen sterven. En terwijl klimaatwetenschappers alsmaar dramatischer voorspellingen produceren, worden plannen voor windparken op zee afgeblazen en beëindigt Shell zijn investeringen in zonne-energie. En het einde van de huidige crises is nog niet in zicht. Naar schatting hebben de banken nog maar een derde van de verliezen op hun giftige kredieten bekendgemaakt. De aandelenmarkten verloren wereldwijd twintigduizend miljard dollar van hun waarde. Om dit bedrag in perspectief te plaatsen: Stern bepleitte een verdubbeling van het wereldwijde onderzoek naar duurzame energie naar twintig miljard dollar; Sachs vroeg om een extra investering van honderd miljard dollar per jaar. In plaats daarvan dalen de hulpgelden dit jaar met veertig miljard dollar. Banken zoeken veiligheid. Alles wat relatief onbekend is, van opkomende landen tot nieuwe technologieën, krijgt geen krediet meer.

Wereldwijde oplossingen

Een dergelijk conservatisme kan de wereld zich niet veroorloven. Niet nu we voor de uitdaging staan een sterk groeiende wereldbevolking te voeden op een aardbol die al flink is uitgeput. De lagere economische groei leidt nu weliswaar tot minder broeikasgassen, maar dat is lang niet de reductie die we nodig hebben om de klimaatcrisis te bedwingen. Belangrijker: investeringen in de echte oplossingen worden nu afgeremd omdat het geld ontbreekt. En de dalende prijs voor grondstoffen maakt duurzame alternatieven minder aantrekkelijk. Steeds meer ook ontbreekt het aan draagvlak. Voor iemand zonder baan is de prijs aan de pomp belangrijker dan de belofte van een zekere en groene energievoorziening in de toekomst.

Ook in opkomende economieën verdwijnt met de prille economische vooruitgang de nog veel prillere bereidheid om te investeren in het klimaat. Juist de Chinezen en Indiërs hebben we ditmaal net zo hard nodig als indertijd de Amerikanen bij de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog. Voor beide crises bestaan namelijk enkel mondiale oplossingen. Geen land of regio is in staat om zelfstandig een weg te vinden uit de financiële of klimaatcrisis. We staan, om het maar eens plechtig te stellen, op een kruispunt in de menselijke geschiedenis. Durven we de echte problemen onder ogen te zien? En zetten we er vervolgens met z’n allen de schouders onder? Of modderen we voort in een brei van ontkenning, onbegrepen eigenbelang en kortzichtigheid?

Helaas zijn de afgelopen maanden weinig hoopgevend. Obama ziet de weerstand tegen zijn groene ambities groeien, net als het aantal protectionistische wetten dat op zijn bureau belandt. Ook in de EU regeert het protectionistisch populisme, van Browns roep om‘British jobs for British workers’ tot Sarkozy’s ‘eigen auto eerst’-beleid en de ‘eigen kuil eerst’-bijdrage van onze patriottistische staatssecretaris van Vakantiezaken, Heemskerk. De G20-top in Londen was dan ook vooral een PR-succes. Geen afspraken over de aanpak van gifkredieten, geen discussie over de Chinees-Amerikaanse handelsbalans, geen belofte van de EU om de aangeslagen economie te stimuleren op vergelijkbare wijze als de VS, het Verenigd Koninkrijk, Japan en China dat doen.

Het is ook verleidelijk ons in te beelden dat de crises aan ons voorbij zullen gaan, of dat we toch nauwelijks kunnen bijdragen aan de oplossing. Gebruiken de Amerikanen niet veel meer energie? Om over de Chinese groeicijfers nog maar te zwijgen. En waren het niet anderen die op de pof leefden? Moeten wij daarvoor nu de prijs betalen?

Het eerlijke antwoord is: ja. De wereldeconomieën zijn nu eenmaal zo verknoopt dat er geen ontsnapping mogelijk is. Dat geldt zeker voor een land(je) als Nederland, met zijn buitengewoon open economie en grote financiële sector. In goede tijden plukken wij volop de vruchten van de internationalisering. En ook nu profiteren we van de gezamenlijke munt; zonder de euro zou ons hetzelfde lot hebben getroffen als het eenzame IJsland. Maar die internationalisering betekent ook dat we een flinke tik meekrijgen van wat er elders gebeurt. Tel daarbij op dat we met onze ligging in een laaggelegen delta de gevolgen zullen voelen van een stijgende zeespiegel. Wij vinden het dan ook een uitgesproken Nederlands belang is dat de benodigde wereldwijde coalitie tot stand komt.

Of dat gaat lukken is zeer de vraag. Voor ieder land afzonderlijk is het aantrekkelijk de anderen de kastanjes uit het vuur te laten halen. Laat onze Amerikaanse, Franse en Duitse handelspartners zich maar in de schulden steken. Het is echter precies deze houding van ‘individuele slimheid’ die zal leiden tot ‘collectief falen’. En om misverstanden te voorkomen: als het collectief faalt, blijft er van de individuele slimheid niet veel meer over. Dan zijn we allemaal de klos.

De Amerikaanse president Roosevelt bestreed in de jaren dertig van de vorige eeuw met zijn New Deal niet alleen de recessie, maar werkte ook structureel aan sociale zekerheid en het voorkomen van toekomstige financiële crises. Een vergelijkbaar gedurfde aanpak is ook nu nodig. Dit keer is het de achterstallige aanpak van het klimaatprobleem die schreeuwt om aandacht. Wij pleiten daarom voor een Green Deal. Hierbij onderscheiden we maatregelen voor de korte en de middellange termijn. Maar voor beide geldt dat de belangrijkste besluiten dit jaar moeten vallen.

Stimuleer de juiste vraag

Het urgente economische probleem is dat de private sector doorslaat in zijn zuinigheid. Er wordt door banken, consumenten en bedrijven zo hard op de rem getrapt dat we in een vicieuze cirkel terecht dreigen te komen. Daarbij stelt iedereen zijn bestedingen uit, bevreesd voor de toekomst. Een toekomst die daardoor alsmaar angstaanjagender wordt. Het gevolg: ook gezonde bedrijven gaan ten onder. Waardevolle structuren gaan verloren, netwerken binnen en buiten bedrijven die met veel geld, tijd en moeite tot stand zijn gekomen. Om nog maar te zwijgen over de moedeloosheid die zich van de werklozen meester maakt.

De vorige keer dat een dergelijke vraaguitval wereldwijd toesloeg, ruim tachtig jaar geleden, begon de wereldeconomie pas weer te draaien nadat de publieke uitgaven op keynesiaanse wijze waren verhoogd. Tot dan toe hadden de werklozen in de steden honger, terwijl de oogst op het land stond te verrotten. De natiestaten probeerden de grenzen te sluiten voor de problemen en deze via protectionistische maatregelen af te wentelen op de buurlanden. Dit beggar thy neighbour-beleid bracht uiteindelijk de hele buurt aan de bedelstaf.

Zo erg zal het nu niet worden. We hebben sindsdien heel wat solidariteit en openheid vastgelegd in wetten (sociale zekerheid) en verdragen (Europese interne markt, WTO). Het beleid moet zich richten op die delen van de wereldeconomie waartoe dit vangnet zich niet uitstrekt: de wegvallende private bestedingen en de minder ontwikkelde landen.

De tijdelijke vervanging van private door publieke uitgaven stelt overheden voor de vraag waar het geld aan uit te geven. Bij voorkeur aan iets waar we later nog wat aan hebben en dat effect heeft in de periode dat de werkloosheid oploopt. Afgaande op eerdere recessies zal dat zeker nog tot in 2011 het geval zijn. Niet alle spades hoeven dus nu meteen de grond in. Toch blijkt de neiging groot om op beproefde recepten te vertrouwen. Zie de steun aan de auto-industrie en de verbreding van de wegen als hoofdmoot van de Europese stimuleringspakketten. Maar welke zin hebben nieuwe wegen en meer auto’s als we juist minder moeten rijden?

Groene investeringen leveren direct besparingen op. Minder geld dat we aan Russisch gas en olie uit het Midden-Oosten kwijtraken. Maar vooral de noodzaak van een duurzamere levensstijl maakt investeren in een schone economie rendabel. De kennis en vaardigheden die we ontwikkelen bij het isoleren van huizen en kantoren, het bouwen van windmolens op zee, elektrische auto’s en nieuwe OV-systemen hebben toekomstwaarde.

Extra aandacht verdient ook die andere ‘risicogroep’ waar de financiële markten nu hun handen van aftrekken: de opkomende landen en de allerarmsten. Daar is vaak nauwelijks een stelsel van sociale zekerheid en staan de overheidsfinanciën nog beroerder voor. De EU-landen snoeien in hun hulpbudgetten. Dit is niet alleen onfatsoenlijk, het ontkent ook de wederzijdse afhankelijkheid. In deze landen groeide net een bereidheid om mee te doen aan een internationale aanpak van de klimaatproblematiek. Die bereidheid dreigt nu verloren te gaan.

En bescherm de mondiale publieke goederen

Naast deze noodverbanden moet de Green Deal ook afspraken bevatten om misbruik van de wereldwijde afhankelijkheden te voorkomen. Het internationale culturele en economische verkeer heeft ons veel goeds gebracht. Europese samenwerking en globalisering zijn per saldo voordelig en verrijkend, maar ze zijn niet vrijblijvend of zonder nadelen. De globalisering heeft geleid tot het ontstaan van mondiale publieke goederen, maar niet tot instituties om deze te beschermen. We plukken allemaal de vruchten van ‘een redelijk stabiel klimaat’ en ‘vertrouwen in het financieel systeem’. Deze beide ‘publieke goederen’ bieden individuele bedrijven en landen echter ook de mogelijkheid om deze voor eigen gewin te misbruiken, ten koste van de mondiale gemeenschap. De uitdaging is om afspraken te maken die dit in de toekomst voorkomen.

De eerste mogelijkheid daartoe is eind dit jaar. Dan moeten in Kopenhagen wereldwijd bindende afspraken worden gemaakt over het terugdringen van de uitstoot van broeikasgassen. Het verstoken van kolen, olie en gas brengt kosten met zich mee voor anderen. De Amerikaanse SUV’s bedreigen de kustgebieden in Bangladesh. Aan de pomp wordt nu echter enkel afgerekend voor de kosten die Shell of BP heeft gemaakt, niet voor de extra dijken die nodig zijn in Bangladesh. Zonder het beprijzen van deze negatieve gevolgen zal de aanpak van het klimaatprobleem achter de feiten aan blijven hobbelen. Alleen via bindende internationale afspraken bereiken we dat het publieke goed van ‘een redelijk constante temperatuur’ veilig is.

Net zo is ‘vertrouwen in ons financieel systeem’ een groot, maar kwetsbaar publiek goed. Alleen omdat we erop vertrouwen dat we van de bankier ons geld terugkrijgen, zijn we bereid het bij hem in bewaring te geven. De meeste mensen zijn zich er nauwelijks van bewust dat diezelfde bankier het geld vervolgens in een veelvoud weer uitleent. Deze wisseltruc is zowel de motor van ons kapitalistisch systeem als de achilleshiel. Naast ‘ruimte voor groei’ biedt het ook de mogelijkheid om onverantwoorde risico’s te nemen met andermans spaargeld. Het waren juist de banken met een ‘gouden’ reputatie die de private geldpers lieten draaien, wetende dat ze bij problemen toch wel gesteund zouden worden. Het was ‘kop: de bank wint, of munt: de staat verliest’. Het resultaat is bekend: we hebben allemaal verloren nadat bankiers enkele jaren flinke bonussen konden bijschrijven.

Zij konden dat doen omdat het bestaan van ‘financiële publieke goederen’ de laatste decennia simpelweg is ontkend. Alan Greenspan raakte in shocked disbelief omdat markten zich niet bijtijds hadden gecorrigeerd. Aldus dé toezichthouder van het mondiale financiële systeem van de laatste decennia, vierhonderd jaar na het knappen van de Hollandse tulpenbubbel en de vele financiële crises die daarop volgden.

Internationale regels en toezichthouders zijn nodig zodat banken en bedrijven landen niet tegen elkaar kunnen uitspelen, met een race to the bottom op het gebied van belastingen, regulering en toezicht tot gevolg. Het leven op krediet is voorbij. Gevaar is wel dat we hierbij doorschieten en met ons streven naar financiële stabiliteit onze laatste kans op een stabiel klimaat missen. De strijd tegen klimaatverandering zal veel inventiviteit, innovatie en investeringen vergen. Te zuinige ministers van Financiën en overmatig risicomijdende banken zijn misschien wel net zo gevaarlijk voor ons klimaat als kolencentrales, kiloknallers en straalmotoren.

We leven in ongekende tijden. Bovenop de klimaatcrisis is er nu ook een financiële en economische crisis. Een wereldwijde Green Deal is nodig, waarbij de rijke en opkomende landen zich vastleggen op een ingrijpende economische koerswijziging. Dat vereist een hoeveelheid durf en solidariteit die de huidige generatie politici zich nauwelijks kan voorstellen. Veel lijsttrekkers bij de Europese verkiezingen hameren erop dat zij het Nederlands belang zullen verdedigen in Brussel. Alsof er een objectief nationaal belang bestaat dat per definitie tegengesteld is aan het Europese en mondiale belang. Wij vinden dat Nederland er alle belang bij heeft om voortrekker te zijn van een grensoverschrijdende Green Deal.

[Verwijderde gebruiker]

Brussel: Big Business as usual?
Een klein bericht is snel vergeten, ook zijn de berichtjes vaak zo onopvallend dat je er snel overheen leest. Maar als die kleine berichten keer op keer terugkomen is er meer aan de hand. En keer op keer komt uit Brussel het bericht dat grote bedrijven tevreden zijn met maatregelen die uit de Brusselse koker komen. Keer op keer geven consumentenorganisaties, vakbonden en milieuorganisaties aan dat zij zich niet gehoord voelen. Voor de burgers is het een van de geheimen van de Brusselse achterkamertjespolitiek maar de Brusselse lobbyisten weten het al lang: Brussel is er voor Big Business.

Enkele weken terug was er weer zo’n klein berichtje, het ging deze keer over een energielabel voor consumentenelectronica. Een label waarmee je in één oogopslag zou kunnen zien wat een product aan energie verbruikt. Een goede zaak zou je zeggen, een eenvoudig label waardoor de consument een goede keus kan maken tussen de verschillende producten. De Europese Commissie stak al de loftrompet op over haar eigen maatregel: Brussel maakt consumentenelectronica groener stond er in de kop. Onderaan het bericht kwam in één zinnetje iets heel anders naar voren: de Consumentenbond sprak van een misleidend label, niet geschikt om consumenten een duidelijke keus te geven maar bedoeld om bedrijven zich groen te laten voordoen. Ook Milieudefensie zag in het label niets anders dan een poging van het bedrijfsleven om duurzaam te doen, zonder het te zijn. Een hemelsbreed verschil, mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie.

Brussel maakt van energielabels een misleidende manier om bedrijven niet echt groen te laten zijn. En toch staat de SP alleen in haar oproep tot openheid van lobbyisten. Minstens 15.000 lobbyisten, waarvan er 12.000 voor het bedrijfsleven werken kunnen zonder zelfs maar te vertellen wie ze zijn en voor wie ze werken toegang krijgen tot het Europees Parlement, de gebouwen van de Europese commissie en de andere instellingen in Brussel en Straatsburg. Lobbyisten worden zelfs uitgenodigd om mee te schrijven aan Europese wetten en regels die betrekking hebben op hun eigen activiteiten. In Brusselse kantoren laten ambtenaren het bedrijfsleven de spelregels bepalen en alles wat u ervan leest is een klein stukje in de krant.

Ik ben deze schimmige machtsspelletjes meer dan zat. Ik wil niet langer onze Europese samenwerking uitleveren aan grote bedrijven. Het wordt tijd voor koerswijziging. Geen achterkamertjespolitiek meer openheid. Door een stem op de SP op 4 juni geld straks: Brussel: Business not as usual.

[goeroe-overflakoe]

oorlel

[Mtheman]

Ik stem toch gewoon D'66

[Verwijderde gebruiker]

Over de identificatieplicht bij het stemmen hier een kritische webpagina.

"Op 4 juni aanstaande worden in Nederland de verkiezingen voor het Europees Parlement georganiseerd. In 353 ‘experimenteer' gemeentes mogen mensen alleen hun stem uitbrengen als zij bereid - en in staat zijn- om behalve hun persoonlijke stempas ook een geldig identiteitsbewijs te tonen. Onschuldige burgers die niet meewerken om preventief te bewijzen dat ze zich niet schuldig maken aan verkiezingsfraude wordt hun stemrecht ontnomen."

[Verwijderde gebruiker]

[Intangible Radjanamadjo]

Poeh toch maar eens even kijken waar ik op ga stemmen.. probleem is dat ik niet zo veel zie in een groot en log Europa, maar aan de andere kant is een verdere versplintering ook niet handig..

kijken of ik voor het protest ga of voor de verbetering..
zijn er nog partijen die duidelijk tegen het maandelijkse verhuiscircus willen gaan optreden?

[Mtheman]

Ehm naja PVV en CDA is naja tegen de bureaucratie met haar blauwe krokodillen campagne, maar verder zou ik het zo niet weten het is niet echt een issue bij zon test.

[Intangible Radjanamadjo]

Ehm naja PVV en CDA is naja tegen de bureaucratie met haar blauwe krokodillen campagne, maar verder zou ik het zo niet weten het is niet echt een issue bij zon test.

Ik weet niet precies wat je met test bedoelt, maar verder denk ik idd dat de twee bovengenoemde partijen tot de conservatieve/zeer conservatieve tak kunnen worden gerekend. Hoewel conservatisme soms niet verkeerd is, ben ik persoonlijk niet echt onder de indruk van wat CDA heeft laten zien in Europa en wat de PVV wil laten zien..

Het is dus niet zo dat het me niet interesseert, maar ik kom mijn visie zo weinig tegen - iig volledige overeenstemming zal ik wel nooit vinden

[Mtheman]

Met test bedoelde ik eigenlijk een stemwijzer niet dat dat nou de oplossing is, maar het geeft wel degelijk inzicht in bepaalde zaken.
Stemwijzer nodig? Klikhier

[Mtheman]

IR volledige overeenstemming kom je nooit tegen? Nee dat gevoel ken ik en daar heb ik me volledig bij neergelegd volledig geaccepteerd ik ga bewust voor dit alternatief, want een volledige overeenstemming van je eigen visie is slechts te vinden als je een eigen partij begint. Dus dan kies ik maar bewust voor het 2nd best, waar ik me het meest in kan vinden, met behulp van eenvoudige hulpmiddelen zoals een stemwijzer. Te kiezen voor iets wat het meest bij me staat of zelf de politiek in, naja dan is de keuze snel gemaakt en helemaal met de EU dan moet je eerst in de Nederlandse politiek zitten om er überhaupt aan mee te kunnen doen. Nee dan weet ik het wel, dan maar geen volledige overeenstemming met je eigen visie niet waar?

[Intangible Radjanamadjo]

Met test bedoelde ik eigenlijk een stemwijzer niet dat dat nou de oplossing is, maar het geeft wel degelijk inzicht in bepaalde zaken.
Stemwijzer nodig? Klikhier

Hehe dacht het al wel dat je daar op doelde.. thnx voor de link, wilde em toch al gaan doen

IR volledige overeenstemming kom je nooit tegen? Nee dat gevoel ken ik en daar heb ik me volledig bij neergelegd volledig geaccepteerd ik ga bewust voor dit alternatief, want een volledige overeenstemming van je eigen visie is slechts te vinden als je een eigen partij begint. Dus dan kies ik maar bewust voor het 2nd best, waar ik me het meest in kan vinden, met behulp van eenvoudige hulpmiddelen zoals een stemwijzer. Te kiezen voor iets wat het meest bij me staat of zelf de politiek in, naja dan is de keuze snel gemaakt en helemaal met de EU dan moet je eerst in de Nederlandse politiek zitten om er überhaupt aan mee te kunnen doen. Nee dan weet ik het wel, dan maar geen volledige overeenstemming met je eigen visie niet waar?

Zo zie ik het inderdaad ook.. 2nd best wordt het toch al gauw, omdat je ideaal je eigen partij zou betekenen en met 16 miljoen partijen komen we ook niet veel verder (zeker niet in Europa )

Ik ga dus even de stemwijzer doen, want het debat op tv kan me eerlijk gezegd niet zo boeien (nu bij eenvandaag een lijsttrekkersdebat)

[Mtheman]

Ik denk dat de Klokkenluiders partij wel wat voor je is, die wil geldverspilling van de EU tegengaan en de bedrijven en de burger dichter bij de EU brengen. Althans dat is wat ik er van begrepen heb, als korte standpunt van de partij. Dus naja wel benieuwd wat de stemwijzer voor raad gaf

[Om]

Ik lijd aan chronische scepsis dat me verhinderd om zelfs maar te besluiten of ik wil stemmen of niet, laat staan op welke partij. Als ik moe wordt van deze scepsis of te lui ben om na te denken ga ik waarschijnlijk stemmen op GroenLinks, vanwege het Groen. Maar helaas, of juist niet helaas, kan ik deze scepsis niet van me afschudden omdat ik mijzelf dan niet meer kan aankijken in de spiegel, en wordt ik niet snel lui genoeg om niet meer te kunnen na denken.

[goeroe-overflakoe]

Eerlijkgezegd was ik eerst alleen maar anti-Kamp.
Nu lees ik net hele interessante artikelen over 'jeugd en gezin' en hoe dat allemaal in opbouw is en de opkomst van de miljarden subsidie. Ik ben echt helemaal ontroerd en vroeg me af of iemand hier misschien op de valreep weet of er ook zo'n rouvoet-club voor europa is? En natuurlijk welk hoofd daar dan bijhoort.

[Om]

Zijn naam is Peter van Dalen. Volgens mij doet de Christenunie samen met de SGP in Europa, weet niet zeker (niet mijn partij nl) maar hieronder is iets wat ik over hem heb gevonden:

Europa moet crisis aanpakken
zaterdag 09 mei 2009 09:32 "Europa moet veel meer doen om de crisis aan te pakken", aldus Peter van Dalen, Europees lijsttrekker voor ChristenUnie SGP. "Over de aanpak van de crisis is het in Brussel oorverdovend stil. Dat is merkwaardig omdat de crisis zich nu verdiept en de werkloosheid verder oploopt. Normaal staat de Europese Commissie vooraan met voorstellen en nu zien of horen we bitter weinig. Terwijl dit hét grensoverschrijdende vraagstuk bij uitstek is dat vraagt om inzet vanuit Europa".
"De crisis biedt kansen om een aantal zaken stevig bij de kop te pakken.", aldus Van Dalen. "Dat betekent allereerst: de start van het debat waarom het in zo veel lidstaten mis kon gaan. Komen tot een nieuw besef: géén gegraai meer met bonussen en stoppen met die agressieve hedgefondsen die over de rug van de bedrijven en de werknemers heen uitsluitend voor het geld en de winst gaan".

De Europese lijsttrekker voor ChristenUnie SGP presenteerde onlangs tijdens een lezing in Apeldoorn een voorstel om het toezicht op de banken en de verzekeraars beter te regelen. "Leg de coördinatie van het toezicht bij de Europese Centrale Bank. Daar komen de presidenten van de nationale banken regelmatig samen dus die kunnen dat met elkaar goed overzien en aanpakken. Daar heb je geen nieuwe Europese instelling voor nodig."

Nu de werkloosheid snel oploopt onderstreept Van Dalen alles-op-alles te zetten om de werkgelegenheid te behouden. "Dus het behoud van de open Interne Markt zonder protectionisme en zonder eenzijdige steunmaatregelen. Voorkom je dat niet dan zijn er uiteindelijk alleen maar verliezers. Zeker Nederland als belangrijk exportland heeft veel baat bij open Europese grenzen."

Van Dalen geeft heel concreet aan hoe Europa de werkgelegenheid kan stimuleren. "Er zijn in de Europese begroting tientallen miljarden Euro's gereserveerd voor de aanleg van infrastructuur voor grensoverschrijdende verbindingen via weg, spoor en binnenvaart. De Europese Commissie moet dat geld versneld uitgeven en benutten. Dat is goed voor de werkgelegenheid van bouwondernemingen en aannemers en goed voor het transport in Europa."

http://www.petervandalen.eu/