Arjen schreef:
Ik ben het met je eens dat onze gedachten bestaan MET (mooi gezegd btw) ruimte en tijd. Ons a priori deel staat daar los van en ons lichaam zullen we maar eventjes achter wege laten.
(Onze) (Rationele) Gedachten bestaan MET beelden (imaginaties in de ruimte -->relaties en ruimtelijke verbanden) en logica (redenaties in de tijd -->relaties in 'tijdelijke' verbanden).
En daarmee bestaan rationele gedachten met de ruimte en met de tijd. Dus we volgen elkaar hier denk ik goed.
(ons) Apriori staat daar wat mij betreft niet los van en ik vind ook niet dat we maar eventjes het lichaam achterwege moeten laten.
Hierin denk ik - zoals je weet - als een Spinozist---> er is een 'substantie' - noem het maar 'a priori' - die door zichzelf wordt veroorzaakt en minimaal twee attributen heeft: lichamelijkheid en denken/bewustzijn. Het verschil tussen lichamelijkheid en denken is dus niet ECHT, het is er in het DENKEN. Het denken onderscheidt de "lichamelijkheid" en het "denken-zelf" . En denkt dat er een ontologisch verschil is. Achterwege laten van de lichamelijkheid schakelt in mijn idee het apriori teveel gelijk met het denken en ik denk dat dat een onjuiste voorstelling is van zaken.
Uiteraard is dit een speculatie = niet toetsbare gedachte = verhaal = mening van mij. Het is wel een verhaal dat in mijn ogen werkt. En ik denk dat het alleen dan zal veranderen als het wordt weerlegd door een verhaal dat beter werkt in mijn ogen. Een betere werking is dan voor mij gelijkgeschakeld met een hogere verklaringskracht, een hogere beschrijvingskracht en/of een hogere schoonheid/elegantie/eenvoud.
Conluderend dat ons a priori deel los staat van deze ruimte en tijd moeten we concluderen dat dit het is waarop ingewerkt wordt. Datgene waarop ingewerkt kan worden. Het ervaren ervan bestaat echter middels ruimte en tijd; het ondergaan ervan. Mijn gedachte is dat ruimte en tijd inwerken op dat apriori deel, maar ik ben mij er terdege van bewust dat mijn gedachte meer weg heeft van een mogelijkheid dan van een actualiteit.
Het is een interessante en zeer moeilijke gedachte die je hier tracht te formuleren en onder woorden te brengen. Ik probeer je tot het uiterste te volgen hier en ik doe dat met de grootste moeite. Beweer je dat wat in werkelijkheid gebeurt en in de ervaring gebeurt een soort wisselwerking is tussen ruimte-tijd en apriori?? Ik denk dus niet dat je apriori zomaar los kan gaan zien. Als je dat wel doet. Dan worden er allerlei vaststaande zaken definitief van het apriori afgescheiden, die daarmee ook afsterven.
Maar goed hier zit een heel erg lastig te ervaren deel. De relatie tussen apriori en ruimte-tijd. Waar ik moeite mee heb hier is het wegpoetsen - in mijn idee dan - van materie en zwaartekracht. Althans daar lijkt het op. Blijven zwaartekracht en materie dan slechts in gedachten bestaan? En dus niet in werkelijkheid. Wat is dan het verschil tussen ruimte-tijd en apriori. Of wat is dan het verschil tussen denken en apriori?? Die verschillen verdwijnen dan toch ook en dan mag je ze toch gelijksschakelen? Dit gelijkschakelen is wat je niet zomaar kunt doen. Want dan zou er ook geen gedachte of ervaring kunnen zijn; en daarmee geen ruimte en tijd; en daarmee zou ook apriori als voorwaarde hiervoor niet noodzakelijk zijn.
Ik ga mee in je redenatie. Wel wil ik aangeven dat inwerken ergens op niet gepaard hoeft te gaan met waarnemer. Datgene wat men waarnemer noemt is metafysisch van aard en dat is geen noodzakelijk bestanddeel van ruimte, tijd, of inwerking.
Daar ben ik het mee eens. Wel wil ik op mijn beurt erop wijzen dat het waarnemen een werking of inwerking is. Er gebeurt/werkt iets MET het waarnemen.
Overigens vind ik je opmerking dat wat "causaal" als eerste bestaat onbepaald is omdat daar nog geen causaliteit bestaat een goeie opmerking. Ik wil je erop attenderen dat ik het tegenovergestelde kan beweren en dat dit net zo goed klopt. Er bestaat blijkbaar een punt waarbij beide gelijk zijn. Een punt waarop potentialiteit en realiteit gelijk zijn. Dat vindk ik moeilijk te verwerken. Je zou zeggen dat dit duidelijk (her)kenbaar zou zijn.
En dit vind ik echt schitterend verwoord hier. Je ziet nu een punt waarin realiteit en potentialiteit gelijk zijn. Ik heb eenzelfde beeld voor ogen. Dit punt, dat daarmee dus geen punt kan zijn maar een punt-ruimte is. Deze puntruimte, heeft twee aspekten (attributen) maar is slechts 1 ding. De twee aspekten ("potentialiteit" en "realiteit" ofwel "ruimte" en "punt-plaats" ofwel "lege-uitgebreidheid" en "vullende-plaatsing") is 1 ding. Dit ene ding 'resoneert' tussen twee uitersten, wordt aangetrokken door twee uitersten (vreemde attractoren; we zien dit terug in bijvoorbeeld het lichaam-geest-probleem; het golf-deeltje dualisme; het weer; maar ook in chemische verbindingen zoals het benzeenmolecule (simpel) of DNA-molecules (best wel complex)----> nu maak ik even voor de lol even heel grote speculatieve stappen ---> gewoon spelen met gedachten en verder niets--> absolute onzin dus--> beter lukt ook fundamenteel niet.
Materie heeft een bepaalde uitgebreidheid. Voor deze uitgebreidheid is ruimte nodig. Wel is een interessante gedachte dat het ding-an-sich niet noodzakelijkerwijs een uitgebreidheid heeft. Het zou kunnen dat wij deze uitgebreidheid verzinnen. Het vervelende aan die gedachte is dat als er geen uitgebreidheid zou bestaat alle dinge-an-sich zich gelijkplaatsig zouden bevinden. Dan zou er alleen nog maar een onderscheid in tijd kunnen bestaan. In die zin zou er dan op ieder moment in de tijd maar 1 ding-an-sich kunnen bestaan. Deze gedachte vind ik dus niet zo plausibel omdat er dan niets op mij in zou kunnen werken (behalve ikzelf, maar dan is er weer een bepaalde vorm van uitgebreidheid nodig zodat ik mezelf kan delen om zo het inwerkende en het-op-ingewerkte te kunnen zijn.
Hoho...niet te hard van stapel lopen...je schrijft dat materie een uitgebreidheid heeft. Maar dat is slechts in gedachten, denk ik. In werkelijkheid zou materie best wel eens zonder tijd en uitbreiding aanwezig kunnen zijn als. Dat weten we gewoon niet!
Materie heeft een bepaalde uitgebreidheid in 'gedachten'. We weten dus nog niet of dat ook in werkelijkheid zo is. Of is materie inderdaad slechts een losse gedachte, die geen basis of grond heeft in de werkelijkheid of het dingansich, anders dan in gedachten??? Het dingansich is in mijn ogen onbepaald en dus tijdloos en ruimteloos ofwel zonder uitbreidiing. Er lijkt tijdigheid en ruimtelijkheid in te ontstaan doordat het wordt meegetrokken door de zwaartekracht in iets dat wel uitgebreidheid bezit en tijdigheid bezit omdat het in de ruimtetijd in elk punt aanwezig is en in die zin oneindig en eeuwig lijkt. Ik volg je gedachten.
Dit is het punt waarop we eerder het woord "apeiron" ingevoerd hebben. Laten we vacuüm en zulks "niets" noemen om dat andere (waarvan ik nu denk dat het de afwezigheid van tijd & ruimte behelst) "apeiron" te noemen.
Dat vind ik een goed voorstel: vacuum is dus 'legeruimte' = 'niets-niets' en apeiron is gewoon "onbepaald NIETS"
Hier ga je volgens mij op een aantal punten de mist in.
Mist is werkelijk! Mist is mogelijk!
1) Fotonen zijn wel degelijk deeltjes. Het is te berekenen hoeveel fotonen uit een bepaalde hoeveelheid koper kunnen ontstaan. Na het afstaan van een specifieke hoeveelheid fotonen zal de electronen schil zich anders rangschikken. We merken dit overigens regelmatig in gloeilampen: het koperdraadje brandt op een gegeven moment door.
Neen: fotonen zijn te beschouwen of te denken als deeltjes. Dat is wat anders. Het is alleen dan te berekenen als het in interactie of wisselwerking treedt met 'materiele' deeltjes als elektronen of koperatomen. Zonder deze wisselwerking of interactie is het ongedeelde ruimte. Wisselwerking en deeltjes zijn gelijk te schakelen. Maar licht is in mijn ogen ook iets dat niet behoeft te wisselwerken en dan is het niets meer of minder dan een ruimtecreeerende divergente kracht die in drie dimensies precies complementair is aan de ruimtevernietigende op 1 punt gerichtte concentrerende zwaartekracht.
2) Kernkrachten horen dacht ik bij zwaartekracht. Ik zou ze op zich wel eens aan een onderzoek willen onderwerpen, maar laten we nu licht aan dat onderzoek onderwerpen.
Volgens de huidige fysica zijn er 4 fundamentele krachten of wisselwerkingen.
1/De elektromagnetische kracht (wisselwerkingsdeeltje is dan foton).
2/De zwakke kernkracht (met diverse verschillende wisselwerkiingsdeeltjes: W en Z-deeltjes)
3/de sterke kernkracht (met diverse verschillende wisselwerkingsdeeltjes: gluonen)
4/ de zwaartekracht
Inmiddels is er een theorie: 'het standaardmodel' dat juist de eerste drie krachten kan beschrijven als een fundamentele kracht. Dus licht en de kernkrachten zijn alleen uiting van een en dezelfde kracht. Alleen de zwaartekracht past (nog) niet in dit model. (dit zal ook nooit lukken omdat binnen het standaardmodel fundamentele gedachtenfouten worden gemaakt---> men gaat ervan uit dat toeval en kansrekening de realiteit bepalen)
3) De afstanden zijn zonder licht "null" omdat ze niet zichtbaar zijn. Kijk uit voor paradoxen hier. Dat iets niet zichtbaar is wil niet zeggen dat het niet bestaat.
Terechte vingerwijzing dit. Licht zelf is overigens onzichtbaar. De wisselwerking van licht met onze ogen maakt het lichtzelf pas zichtbaar. Het is dus niet het lichtopzichzelf dat je ziet, het is het effect van licht op je ogen dat je ziet. Licht bestaat ook zonder dat het in wisselwerking treedt met onze ogen.
4) De problematiek doet me aan de problematiek van de euclidischew ruimte denken. Misschien loont het de moeite om hier een "formeel" topic over op te zetten.
Ja dat heeft ermee te maken. De euclidische ruimte is wat mij betreft echt een gepasseerd station voor wat betreft de werkelijkheid. De euclidische ruimte is een zeer gesimplificeerd en door loodrechte gedachten gestructureerde ruimtelijkheid. Ik denk dat de euclidische ruimte heel weinig van doen heeft met de werkelijkheid. Ik denk dat de werkelijkheid slechts in een gekromde ruimte plaatsvindt.
Ik vraag me af wat jij met "law of attraction" bedoelt. Ik ken het uit een context die jij blijkbaar niet kent. Het heeft te maken met manifesteren vanuit het zelf. Het lijkt erop dat jij het idee hebt dat je iets aantrekt wat al bestaat. (<-- vast een onduidelijk onderscheid).
Ik denk dat we hier in verschillende contexten denken. Ik denk primair in een fysische context hier en jij lijkt meer in een metafysische context te denken. MEt de law of attraction ga ik inderdaad van zelfs twee al bestaande dingen uit die elkaar dan aantrekken. Maar deze fysische gedachten radicaliseer ik dan in gedachten en ik probeer te bedenken hoe een dergelijke werking kan werken in NIETS of apeiron. Volgens mij kan dat en het heeft een nogal verscheurend en creerend effect.
Vanuit geen ruimte creeer je zeg maar een positieve ruimte en dit is dan het vacuum en een negatieve ruimte en dit is materiele. De grens tussen positief en negatief is hier dan de grens tussen potentialiteit en realiteit. Op deze grens gebeurt van alles. Een simpel voorbeeldje om dit te illustreren. Foten laten hier los en hechten hier weer aan. Er lijkt een soort interactie te bestaan tussen de positieve en negatieve ruimte. maar feitelijk is het gewoon en minimaal en klein lokaal grensverschuivinkje die enorme gevolgen kan hebben: letterlijk de grens tussen potentie en realisatie.
Als het daadwerkelijk maar 1 punt zou zijn, zou het al-eenheid moeten behelzen. Er zou dan geen uitgebreidheid, noch tijd kunnen bestaan. Daarmee geen variaties en al helemaal niet licht èn zwaartekracht. (<-- heb ik stellig het idee)
Natuurlijk heb je gelijk hier. Maar dit 1 punt moet je niet ruimtelijk en niet tijdelijk zien. En dat is onmogelijk. Je kunt het enigszins benaderen door te proberen het middelpunt van de aarde op de aardkorst te projecteren. Dat kan ook niet en toch is er een middelpunt. We kunnen alleen naar nieuwzeeland langs de aardkorst. Niet door het middelpunt van de aarde, door een soort boor ofzo...dit kan ECHT fundamenteel niet, ook niet met een soort theoretische boor. De aarde zou fundamenteel veranderen waardoor de opening naar N-Z nooit kan ontstaan namelijk.
Dit vind ik een hele interessante gedachte. Het doet me denken aan een theorie die ik een tijdje heb uitgeplozen: dat materie uit witte gaten ontstond, door zwarte gaten ingevangen werd en dat witte gaten en zwarte gaten verbonden waren. Dat heeft echter het probleem van het "eerste" niet opgelost. Hoe los jij dat op met jouw theorie?
Hmm...weet ik niet want ik ken deze theorie die je hier aanhaalt helemaal niet! Wat is dit voor een theorie?
Als het inderdaad zo is dat contibu en overal wat dan ook gevormd en vernietigd wordt, is het in die statement al duidelijk dat er ruimte en tijd aanwezig is. Continu duidt op tijd en overal duidt op ruimte.
Dat klopt, maar hier redeneer je op dezelfde manier als eerder met licht en fotonen en deeltjes. In het statement van continu en overal zit inderdaad al ruimte en tijd opgesloten. Dat klopt. Je opmerking is dus terecht. Maar zonder dit statement kan er wel degelijk iets ZIJN dat tijdloos en ruimteloos is. Dit KAN dan noodzakelijkerwijs continu en overal aktualiseren of realiseren. Maar inderdaad het aktualiseert of realiseer op het moment dat je een statement erover plaatst. Vervelend voor het begrip maar wel waar. De grens tussen potentialiteit en realiteit. Het onnoembare en onuitspreekbare. (natuurlijk is het wel uit te spreken en is het ook te benoemen; wij doen dat heel vaak zelfs...maar het verandert juist precies van karakter op het moment dat je het uitspreekt en benoemt...en daar wijs je me elke keer weer op en ik wijs jou daar soms ook op....is ook belangrijk...want we willen alletwee nog wel eens "iets" of 'Niets" vergeten als we iets benoemen of uitspreken...toch?
Ja, maar gezien de lengte van de posts zal het af en toe een dag of wat duren hoor. Wel hoop ik hier serieus op door te gaan en gaandeweg discussies af te splitse om hier een kernachtige discussie over te houden en elders ook kernachtige discussies te voeren. Dan komen we denk ik wel bij af.
Nou dat denk ik ook wel.
.. Love is the drug .. and I need to score..