Niet om te accepteren dat het niet anders kan, maar om te accepteren dat het zo is, zoals het is.
Zo is het. En ik heb die misvatting waar je het over had ook niet.
Wat ik misschien probeerde te zeggen is dat je in een positie van macht minder geneigd zul zijn de stoïcijnse filosofie aan te hangen.
En dat het je dan wel goed uitkomt als de mensen waar je macht over hebt die filosofie wel zien zitten.
In een positie van onmacht of in een machtsstrijd is stoïcisme meer welkom.
Een machtsstrijd aangaan is andere koek.
Wat je wel kunt en wat je niet kunt is nogal rekbaar in dat geval.
Pas als na een tijdje blijkt dat je niets in te brengen hebt of dat je aan de verliezende hand bent wordt het weer fijn om terug te grijpen op zoiets als stoïcisme.
Het zal vooral in de ogen van mensen die een revolutionaire filosofie vooral zo zijn dat ze stoïcijnen uitmaken voor onverschillig; of voor makke schapen.
Maar goed.
Als het echt lukt om te accepteren dat het anders kan tezamen met dat het is zoals het is zou ik kiezen voor het stoicisme omdat dat dan nog handelingsvrijheid toestaat.
En sowieso natuurlijk niet ophouden te zien wat er zoal gebeurt in de wereld en er commentaar op leveren.
Handelen niet verplicht!
"Eruditie is alleen weggelegd voor loosers".
(Umberto Eco: Het Nul-Nummer)