Film: Touch me not

[Verwijderde gebruiker]

Film: Touch me not

Een film bijvoorbeeld over seksuele intimiteit of de moeite die dat kost. Maar ook bijvoorbeeld een film over vast zitten in normen en grenzen en hoe dat anders kan. Een van de belangrijkste rollen is voor een jongeman met zwaar gehandicapt lichaam. Die blijkt helemaal niet vast te zitten in remmingen of blokkades, terwijl zijn tegenspeler, een man zonder haar, dat wel zit. Je merkt eigenlijk dat het andersom is, de jongen met gehandicapt lichaam is verlicht, de man zonder haar en zijn stalkster zijn dat niet.

Nog meer gaat het dus om die staat van verlichting, en hoe dat in seksualiteit gezocht en gevonden wordt. Met aan de kijker een oordeel, dat dan over zichzelf is.

De stalkster heeft een prominente rol, we zien haar in pogingen zichzelf te ontdekken door afspiegeling met een gigolo, een hermafrodiet en een SM-leraar, die op hun eigen wijze de stalkster haar grenzen bewust maken. Ook de camera en filmmaakster worden betrokken in de film.

Het heeft daarbij iets van een documentaire met geregisseerde scenes.

Mij maakte het duidelijk dat ik niet verlicht ben, zeker niet seksueel, en dat is ook niet geforceerd geweest, al blijkt uit de film dat de vader van de stalkster, nu een bedlegerige man, de verlichting bij zijn dochter ook niet heeft kunnen forceren.

Ik vraag me na zo’n film af of verlichting ook vriendelijk binnengehaald kan worden, maar het kan denk ik geen menselijke actie zijn.

[memeticae]

Leon, ik heb zojuist iets geplaatst op filosoferenmet.net

Ik vraag me af of daar verlichting in kan zijn.

Moet elke "beautiful mind" per defintie verlicht zijn?
Of ligt het meer aan de aanschouwer ... dattie dat vind?

Verlicht worden is nog steeds iets anders dan uitgelicht worden ...


Toch?

[Bärbel]

Ik zat zo een beetje te lezen in de filmrubriek en zie deze topic voor het eerst. Lijkt me een hele mooie film. Hij staat niet op Netflix, daarom ga ik hem niet kijken, want ik heb geen abonnement op andere sreamingsdiensten. De beschrijving van de film doet me denken aan de Netflix-serie “Sex education”. Die vond ik ook heel goed.

Waarom ik nu op dit topic reageer is omdat ik inhoudelijk met het onderwerp in de maag zit. Het gaat me dan om homoseksualiteit. In mijn leven kwamen keer op keer op keer homoseksuele mensen (m/v) op mijn pad met wie ik het meestal goed kon vinden. Het begon in mijn kindertijd, toen mijn lievelingsoom homoseksueel bleek. De hele familie stond er niet van te kijken en zeggen allemaal dat hij zo geboren is. Vervolgens in mijn studententijd, toen raakte ik bevriend met twee meiden die een jaar hoger dan ik studeerden, maar die reisden net als ik elke dag met de trein heen en weer en ook nog op dezelfde route. Ik merkte niets bijzonders aan hen, het waren gewoon twee leuke medestudentes. Tot ik op een gegeven moment door studentes uit mijn eigen groep (trutten cq korpsballen) op een in mijn beleving afkeurende/denigrerende toon aangesproken werd met de vraag of ik lesbisch was. Ik zei “nee, waarom vraag je dat?” En toen antwoordden ze “weet je dan niet dat die twee waar je mee omgaat lesbisch zijn?” Ik antwoordde dat ik dat inderdaad niet wist, maar dat me dat ook niets uitmaakte. En ik ben natuurlijk gewoon gezellig met die meiden om blijven gaan. Later vertelden ze het zelf tegen me. Ze hadden geen relatie met elkáár overigens, ze hadden allebei een vriendin.
Vervolgens tijdens het eerste jaar van mijn eerste baan, vroeg een jongere mannelijke collega met wie ik het goed kon vinden me of ik zin had met hem uit eten te gaan. Ik heb de uitnodiging aangenomen. We gingen eten op een boot in Rotterdam. Aldaar kwam hij tegenover mij uit de kast en hij wilde van me weten hoe ik dacht dat de collega’s zouden reageren. Ik vond dat een vreemde vraag (ik wist bijzonder weinig van het christendom af), maar we werkten toen op een protestants-christelijke school. Maar er waren overduidelijk twee andere - oude(re) collega’s die ook homo waren en die allebei afdelingsleider waren. Op die school pleegde een van mijn leerlingen op zijn vijftiende zelfmoord, waarvan ik achteraf vermoed dat hij ook homo is geweest. Een paar jaar later werkte ik op een andere school en werd ik door de afdelingsleider gevraagd om intern te solliciteren naar de functie van zorgcoördinator. Dat deed ik en toen kwam ik te werken in een duobaan met…..een homoseksueel.

Ik schrijf dit om aan te geven dat het leven mij steeds met de neus op het onderwerp homoseksualiteit heeft gedrukt en dat het stuk voor stuk wijze, meelevende, vriendelijke, warmhartige en soms spirituele (die eerste jongeman op het werk raadde mij het boek “de Celestijnse belofte” aan waar hij bij zei dat ik het niet moest noemen op school) mensen waren die mijn leven echt hebben verrijkt. Ik blijf worstelen met dit onderwerp omdat homoseksualiteit in het christendom een zonde is. En dat geloof ik ook wel, maar ik denk dat het leven geleefd moet worden en dat vrije keuze eigenlijk niet bestaat. Ik geloof dat als die mensen hun seksualiteit onderdrukken dat dat in de meeste gevallen niet goed is. Niet iedereen is het gegeven als celibatair door het leven te gaan. En moet je dan altijd alleen blijven als je homo bent? Het lijkt me verschrikkelijk als je zoiets al jong te horen krijgt. Ik vind dit zo’n moeilijk onderwerp. Het lijkt me ook dat als je van jongs af aan de doctrine volgt dat het een zonde is en dat je er niets mee mag doen, dat je je dan later altijd blijft afvragen hoe het geweest zou zijn als je een relatie had gehad.

Hoe zien jullie dit onderwerp?

[Bärbel]

Alleen op dit filosofieforum kun je vrijuit over dit soort onderwerpen denken en schrijven en filosoferen. Op christelijke fora is het op voorhand taboe.

[memeticae]

Ik heb mij van kind af aan altijd al afgevraagd wat het verschil tussen man en vrouw kon zijn.
(Dat is niet waar overigens: ik nam überhaupt geen verschil waar.)

Pas toen mijn eerste vriendin haar broekje uitdeed en "mij" "in" "haar" liet, begon ik het te begrijpen.

Ooit leerde ik de samensmelting, en begreep toen het verschil.
Ik hunkerde toen naar meer van anders maar zij bliefde meer van hetzelfde.

Dat hebben we een aantal jaar volgehouden.
Of, laat ik het anders zeggen: dat heeft zij net zolang geaccepteerd tot haar studie voltooid was en ze een eigen salaris kon verkrijgen.

Op dat moment werd ik zonder pardon aan de kant gezet.

[memeticae]

Kinderen kreeg zij niet van mij, daarvoor had zij zich gewapend ... met "de pil".

Zij kwam toen een ander tegen, waar ze twee kinderen mee heeft gemaakt.

Ondertussen is zij blij met haar derde man, die alleen maar voor haar zorgt.

(En heel het internet mag ervan meegenieten.)

Het is om homosueel van te worden!