Filosofieforum.nl

Soms vraag ik me wel eens af ...

Als het zo lekker is om er uit te komen ... uit de eigencrisis.

Zou ik dan wel zonder kunnen?

Zou het mijn persoonlijkheid vergallen, als ik verder crisisloos kon leven?

Of neemt het mijn persoonlijkheid weg?

Zodat ik gewoon mens kan zijn?

Narcissen staan altijd in een bosje.

Bosloos?

Nou ja, het was maar een gevoel enzo.

En bovendien, waarom zou ik mijn eigen crises over een ander uitgieten?

Voor advies misschien?

Wie weet, en dat is tegelijk het grootste nadeel van de eigencrisis ...

Advies geen advies.

Welterusten.

Excuses geen excuses

Het is een belangrijk inzicht dat "ambitie" eigenlijk het overdragen van de persoonlijke crisis naar anderen is...

Ambitieloos is dan proberen persoonlijk uit eigen crises te kunnen komen?
Dat geeft wel weer een nieuwe betekenis aan hulpeloos.

Ambitie = hulpeloos = machteloos?
Dat is wel wat onverwacht.

Ik kan mijn zienswijze verduidelijken.

Ambitie is streven.
Er zijn mensen met een ambitieuze aard.
Streven is een opwinding van geest.
Crisis is ook een opwinding van geest.
Bij een ambitieus mens wordt de crisis overgedragen.

Ik hou dus wel open dat er ook andere opwindingen van geest (die geen crisis heten) kunnen worden overgedragen.

Hulpeloosheid tegenover de opwinding van geest...medicatie/meditatie is mogelijk.

Dan heb je de dans van de wilde geest, met de kalmerende middelen/methoden.
Een dans die het hele leven kenmerkt, waarbij (helaas?) de kalmerende middelen niet altijd effectief zijn. Ze moeten ook niet te effectief zijn, dan blijft men in meditatie of zo.

Ik vond het al duidelijk genoeg.

Ambitie is streven.

Je kunt streven zonder hulp uit persoonlijke crises te geraken.
Ambitieloos is dan met hulp, of met macht.

Maar als het streven niet lukt, ben je dus hulpeloos en machteloos. hoeveel ambitie je ook maar hebt.
Vergelijk het met Gilgamesj, die streefde naar het eeuwige leven en toch machteloos tegen slaap en slang bleek.

Eeuwig willen leven is ook wel erg ambitieus, en als het niet lukt kan dat weer persoonlijke crises uitlokken.
Ambitieloos lijkt dan wel een tovermiddel tegen deze crises.

de ambitie om te dansen, dus de wilde ambitieuze opgewonden geest in combinatie met allerlei remmingen (extern en intern)

als ik jullie mag geloven is dus zowel crisis als ambitie iets negatiefs?

Op welke zinnen is deze gevolgtrekking gebaseerd?

Dansen zie ik als positief.

Ambitie te hebben uit een crisis te geraken zie ik niet niet als negatief, een eigencrisis geboren uit overschatte zelfambitie weer wel.