Filosofieforum.nl

http://www.volkskrant.nl/wetenschap/-sn ... ~a4232688/

Ach ja, ik ben maar een slechte rekenaar met mijn complottheorieen.

Er is helemaal geen complot om goede mensen te belonen met extra intelligentie en status.

Bedacht me nog wel dat er een variabele ontbreekt aan de formule voor lekkans.

Ik denk dat er een "intelligentiecoëfficiënt" moet worden toegevoegd, die aangeeft van de betrokken personen in hoeverre ze "meetellen". Dat is nog wel lastig, want werkt de intelligentie nu mee om de lekkans te vergroten, of werkt de intelligentie nu mee om de lekkans te verkleinen.

Ik denk dat als de intelligentie gericht is op complot geheim houden, de lekkans beduidend kleiner kan zijn.

En andersom natuurlijk.

Bij een normaalverdeling valt het tegen elkaar weg denk ik.

Kul.

De statisticus die verzuipt in een rivier die gemiddeld 1 meter diep is.

Dat probleem is er toch eigenlijk altijd met statistiek?

Nog altijd gericht op controleerbaarheid, in plaats van alleen beschrijving. Dan moet je consessies doen.

Persoonlijk vind ik maar 1 formule mooi: actie = - reactie, of actie +reactie = nul (of actie = reactie en actie - reactie = nul)

Uiteindelijk zijn alle andere formules daar naar te herleiden, Ik zie het als tautologie

In de chemie de reactievergelijking, waar dan nog wel energie in de vergelijking erbij wordt geschreven als je wat verder komt.

Je hebt actie die je leuk vindt om te doen - denk je niet na over reactie, of wil je de reactie onderdrukken, zodat je door kan blijven gaan met de acties.

Je hebt reactie die je wilt - dan zal je de acties moeten aanpassen

Bij de tweede soort controle zie ik geen problemen. Bij de eerste soort wel.

Het kan ook nog zijn dat de reacties helemaal niet zorgen dat je de acties niet meer kunt doen.

Je hebt gelijk, en vandaar dat ik steeds op zoek ben naar opvattingen, om die te veranderen bij de situatie/reactie.

Maar je kunt ook genot vinden in onwensbare reacties onderdrukken natuurlijk.

Dan is er weer iemand die onwensbare reacties geeft om te onderdrukken en die daar dan van geniet als dat wel/niet/niet helemaal lukt.

Ach ja genotsdeflatie.

Ik zou willen dat het bij mij wat eenvoudiger was, maar ja lobotomie is ook zo wat. Wat wel helpt is de pijn die ik nu heb, dat haalt je wel uit de roes, maar goed ook weer rare sprongen mogelijk.

Eenvoudige beleving is inderdaad wel wat ik vaak zoek, hoewel ik de complexe beleving wel gewoon aanvaard als lot en zelfs wel waardeer. Het heeft iets te maken met "in aandacht zijn", ik snap dat gewoonweg niet helemaal.
Misschien moet ik het leven bijzonder denken, omdat ik het anders niet kan aanvaarden. Never a dull moment...

Maar goed zo'n wiskundige formule lijkt het juist weer eenvoudig te maken, en dat vind ik dan leuk. Die reductie is om te lachen.

Voor de rest vroeg ik me dus af of mensen verstrengeld kunnen zijn, en dat ook regelen door bijvoorbeeld straling, zodat je jezelf met iemand kan verbinden, en ben ik misschien verbonden vanuit het idee van meerwaarde, maar dat lijkt nu niet echt het geval. Ja complex denken.

En een Riemannsfeer in de niet-Euclidische ruimte, hoe ziet die er uit? Teveel vragen voor dat arme hoofd van mij, met dat haperende lichaam.

yopi schreef:Kul.

De statisticus die verzuipt in een rivier die gemiddeld 1 meter diep is.

Ow! Wat Mooi!
Gelijk gebruiken:

Hij kan niet anders.
Probeer hem maar eens van zijn geloof af te krijgen.

Ethisch gezien.

Dan heb ik het nog niet eens over een stochastische God gehad, die er wel en niet kan zijn: Mr. X.

Maar een ware statisticus die verzuipt, zou als laatste woorden kunnen uitbrengen: "Zie je wel, gemiddeld 1 meter diep, en met mijn verzuipen heb ik dat bewezen"

Die slag is U!

Ik vroeg me nog af in hoeverre een complot uit zal komen als de deelnemers aan het complot via een verslaving gebonden zijn aan het geheim.

Dat is nog een soort extra factor: de beloningsafhankelijkheid van deelnemers aan het complot.

Modererend kan ik denk ik wel zeggen dat alle complotten boven water komen (hoewel complotten die niet boven water komen natuurlijk verborgen blijven); al kan dat wel errug lang duren. Soms eeuwen.

Ik durf het niet te zeggen, als de houders van het geheim sterven, nemen ze het geheim hun graf in.

En hoe vaak zal dat al niet gebeurd zijn in bijvoorbeeld huiselijke sfeer.

Maar complotten dan gaat het misschien echt om zoiets als uitzetten van muggen om ziektes over te brengen die de voortplanting van mensen uiteindelijk remt.

Ik denk dat zulke muggen gewoon de natuurlijke gang van zaken aangeven, en wat is dan uiteindelijk geen natuurlijke gang van zaken?

Voel me wel schuldig bijna voor het niet doodslaan van een mug, wat ik uit een soort van principe deed. Ben ik nu ook onderdeel van het complot?

Ik zou je bijna van humor gaan verdenken Léon.

En hoe vaak zal dat al niet gebeurd zijn in bijvoorbeeld huiselijke sfeer.

Inderdaad. Ik zou dat bijna vergeten. Dat het meeste vergeten wordt.

En waar ik ook niet over gedacht heb, maar wel in praktijk breng:
Die insecten.
Om die nou rechten toe te kennen ...

Dan moet ik mijn toevlucht nemen tot het principe van wederkerigheid.

Dan wil ik die strijd wel aangaan.

Wat trouwens het succes verklaart van SF-films, die insecten uitvergroten.

...
Doe ik maar: Al die leuke vogeltjes die daar van leven!

Inderdaad de voedselketen/grondstoffenketen, waar wij egenlijk ook een onderdeel van moeten zijn. Doodserieus natuurlijk...

In ieder geval ben ik met zulk soort denken een paria.

Leon schreef:Nog altijd gericht op controleerbaarheid, in plaats van alleen beschrijving. Dan moet je consessies doen.

Persoonlijk vind ik maar 1 formule mooi: actie = - reactie, of actie -reactie = nul

Uiteindelijk zijn alle andere formules daar naar te herleiden, Ik zie het als tautologie

In de chemie de reactievergelijking, waar dan nog wel energie in de vergelijking erbij wordt geschreven als je wat verder komt.

ff (wiskundig?) miereneuken:
Als actie = -reactie, dan geldt: actie + reactie = 0.
Als je schrijft actie - reactie = 0, dan klopt dat niet met de vorige uitspraak, actie - reactie zou dan -2 reacties moeten zijn. Tenzij actie = reactie, dan klopt actie - reactie = 0 weer wel, maar de eerste uitspraak weer niet.

Dus welke bedoel je? (Ik neem aan de eerste en dat je gewoon een tiepfout had gemaakt overigens.) (Of ik een misinterpretatie, dat kan ook nog.)

Persoonlijk lijkt mij actie/reactie = -1 wel te kloppen. (Of liever: constant.)
Er geldt dan: actie = -reactie en 1/reactie = -1/actie, waarbij geldt dat zowel actie als reactie niet gelijk aan nul kunnen zijn. (Waaruit dan weer, haast automagisch, "Handelen door niet te handelen" verschijnt.)
Zelfs de reciproke gaat dan nog op: reactie/actie=-1.

Dan deze:


Ik zie daar een complot in:

Er staat eigenlijk: L = 1 + f(t). In woorden: de kans dat het complot gelekt wordt is 1 plus de kans dat het niet uitkomt, die f(t) dus. Omdat kansen zich in het algemeen tussen 0 en 1 bevinden, moet het bereik van f(t) dus negatief zijn, ofwel tussen -1 en 0.
(Als ik uitga van L=1-f(t), kom ik overigens op een soortgelijk antwoord uit, alleen veranderd dan de paradox in een andere paradox: op t=0 is dan de paradox al gelekt.)

Het (absoluut) niet uitkomen van het complot: L = 0, gebeurt dan als f(t)=-1, ofwel als e^-t(1-psi^(N(t))=-1. Voor welke x geldt e^x=-1? Inderdaad: Geen.
Dus die hele formule: -t(1-psi^(N(t)) is nonsens.

Maar, dat houdt dus in, dat het complot altijd uitkomt, (-1 valt niet te bereiken) ongeacht het aantal mensen dat ervan op de hoogte is, de kans dat ze uit de school klappen en de verstreken tijd. L kan immers nooit 0 worden.

Maar wanneer komt het complot dan (zeker) wel uit? L=1?
L=1 + 0 => f(t)=0 => e^x=0 => er bestaan geen oplossingen voor x, ergo het complot kan nooit uitkomen.

Huh!?! Het complot komt wel en nooit uit? Bizar!

Complex gezien is het wel mogelijk dat een complot niet uitkomt, en gaat het zelfs periodiek: x = i(2pi n + pi), n in Z. Of x=i2pi n, als je de plus door een min vervangt (L= 1- f(t)). Maar dat is in de reële wereld wat moeilijk voor te stellen.

Nee, d'r zit een raar luchtje aan die formule, een paradoxaal luchtje zelfs.
Alsof iemand je probeert wijs te maken dat er een kans bestaat dat Kretenzers kunnen liegen.
De kans dat het niet zo is is 1 minus de kans dat het wel zo is.
Die 1 staat dan voor de premisse, dat ze niet liegen.
(Maar in weze, beticht je ze van leugenaar)
Net als in L=1-x, ga je ervan uit dat er complotten bestaan, die gelekt kunnen worden.

Jôh!

Bullshit, er bestaan geen complotten. Hooguit samenzweringen.

Of het is een mindfuck, en dan is hij wel weer grappig.
Dan heeft degene die hem heeft opgesteld toch beter nagedacht dan ik.
Wie zal het zeggen, de psi mensen of de mensen die N(t) zijn?
Hoeveel van die N(t) zijn eigenlijk psi? Dat is ook wel weer leuk, er zit een terugkoppeling in de formule.
Helaas valt die dus buiten beschouwing te laten.

Leon schreef:Er is helemaal geen complot om goede mensen te belonen met extra intelligentie en status.

Inderdaad. Er is geen complot, het is een samenzwering.
QED.

En, even tussen neus en lippen door, ik sla nooit beesten dood. Althans niet bewust. Mocht ik de kracht bezitten ze tot leven te slaan, zou ik het wel doen, maar dan maakt het niets meer uit natuurlijk. (Maar ik lieg een beetje, soms sla ik wel eens een vlieg dood, als hij me tot het uiterste getergd heeft, de dode vlieg stop ik dan in een spinneweb en pluk wat aan de draden.)

Mijn zomerse kliko doet me beseffen dat ik toch een bepaalde vorm van levenbrengend ben (ik bedoel, ik gooi er dood spul in en er komt leven uit), andere mensen noemen dat al gauw "vies".

De pimpelmeesjes in het vogelhuis aan mijn muur zijn me misschien wel dankbaar. Ze komen ieder jaar weer terug.
En daar geniet ik dan weer van, zodanig dat ik het stelletje kan herkennen.
(Zij is een echte punkert, zoals het een koolmeesvrouw betracht, en hij zit altijd keurig in het pak, met een bepaalde tekening in zijn stropdas. Soms verdenk ik hem er wel eens van koolmees te zijn, maar hij draagt geen pet.)

Of ik ben teveel door Wolkers beïnvloed, dat kan natuurlijk ook.

Ik denk niet dat we vriendjes zijn, die vogeltjes en ik, hoe graag ik dat ook wil geloven. Maar vogels zijn bepaald geen opportunisten en ik help ze daarbij graag.

Tenzij het complot uitkomt natuurlijk.

Ik schreef:Maar wanneer komt het complot dan (zeker) wel uit? L=1?
L=1 + 0 => f(t)=0 => e^x=0 => er bestaan geen oplossingen voor x, ergo het complot kan nooit uitkomen.
(...)
Tenzij het complot uitkomt natuurlijk.

Het schiet me te binnen, dat op deze wijze elk complot, of elke gedachte die je maar kunt delen bewijsbaar is. Zelfs de gedachten die je nog niet had, maar in potentie gehad zou kunnen hebben. En daardoor in staat van beschuldiging gesteld kan worden.

1984 schijnt paradoxaal genoeg een populaire gedachte.

"Alle Nederlanders Nederland uit!", zou wel eens een heel populaire gedachte kunnen worden. Zelfs onder Nederlanders.
Maar gelukkig ziet de nuchtere Nederlander daar de haalbare kaart niet van: waar is Nederland dan nog?

In welke krant stond die puzzel? De Volkskrant?
Die zou zich moeten schamen, over de kortzichtigheid.

Ik heb mijn actie/reactie vergelijking nog even aangepast, dank voor het opmerkzaam maken. Actie = - reactie of actie = reactie, maar niet beide tegelijk, ik moet kiezen, hoewel ik eigenlijk geloof in constante onbepaaldheid/superpositie.

Ik zei e^x die geen 1 en 0 kan zijn (scherpe analyse, e^0 is dus geen 1 ?) nog niet direct als probleem, een soort ying-yang de uitersten zijn niet mogelijk (het complot komt helemaal nooit uit of het complot komt helemaal uit). Mij was het meer te doen om de invulling van x, die dus van een soort gemiddelde lijkt uit te gaan zoals yopi aangaf, en waarvan ik dus denk dat de weging van N niet gewoon een telling kan zijn.

Maar goed, de Volkskrant inderdaad. Een samenzwering vast, om de sentimenten op een bepaalde manier te voeden.

e^0 = 1, dat klopt. Maar ingevuld in de formule L=1+f(t) wordt L dan gelijk aan twee, kansen van 200% bestaan niet bij mijn weten.

(Wat doet die min daar in de originele formule? 1 - 1 is toch hetzelfde als 1 + -1?)

Ik vraag me dan weer weer af hoeveel lezers de formule op zo'n wijze scrutineren. Het is een samenzwering!

L=1+f(t) had je er zelf van gemaakt...

Dat klopt, dat schreef ik ook al.

Vandaar de vervolgopmerkingen.

1+ -1 = 1 - 1.

Dus 1+ f(t) = 1 + - f(t) => -(e^0)=-1. Op t=0 geldt zowel dat er complotten zijn die niet uitkomen, als dat er geen complotten zijn. L=0.

De "misleiding" zit hem dus in dat minteken, volgens mij.
Aftrekken is hetzelfde als optellen met het omgekeerde, als de formule andere resultaten laat zien, klopt de formule niet. Of de interpretatie van het minteken niet, of het is een zeer uitgekookte manipulatie.

Ja sowieso de uitdrukking "lekkans", is een soort omdraaiing. Ik vond het wel leuk daardoor.

kans op slagen complot is niet gelijk aan 1 omdat er altijd wel een lekkans is.

(Blij zijn met het falen van elke vorm van controle)

Controle gebeurt uiteindelijk altijd achteraf, is daarom gedoemd te falen als "stellend" middel. Daarom gaat de tijd vooruit en niet achteruit, anders zouden controles grenzen kunnen bepalen. Terwijl het omgekeerd het geval blijkt.
(Eerst grenzen, dan controleren.)

Ongelovige!

Omgekeerde controle dat geeft wel grenzen. Dat is eigenlijk hetzelfde zeggen als dat controle nooit helemaal werkt.

Nee, dat heeft niets met geloof te maken.

Regels en wetten stellen de grenzen. (in het verschiet)
Je moet controleren om te kijken of ze werken.

Anders krijg je van die rare vragen als: Wie controleert de controleur?

Ik denk niet dat omgekeerde controle hetzelfde is als regels maken.
Dat is weer het verschil tussen axioma en dogma.

Een geloof gebaseerd op dogma valt niet te controleren.
Een stelling gebaseerd op axioma wel.

Omgekeerde controle = informatie niet verzamelen, maar verdoezelen.
Verdoezelde informatie = plekken waar informatie over ontbreekt
Waar ontbreekt informatie? Aan de grenzen.

Ik zie niet zo goed wat die regels bij controle doen, ik denk dat omgekeerde regels net zo'n soort effect hebben op informatie, dat wel.

Informatie ontbreekt bij limieten, niet noodzakelijkerwijs bij grenzen.
Grenzen kunnen altijd leiden tot een uitkomst, limieten niet.
Grenswaardes kunnen gecontroleerd worden, limieten nooit.

Grenzen kunnen doorbroken of overtreden worden, indien de regels worden overtreden of niet niet gesteld zijn en de controle uitblijft.

Of dat ook voor limieten geldt?

Ik hanteer voor "grens" meer het idee dat daar doorgangen/overgangen etc. Van belang zijn. Als het ware een product/mens over gaat van ene sfeer in de andere

Mooi gezegd, maar wie bepaalt de grens tussen die sferen?
Anders gesteld: wie controleert ze?

Moet je tol betalen, of krijg je geld terug?

Of het gaat gratis, dat is wel het mooiste, lijkt me.

Ja andersom is het iets dat juist niet geFoRceerd woRdt, wat geFORceerdheid verliest.

Ik vind het zo vreselijk mooi steeds hoe dit klopt, maar mogelijk kan ik het leven niet aan als het toch anders mocht zijn.

Hmmm ...


Houdt die (on)geforceerdheid in, dat je niet meer terug kunt keren naar de sfeer waar je vandaan kwam?
Of in ieder geval niet meer exact dezelfde sfeer?

Dat lijkt mij namelijk inderdaad een grondbeginsel van leven, of liever: denken eigenlijk.

Je kunt gedachten vergeten, maar nooit "ont"-denken: als gedachten in stromen gaan, kun je proberen terug te zwemmen naar de vorige vork en dan de andere stroom volgen, maar terugkeren naar je vorige "sfeer" is onmogelijk. Drie takken verder weet je nog wel welke keuze je had, maar niet meer wat daarna mogelijk had kunnen zijn.

Dat is een harde werkelijkheid en die is mooi, het helpt je keuzes te maken.
En tegelijkertijd in te zien dat spijt eigenlijk waanzin is.


Of begrijp ik je nu verkeerd?

Spijt is waanzin in die zn dat de waanzin je de logica laat zien, en dat die twee kanten op geldig is.

Er is nog een derde mogelijkheid, waar je natuurlijk ook weer spijt van kunt krijgen, namelijk: niet te kiezen tussen de geboden mogelijkheden, dan wel een andere mogelijkheid proberen uit te vinden.
Maar daar moet je -ben ik bang- wel een beetje waanzinnig voor zijn, alhoewel dat natuurlijk weer niet vanzelfsprekend geforceerd hoeft te gebeuren.

Het enige dat je hoeft te doen ("Hoeft niet, mag wel") is je overgeven aan die "waanzinnigheid".
Forceren, door niet te forceren.

Alsof het soort van uitdagen van de "common sense" bezielt, teneinde in te kunnen zien hoe ze in de "common mode" past.

Eens?

Nou, het helpt wel het zwart-wit denken te ontmaskeren. Maar wel beschouwd is "geen logisch antwoord geven" al genoeg. Dus niet altijd het tegenovergestelde of hetzelfde antwoorden. Onberekenbaar zijn.

Ik weet dat "onberekenbaar" niet gewaardeerd wordt, en juist dan heeft het nog waarde.

Eens? Eens?

Oew!
Die is mooi!

Alleen wordt getracht in de "non-logica" die je toepast, altijd geprobeerd een vorm van logica te zien.

Ik reken op onberekenbaarheid.
Maar hoe logisch is dat?

Ik zie wel de (filosofische) schoonheid ervan.
Kunst!

Nee inderdaad, je werkt jezelf met dat soort "voorkeuren" alleen maar in de nesten.

Een goed mens heeft normale voorkeuren.

(Vervolg)

En een slecht mens, die mag doodvallen.

(Vervolg 2)

Maar de non-logica krijgt de voorkeur...een soort van afgedwongen variatie of zo...

Goed, maar wie dwingt af, of forceert de boel dan?
Jij zelf?

Narcist!

:greins:

(Snap je hem nu?)

De vrijheid bestaat natuurlijk pas echt als je volkomen onberekenbaar kunt zijn. Ik hoop dan wel dat er toch mensen zijn die om de een of andere reden kiezen voor berekenbaar gedrag.

Maar ik denk echt dat als de een kiest voor berekenbaar gedrag, dat er voor de andere niets anders overblijft dan onberekenbaar gedrag.

Eigenlijk denk ik dat je onberekenbaar gedrag rechtvaardig moet verdelen.

Leon,

Ja andersom is het iets dat juist niet geFoRceerd woRdt, wat geFORceerdheid verliest.

Hoe zou je een functie met twee parameters genaamd FORce zo definiëren dat bijvoorbeeld de force van 93 bij evaluatie 792 oplevert en niet 729 ?
(zonder in al teveel lambda's verstrikt te raken)

De multiplicatie van het veelvoudige, heeft voorrang op het pretpakket

De vraag naar "wie dan?" Houdt me toch even bezig, als vraag dan.

Ik vond de waarom-vraag altijd nietzeggend, omdat er geen einde aan komt dat te vragen en je dus in eindeloze regressie nergens komt.

Ik vind de wat-vraag aanmatigend, want wat we waarnemen geldt alleen voor onszelf en niet voor een ander, we hebben het dus nooit over dezelfde "wat".

Ik vind de wie-vraag overbodig, alsof we een schuldige nodig hebben. Ik vind dat niet nodig.

Blijven de waar/wanneer en hoe vraag over.

De waar-vraag is vragen naar de bekende weg. Hier natuurlijk, nergens is belangrijker. Over ergens anders praten is zinloos want niet te controleren.

De wanneer-vraag heeft twee mogelijkheden, verleden en toekomst en daar geldt hetzelfde voor als voor de waar-vraag, Nu natuurlijk, nooit is belangrijker.

Blijft over de hoe-vraag.

Hoe vind je dat? -> vragen naar oordeel, valt af, aan oordelen heb je niets, het gaat om feiten

Hoe werkt dat? -> Van belang is toch alleen dat het werkt...

Hoe gaat het? -> ja dat is hem

Hoe gaat het verder met U?

Goed, daar kan ik (tot op zekere hoogte) in meegaan.
Mijn antwoord moet dan zijn: "Dat weet ik niet, hoe vindt U dat het verder met mij gaat?" (Ik kan me er een voorstelling van maken, maar die is zowel persoonlijk als op projectie en empathie gebaseerd.)

Ik kan wel antwoorden op de vraag: "Hoe gaat het nu , op dit moment, met U?" Maar eigenlijk is dat vragen naar de status quo. (Behoorlijk slecht overigens, iemand heeft een zet gedaan en daardoor sta ik nu in een lastige positie met mijn stukken. Ik kan tot de aanval overgaan, maar dat betekent dat ik moet slaan, de derde partij ziet dat graag denk ik, maar ik wil de tweede niet tegen me in het harnas jagen. Ik moet maar weer eens bij de oude glibberaal op bezoek en om raad vragen.)

::

Of anders: niet "door wie", maar "hoe", wordt er dan geforceerd?
Maar leidt die vraag ultimo toch niet weer tot de "waarom"-vraag?

Hoe dan?

Hoe? Zo! (En dan doe ik iets voor) en anders moet je gewoon trial and error proberen denk ik.

Nou klink je (bijna) net als mijn moeder en (een nog jonge) ik:
(Na de zoveelste:) "Waarom dan mamma?"
- "Omdat IK het zeg, nog één waarom en je krijgt billenkoek!"
"oh"
*peins peins, denk denk*
"Hoe vind jij dan waarom iets zo is Mamma?"
- "Omdat ik dat zo geleerd heb"
"oh"
"Hoe heb je dat dan geleerd Mamma?"
- "Door te luisteren, te lezen en te denken."
"hm, en vragen dan?"
*pats* (metaforisch weliswaar)
- "Vraag niet naar antwoorden, vraag of je antwoord juist is en vraag je af of je vraag wel een vraag is."
(Niet letterlijk overigens)


Hoe doe je trial-and-error in een gedachten-experiment?
Kun je jezelf wel toegeven dat je er naast zit?

Wat valt sneller? Een kilo ijzer of een kilo veren?
De enige logische conclusie die je kunt bereiken is, is dat je niet weet wat sneller is. Hoe? Zo!

Moeders zijn soms niet geschikt voor de geestellijke ontwikkeling, ik denk dat de traditionele verhoudingen erg remmend kunnen zijn.

Ja trial and error voor gedachten-experimenten is bijvoorbeeld op een forum jouw conclusies delen, steevast is de ander het oneens, en dat moet je dan zien te plaatsen.

Ik wii aan proces-denken doen.

Ow.

Mijn moeder heeft me geleerd dat dat dus niet bestaat.

Het is collectief denken.

Als je dat niet kunt accepteren, krijg je een pak voor je billen.

En dan te bedenken dat mijn moeder de eerste: wettelijk geaccepteerde BOM vrouw was.


HM