Pagina 1 van 1

Moedeloos

Geplaatst: 09 jun 2015, 20:11
door Leon
Moedeloos

Terugkerend in mijn leven is het me moedeloos voelen. Of je nu wel of niet door therapie een positievere levenshouding zou kunnen vinden, voor mij geldt het als een gegeven waar ik niet omheen kan.

Ik denk dat vooral geldt dat ik een moreel wezen wil zijn, maar dat niet ben. Ik zou kunnen zeggen dat als ik last heb van moraliteit, dat ik dit dan overboord moet zetten. Maar de wil is er ook als gegeven, net zoals niet kunnen voldoen, en dan het moedeloze gevoel.

Bij deze drie feiten, zou ik een reden kunnen vinden om boos te worden, op de wereld, op iedereen, omdat ik gevangen zit in die situatie. Het besef van gevangenschap hoeft niet te betekenen dat ik mijzelf neerleg bij de feiten. Maar goed beschouwd is boosheid een feit nummer vier waar ik niet op zit te wachten.

En zolang ik geconsumeerd word door gevolgen, blijven de oorzaken.
Negeren van de gevolgen lijkt een mogelijkheid, maar dat is de optie van binnenvetten.

Ik wil het laatste fenomeen van de drie feiten bekijken, de moedeloosheid, om te zien of ik daarmee iets kan.

Een alternatief is de moedeloosheid ten volle voelen of beleven, er echt voor gaan zitten.

Ik denk namelijk dat als je een moreel wezen wilt zijn, en je moedeloos voelt als dat niet lukt, betekent dat je nog steeds een moreel wezen bent. Het is dan namelijk de moedeloosheid die bepaalt dat je grenzen hebt. Ik wil dus in principe niet van de moedeloosheid af.

De moedeloosheid is een teken dat mijn grenzen er nog steeds zijn.
En zo denkend is het tweede feit, het mislukken om een moreel wezen te zijn, toch wat minder feitelijk.

Ik denk dat als ik een moreel wezen wil zijn, ik de moedeloosheid moet accepteren. Alleen als de mogelijkheid er is om geen moreel wezen te zijn, en ik loop steeds tegen deze mogelijkheden aan, maar voel me er moedeloos bij, dan kan hou ik kans op slagen.

Als ik de boosheid kies, en de moedeloosheid oplos door bijvoorbeeld agressiviteit, wat me wel is overkomen, dan ben ik juist niet geslaagd.
Maar moedeloosheid mag ik natuurlijk ook niet lekker gaan vinden, waar wel een kans op is, als ik er zo vaak mee te maken heb. De kans bestaat dan dat de gebeurtenissen die het morele gevoel frustreren juist van waarde gaan worden.

De conclusie is dat om een moreel wezen te zijn ik niet gelukkig maar moedeloos zal moeten zijn. Dat natuurlijk zolang de omstandigheden mij moedeloos maken.

Ik kan mijn leven zo leven dat ik minder in aanraking kom met de zaken die mij moedeloos maken. Zoals Jezus aangaf: Als mijn oog mij verleid tot zonde, steek ik mijn oog uit. Daadkracht van het morele, dat verandert de wereld, te langzaam misschien, maar toch.

Geplaatst: 09 jun 2015, 20:15
door Leon
en het is niet eens zondag...

Geplaatst: 10 jun 2015, 01:05
door Blin
Moedeloos vind ik neen moeilijk woord, ik kan er niet zoveel mee. Emoties in taal vatten is beslist geen sinecure. Het doet me denken aan de tijd dat ik eens heel mooi frans wilde spreken, het zal me niets verbazen als het rond de jaarwisseling was geweest, en zomaar viel onder mijn goede voornemens. Mooi pianospelen is er ook lang een tje geweest maar als een mens zonder al te veel pianospeeltalent ergens moedeloos van wordt dan is het daar wel van.

Ik nam een maagdelijk schoolschrift en las een stukje frans, de woorden die ik niet kende zou ik dan opschrijven met de vertaling erachter, de enige echte uiteraard, en zo zou ik dan na verloop van tijd vanzelf prachtig frans schrijven. Waarom ik het voorval nog zo goed weet is omdat ik niet verder kwam dan het eerste woord. Het woord was "hardi" en betekende zoveel als onverschrokken en toen begon al meteen de ellende. wat is in hemelsnaam onverschrokken , dus zocht ik maar eens andersom en toen bleken er wel twintig woorden te zijn voor onverschrokken en ik wist niet eens leuk en daadkrachtig met een woord te omschrijven wat daadkrachtig was.
Kortom wie zit hier nu eigenlijk gevangen? Taal toch zeker.
En wij allemaal natuurlijk ook een beetje,
maar een moreel wezen, ik moet er niet aan denken
als ik dan toch iets zou moeten zijn
dan liever een taalbeest.
een taalbeest in de nor
maar wat is er nu eigenlijk mis met nor?

Geplaatst: 10 jun 2015, 13:48
door Leon
Ik wil aandacht geven aan de wil om in dit geval moedeloosheid op te lossen.

We zijn zo op "oplossen" gericht, waarom eigenlijk?

Geplaatst: 10 jun 2015, 14:42
door yopi
Job op zijn mestvaalt?

Allereerst beklaagde hij zich 'dat alles ijdelheid was'.
Wat later verweet hij God van alles.

God bleef zwijgen.
Hij vatte dat op als een teken.
Dat dat zwijgen welsprekend was.

Geplaatst: 10 jun 2015, 18:05
door Leon
Ik wil het probleem van het altijd maar willen oplossen niet oplossen.

Ik zou namelijk wel eens de zingeving weg kunnen halen.

Het is waarschijnlijk dat een oplossing vinden de beste bevrediging biedt die er maar is, alleen geldt wel dat geen enkele oplossing ooit echt helemaal werkt, ook eindoplossingen niet.

Ons Skinneriaanse beloningsmechanisme kan ik alleen ter kennisgeving aannemen.

Geplaatst: 10 jun 2015, 20:55
door memeticae
RobW, voordat je verder leest, het is geenszins mijn bedoeling je aan te vallen. Ik heb enkel een paar opmerkingen, en die zijn niet persoonlijk bedoeld. Je geeft alleen zo'n perfect voorbeeld, een soort van voorzet, zeg maar, dat ik het niet kon nalaten te schieten. Dat zou me maar moedeloos stemmen. Niet omdat ik wil winnen, maar omdat ik de kans schoon achtte. (Ik schiet ook wel eens in eigen doel, daarom ben ik van sporten verbannen.)

Ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt.
RobW schreef:Omdat we (..).

(...) we willen (...) we zelf verzinnen.
We verzinnen(...) willen we (...).
(...) willen is de reden (...).
(...) wat we (...).

Tegelijkertijd voelen we denk ik (...) creëren we (...)
Die laatste snap ik, die: "denk ik". En dan begrijp ik dat je het op de een of andere manier toch niet over jezelf in het koninklijk meervoud hebt, maar dat dat dus jouw levensvisie is. Omslachtig hoor.
RobW schreef:Wat denk je zelf over de wil tot oplossen ?
En wat zijn de moderne filosofische meningen hierover ?
Dat is een oneerlijke manier van redevoeren, vind ik. Eerst vermelden wat "we" allemaal wel niet doen, dan vragen hoe een ander dat doet, om vervolgens de vraag te stellen hoe de "algemeenheid" hierover denkt.

Dat is vragen naar een negatie. Wat is er mis met vragen naar een ja-gatie?
Oftewel vragen of ander mensen ook denken wat jij denkt, in plaats van in generalisaties te vallen.

Dat is namelijk propaganda.

Geplaatst: 10 jun 2015, 21:49
door Leon
In de tekst hierboven heb ik met veel corrigeren de ik-vorm behouden, op een enkele uitzondering na. Ik heb altijd de neiging op in de je-vorm te praten.

Als je weet hoe dat werkt, heb je dat door.

Het blijft voor een ander praten wat natuurlijk niet kan.

Ik heb wel een keer zo'n training gehad waarin praten met "we" als nuttig gezien werd om de ander het "wij" gevoel te geven, zodat je daarmee een sociale band kan opbouwen.

Mislukt ook wel eens hard, omdat mensen bedacht zijn op eventuele trucjes als ze die kennen.

Ik moet zeggen, mijn tekst leek duidelijker te worden, begrijpbaar. Maar toch heb ik het idee dat we er nog maar weinig van begrepen hebben.

Geplaatst: 10 jun 2015, 22:23
door Leon
Ik wil aan anderen overlaten om zelf te verzinnen of iets ook voor hen geldt.

Mogelijk lukt dat sowieso niet. Of ik nu in "men"/"je" of "we"-vorm praat, maar als het wel lukt is het beter als dit niet door een retorische truc van mij was.

Geplaatst: 10 jun 2015, 23:10
door memeticae
RobW schreef:For the record.
Ik wil niemand beledigen.
Serieus antwoorden.
Leren.
Een ander hopelijk iets leren.
En een aangenaam tijdverblijf hier.
Precies mijn bedoeling.
Alhoewel "leren" en "iemand iets leren", synoniem zijn.
Hoe kan men dan in de filosofie overstappen van ik naar we ?
Door uit "men" te praten, als Sokrates.
Met een stelling: "Stel men wil oorlog, is dat voordelig voor de persoon die oorlog wil?"
En dan daar antwoorden op te verzinnen.
En aan andere mensen het "we" en "ik" gevoel over te laten.
Mijn excuses als je dit al probeerde te doen, het was, voor mij althans, niet duidelijk.

Om ermee iets te bewijzen, is bijzonder moeilijk dat geef ik toe.
Maar zolang je over jezelf en je eigen gedachten praat, kan niemand je ongelijk geven, hooguit het met je eens of oneens zijn, of ambivalent.

Wat Leon al noemde, het: "Begging the question"
Lijkt me juister dan iemand een antwoord op te dringen, laat hem er zelf maar achter laten komen.

Dat is, in een notedop, voor mij filosofie: "Vriend van weten"
Niet vijand, noch onbekende van weten noch begrijpen.
RobW schreef:Geloof me,
Als dat je uitgangspunt is, kunnen we nooit filosofie bedrijven.

Geplaatst: 11 jun 2015, 00:01
door memeticae
Wij vinden op dit moment misschien hetzelfde.
Dat komt omdat jij en ik dat vinden.

Wat wij vinden, onze consequentie, mogen wij niet over anderen uitdelen, eenvoudigweg omdat zij het wel eens niet met onze consequentie eens mochten zijn.

Omdat ze dat niet in duidelijke taal weten uit te drukken.

Daarom is het zo belangrijk taal te begrijpen.

Taal correleert niet, maar heeft wel consequenties.

Laat staan associaties.

http://www.topix.com/forum/com/aol/TGV97RC8GS4500JK8

om maar eens een random voorbeeld zonder antwoord te geven.

Geplaatst: 11 jun 2015, 00:15
door memeticae
Mat in 37 zetten.