de enge,rationele maatschappij

[tengeltje11]

de maatschappij waarin we leven is gewoon heel eng,rationeel en kortzichtig.
mensen vervallen steeds vaker in klagen,zagen,pessimisme,....
iedereen wordt gewild of ongewild in vakjes gestopt en men zwaait met stickertjes om op iemands hoofd te kleven vanaf het moment dat je ook maar iets anders bent/doet/handelt dan hoe je zou horen te zijn.

hoe ga je als mens om met deze maatschappij?
en vooral als je wel naast het lijntje wilt lopen?als je wel stilstaat bij dingen en jezelf in vraag durft te stellen?als je vooral het positieve uit het leven wil halen en daarmee verder gaan ipv te blijven trappelen in zelfmedelijden en pessimisme?

ik voel me steeds verder verwijderd van het dagdagelijkse leven van jan-en-alleman,want ik wil me helemaal niet inlaten met de laatste roddels over mevrouw x die weer weg is van haar man en meneer y die voor de zoveelste keer lazarus thuis kwam.
madam van een straat verder die denkt en handelt alsof ze ik-weet-niet-wie is en arrogant om zich heen kijkt zonder ook maar 1mg inhoud te hebben.

hoe kan je in een maatschappij functioneren die zo oppervlakkig en eng in elkaar zit?
ik kan het precies steeds minder opbrengen om actief deel te nemen aan bv het dorpsleven waar elke bijeenkomst of evenement of ontmoeting draait rond bovenstaande voorbeelden.

maar op den duur raak je steeds verder weg van alles,is dat dan wel de oplossing?
door de enge maatschappij raakt je eigen wereld op maatschappelijk vlak uiteindelijk ook erg eng......en net dat is hetgene waar je het moeilijk mee hebt......

[neus]

eng, rationeel en kortzichtig, ik vraag me af wanneer het ooit anders was? Niet rationeel maakt niet perse minder eng of kortzichtig, en kortzichtig is een rationeel oordeel, en eng is een gevoelsoordeel dat een angst uitdrukt.

Ik kan het niet invullen voor je, maar heb je last van rationele angsten of irrationele angsten? Ik denk rationele angsten, maar dat de rationele angst ook de rationaliteit betreft, de banaliteit van het kwaad.

Ik heb ooit een tekst geschreven waarin ik bezwaar maakte tegen de boekhoudersmentaliteit, en dan bedoel ik de mentaliteit om alles te kwantificeren en plaats van kwalificeren. Kwantificeren lijkt heel rationeel, maar kwalificeren is dat veel meer, alleen kwaliteit is een heel moeilijk begrip. Als iemand gelukkig is met BDSM, wie is de ander dan om te denken dat kwaliteit van leven het rustige "beschaafde" leven is? Omdat die discussies zo moeilijk zijn kiest men liever voor kwantificeren.

[tengeltje11]

mss speelt hier een fout woordbegrip mee.

in belgie is eng zowel akelig,iets beangstigend,maar evenzeer erg kortzichtig,klein,oppervlakkig.

eng bedoel ik hier in de laatste betekenis.

en of het ooit anders was?ik denk het wel.
volgens mij zijn er zelfs nu nog maatschappijen,volkeren,groepen,.... die het veel minder kortzichtig en rationeel beleven als de doorsnee westerse mens hier.
en ja,ook hier loopt hier en daar een vreemde ziel die het toch allemaal anders bekijkt.
en ja,het is mss ongelooflijk omhooggevallen om jezelf als 'anders' te durven klasseren tov de de meeste mensen,maar hoe omhooggevallen het ook is,ik zou nooit een uit de grijze hoop willen zijn,ik snap hen niet,zij snappen mij niet.

en gegarandeerd bekijkt iemand anders het anders,totaal terecht,maar ik ervaar het zo,ik kan het gewoon steeds minder opbrengen om me te mengen in de oppervlakkige leefwereld van de doorsnee westerse mens.

alleen is de vraag hoe je ermee omgaat?

en angst....goeie vraag.
ergens wel.angst om op den duur ergens alleen op je eilandje te eindigen,ver wel van de realiteit en totaal niet meer om te kunnen met alle realiteit om je heen....

[neus]

Ik had inderdaad eng in de andere betekenis gelezen/begrepen.

er zijn op de wereld wel experimenten/woongroepen en gemeenschappen die naar een eenvoudiger soort leven streven, meer bij de natuur, ik heb daar diep respect voor.

Maar de stap zelf doen om "alles" op te geven en bijvoorbeeld bij een boeddhistische woongroep in Frankrijk te gaan leven zie ik mezelf toch weer niet doen. Ik heb ervaring met een retraite waarin de mensen samen lieve liedjes zongen, en ik voelde mezelf miserabel worden en verlangen naar het gewone gezinsleven. Het gras lijkt altijd groener aan de andere kant.

angst voor isolement, voor eenzame dood, de filosofie van Epictetus heeft me er van af geholpen.

[tengeltje11]

die stap kan je overwegen.....

maar hier bv een boel dieren die me enorm nauw aan het hart liggen,allemaal met een verleden,allemaal na heel wat tijd hun rust en evenwicht terug gevonden.daarvoor alleen zou ik al niet weggaan.
dat ze me nodig hebben zeg ik niet graag,want een dier afhankelijk maken van een mens is het slechtste wat je kan doen,maar ook hier is het gewoon de wereld die ervoor zorgt dat je ze geen ultieme vrijheid kan gunnen....
ze hebben iemand nodig die hen voedert in de winter bv en omdat ze geen dieren zijn die je zomaar bij iedereen kan plaatsen,heb ik liever niet dat er iemand anders die taak op zich neemt....
(en daarnaast nog een man en een kind,maar ik zou er plots niet meer moeten zijn,die zouden wel perfect verderleven zonder mij,want geen enkele mens is onmisbaar uiteindelijk)

en groener gras zal er altijd zijn,das waar.
maar wij wonen bv ook erg afgelegen,geen buren,ik werk vooral van thuis uit en zie vooral dieren,rust en natuur en daar voel ik me het best tussen.

als ik weg ga(bv iets op verplaatsing,inkopen doen,.... heb ik telkens hoofdpijn tegen dat ik thuiskom.

filosofie van epictetus.....ff opzoeken

[neus]

voor sensitieve mensen is veel van de moderne maatschappij een last. Het kunnen de piepgeluiden van elektrische lampen en apparaten zijn, het kunnen de trillingen van telefoon, radio en televisie zijn. Het kan de vervuiling zijn, de verruwing van omgangsvormen, de industriële stank.
Daarnaast nog de stress vanwege de verwachtingen, de bevolkingsdichtheid, de informatieoverload.

Toch lijkt het dat de mensen steeds sensitiever worden, en ooit moet dat gevolgen hebben.

[tengeltje11]

volgens mij worden de prikkels van buitenaf steeds feller,niet de mensen sensitiever.

[neus]

dat is niet echt optimistisch gedacht

er is een fysische noodzaak dat prikkels steeds sterker worden (toename van entropie) maar dat we misschien sensitiever worden dat de prikkels uitlokken is een mogelijkheid, sensitiviteit stimuleert sensitiviteit, behalve misschien voor de mensen die een pilletje of drugs nemen.

[tengeltje11]

hog,ik zie het eerder als realisme.

een mens heeft een bep draagkracht van prikkels(persoons en momentgebonden).

neem nu bv iemand met een bep draagkracht qua geluidsprikkels.

plaats die nu in een huis-en leefsituatie en bv 100j geleden.

de (mechanische) geluiden die er nu voorbij komen zijn stukken frequenter,intenser en storender dan 100j terug.

nu,geen idee of die ervaringen bij iedereen hetzelfde zijn,maar bv zo een poel vol kwakende kikkers,kraaiende hanen,.... kunnen bij veel mensen ergernissen veroorzaken,zoiets vind ik fascinerend en zal me nooit storen,terwijl ik soms gek wordt van een dampkap of stofzuiger.
en door de loop der jaren komen er steeds meer van die mechanische,storende prikkels bij.

[neus]

de optimist zegt dat dit de beste van alle werelden is, de pessimist vreest dat het waar is...

maar goed, er is variatie in gevoeligheid voor soorten prikkels. Ik meen zelf dat ikzelf gericht ben op het verleden, beter in staat ben om om te gaan met ouderwetse prikkels. Voor anderen zal dat weer anders zijn.

Ik vind het verbazend dat jonge mensen totaal ongevoelig lijken voor prikkels waar ikzelf problemen mee heb. Toch geeft dat wel weer hoop, maar dan geen hoop dat we terug gaan naar een oude situatie.

Misschien dat men er uiteindelijk toe komt de prikkels af te stemmen op de gevoeligheid, voor wie dan ook. Dat kan bijvoorbeeld met virtuele software die afgestemd is op sensoren die de deelnemer heeft. Dan hebben we een perfecte doch virtuele wereld voor iedereen apart. Ik zelf heb dan zoiets van geef mij dan maar de niet perfecte realiteit, maar misschien is dat gewoonweg niet meer vol te houden dan.

[tengeltje11]

optimisme en pessimisme gaan samen met gevoel.
iets ertussenin(omschrijf ik nu maar ff als 'feit' denk ik),brengt geen gevoel teweeg en das nu zo van die geluidsprikkels vroeger versus nu bij mij....geen gevoel,gewoon een feit,dus geen optimisme of pessimisme?

en qua virtuele ideale wereld....
hoeft hier niet,is niets echts aan.
net zoals bv volledige echte stilte niet bestaat.er bestaat alleen gecreeerde echte stilte en die verliest zijn kracht doordat die niet echt is.
dus een gecreeerde ideale leefsituatie?neen dank u.

ik denk dat die prikkelgevoeligheid ook iets is wat evolueert al naar gelang je als mens evolueert.
vroeger had ik hier totaal geen probleem mee(spreek ik echt over 15j terug,toen ik 12-13-14j was),maar daarna begin je te puberen en ontdek je jezelf,zoek je jezelf en sla je een weg in.vanaf toen is dit bij mij steeds sterker geworden.
maar ik ben bv ook zeker dat ik in een andere situatie mss wel een totaal andere weg ingeslagen was en mss nooit zo gevoelig zou geweest zijn aan bep. prikkels als nu.
denk ik.

[neus]

misschien dat evolutie op zich iets is dat prikkelgestuurd gaat, misschien dat je niet bewust de prikkels hebt ervaren die je naar jouw huidige toestand hebben gebracht, maar die waren er ongetwijfeld. Hoewel natuurlijk de pubertijdsfase iets dat onvermijdbaar een stempel drukt op de ontwikkeling.

De maatschappij is het geheel van prikkels, maar ook wat ontstaan is door prikkels, met een logica van oorzaak en gevolg. Sommigen denken dat alles gedetermineerd is. Persoonlijk denk ik dat de manier waarop we de wereld evalueren een verschil betekent in hoe de wereld wordt.

Evaluatie van de wereld als bestaande uit "perverse prikkels" zoals in NL in de media een poosje is gedaan is op zich een perverse prikkel. Ik denk dat in werkelijkheid slechts prikkels bestaan en evaluatie van prikkels.

Als de evaluatie neerkomt op een afwijzen van de wereld zoals die is, dan komt dat uiteindelijk neer op een afwijzen van jezelf. De wereld en jezelf zijn namelijk één. Het gaat er dan om te ontdekken hoe de wereld en jij weer geaccepteerd kunnen worden. In principe is dat heel gemakkelijk, doe alleen dingen waarvan je overtuigd bent moreel gezien. Wat niet wil zeggen dat je niet constant kritisch de eigen moraal moet evalueren.

Het is misschien paradoxaal, maar om te kunnen geloven in jezelf, moet je beginnen niet te geloven in jezelf. Sommigen geloven in zichzelf zonder iets te hoeven doen, die fase ben ik zelf voorbij.

[tengeltje11]

misschien dat je niet bewust de prikkels hebt ervaren die je naar jouw huidige toestand hebben gebracht

ja,als ik daarover nadenk denk ik dat dit klopt.

al maak je ook onbewust keuzes die die dingen in de hand werken,wat het dan mss net terug bewust maakt,zonder dat je het echt beseft.....

Persoonlijk denk ik dat de manier waarop we de wereld evalueren een verschil betekent in hoe de wereld wordt.

dat is zeker zo,maar vooral hoe de meerderheid het ziet,zal een verschil maken in hoe het wordt,en das daarom niet hoe je het als enkeling ziet.

Als de evaluatie neerkomt op een afwijzen van de wereld zoals die is, dan komt dat uiteindelijk neer op een afwijzen van jezelf.

dat snap ik niet helemaal.....
ik denk dat ik gelukkig ben met mezelf in 'mijn' wereldje....maar die honger naar meer is er wel steeds en daarom treed je dan naar buiten en dan kom je die andere wereld tegen,die wat je afwijst....
alleen zie ik het als 2 werelden bijna,als je het idd echt als 1 gaat zien,dan ligt het totaal anders en moet ik even gaan nadenken hoe dat geheel in elkaar gaat/kan passen....

[tengeltje11]

dubbelpost

[tengeltje11]

dubbelpost

[tengeltje11]

dubbelpost

[tengeltje11]

dubbelpost

[neus]

daar ging even wat mis, haha, je was waarschijnlijk bang dat je jouw tekst kwijt was en bent steeds terug gegaan om opniew op ok te drukken.

ik zal proberen uit te leggen hoe het afwijzen van de wereld neerkomt op het afwijzen van jezelf. In ieder geval gaat het om een afwijzen van de wereld zoals die nu is, en dat is een afwijzen van jezelf in de toestand waarin je nu bent. Zie je wat ik bedoel?

De toestand waarin je nu bent kun je als je eigen verantwoordelijkheid beschouwen, dat is logisch, en als de toestand niet is wat je zou willen dan heb je zelf iets fout gedaan. Als je van jezelf vindt dat je iets hebt fout gedaan dan wijs je jezelf af. Nergens voor nodig.

Ten eerste is nog maar de vraag of je zelf verantwoordelijk bent voor de totale toestand. Wat buiten je macht ligt hoef je je niet druk over te maken.

Ten tweede bestaan fouten niet, alleen dingen die je anders had willen doen. De vraag is waar je uiteindelijk met die wil naar toe wilt.

Je zult je beseffen dat die ene wil van jou geen zoden aan de dijk stelt als de wil van anderen anders is. Maar als je wel gelooft in jouw wil dan ben je gewoon goed bezig ook al haal je jouw doelen niet.

[tengeltje11]

hehe,ja,er ging idd iets mis(pagina laadde, bleef laden en daarom maar enkele keren op 'ok' geklikt in de hoop dat het goed kwam(en uiteindelijk pc heropgestart uit wanhoop)en nadien dit als resultaat gezien)

ik denk wel dat ik het snap,alleen die wil....
waar je heen wilt,das niet altijd even duidelijk(bij mij toch niet,mss bij andere mensen wel),je hebt wel een globale richting,maar niet specifiek genoeg op sommige momenten en wat doe je dan moet je wil natuurlijk.

[neus]

er zijn vele manieren om aan existentiele bevrediging te komen. Een er van is je af te vragen wat je nu precies wilt, en zeker te weten dat je niet weet wat je wilt.

[neus]

ik log zo af, en morgen een drukke dag op het werk, dus pas weer later op het forum.

[Intangible Radjanamadjo]

De maatschappij is een creatie.. een samenspel van afspraken die ooit lang geleden gemaakt zijn en nu in ietwat aangepaste vorm nog steeds gevolgd worden.

Kortom, de maatschappij is een verzinsel, een leugen. Het bestaat niet in werkelijkheid. In werkelijkheid is er geen scheiding tussen landen, continenten en mensen.. We zijn allemaal verbonden of we dit nou willen en kunnen beseffen of niet.

De maatschappij is een oude vorm van samenleven. Eentje die niet meer functioneert. Mensen willen meer vrijheid, meer ruimte om zichzelf te kunnen zijn zonder zich druk te hoeven maken over geld of baan.

We moeten dit alleen voor onszelf beseffen. Dan pas kunnen we beginnen in te zien waarom de maatschappij is zoals deze is en waarom het voor jezelf anders kan.. Als je maar durft om je om te draaien en weg te lopen bij wat de maatschappij je zegt of dicteert. Alleen jij kunt voor jezelf bepalen wat jij werkelijk nodig acht voor deze wereld..

[tengeltje11]

er zijn vele manieren om aan existentiele bevrediging te komen. Een er van is je af te vragen wat je nu precies wilt, en zeker te weten dat je niet weet wat je wilt.

Wat je wil specifiek of globaal gezien?want een wil is iets wat elk moment kan bijgestuurd of gewijzigd worden.

@intangible,mooi stukje!en past volledig in hoe ik erover denk.
Alleen,om echt alles en iedereen de rug te keren en te gaan leven puur naar je eigen waarden en normen,daar moet je,lijkt me,toch al een behoorlijke bagage aan onderbouwde levensvisies meehebben en vol zelfkennis stevig in je schoenen staan......
(doet me denken aan een film die ik persoonlijk prachtig vind, 'Into the wild',alleen bleken de dingen waar het hoofdpersonage eerst zo sterk in geloofde,niet de essentie,en eens hij dat begon te snappen,was het te laat)

[neus]

er zijn vele manieren om aan existentiele bevrediging te komen. Een er van is je af te vragen wat je nu precies wilt, en zeker te weten dat je niet weet wat je wilt.

Wat je wil specifiek of globaal gezien?want een wil is iets wat elk moment kan bijgestuurd of gewijzigd worden.

Een kenmerk van de wil is misschien dat het variabel is, hoewel de wil vaak pas serieus genomen wordt als het vaste vormen heeft. Je kunt je afvragen als de wil geen vaste vormen heeft of het dan wel wil is.

Maar het gaat om existentiële bevrediging of bevestiging halen uit de meest rare praktijken. Is dat herkenbaar?

[tengeltje11]

Ja,ergens wel,al vraag ik dan soms mezelf af of ik mezelf niet voor de gek hou,want er moet nog ergens enige realiteitszin in terug te vinden zijn.

[neus]

Realiteitszin vind ik lastig, in theorie misschien minder dan in de praktijk.

[tengeltje11]

Hangt dat niet samen met karaktereigenschappen?

Voor sommigen zal het bijna hun leven zijn,terwijl anderen al moeite hebben om een pinkje realiteitszin over te houden(en meeste mensen zitten ergens tussen deze uitersten)

(al zal ook het beeld van 'de realiteit' vr iedereen anders zijn)

[neus]

Ik kan niets zeggen over de realiteitszin van anderen als hun beeld van de realiteit anders zal zijn.

Ik denk dat een oordeel over de realiteitszin van iemand niet getuigt van realiteitszin.

[tengeltje11]

Hoe weet je dat je eigen realiteitszin,realiteitszin is?

[neus]

Dat is al moeilijk, en dan laten anderen vaak nog blijken dat de realiteit anders is. Je kunt dan denken dat je het toch zeker zelf wel het beste zult weten, maar dat is arrogant.

Je hebt eigenlijk alleen en soort intuitie over of je op het goede spoor zit. De moderne mens heeft geleerd de intuitie vooral te vergeten ten gunste van rationaliteit. Ik denk dat rationaliteit zo vaak verstoken is van gevoel (met name verlangen) dat het nergens meer over gaat.

Ik voel zeker nog wel allerlei verlangens. Dat is mijn realiteit.

[neus]

Mijn dochter van 21 heeft ten opzichte van het leven een angst voor gemiste kansen, die wij zelf niet hadden. Voor ons (onbemiddeld) was alles wat mogelijk was een gunst, en je kon helemaal niet nadenken of je misschien iets miste. De huidige generatie heeft veel meer zicht op allerlei mogelijkheden die dan toch vooral mogelijk zouden moeten zijn of kansen die je zou moeten benutten zolang het nog kan. En dat belemmert het geluk en de tevredenheid.

[tengeltje11]

Maar net omdat mensen laten blijken dat het anders is,denk ik dat die realiteitszin vr iedereen anders is.daarom weet ik zelfs niet of het woord Op zich bestaat?

Die intuïtie is 300% zo.
Als ik kijk naar mezelf,zijn de dingen die ik anders zou doen,mochten ze opnieuw voorbijkomen,eigenlijk dingen die zich aanboden en waar ik heel intuïtief dacht van 'neen' ( en daarbij bv van 'is te mooi mm waar te zijn),maar net omdat het zo mooi en aanlokkelijk lijkt,laat je je vangen,om daarna teleurstelling te voelen,en als je dan terugkijkt,zie je dat je beter dat intuïtieve gevoel had gevolgd.

Van je dochter,daar betrap ik mezelf ook soms op.
Ik probeer heel bewust keuze's te maken,door de volledige paketten(met alle voor-en nadelen erbij) naast elkaar te leggen, dan weet je ook heel concreet wat je kiest en meeneemt en wat je achterlaat en ontloopt,en dan hoeft het geen angst meer te zijn.
Maar ook hier zijn er momenten dat je niet uit een keuze lijkt te komen,bang om verkeerd te kiezen en iets te missen.

[neus]

Als ik kijk naar mezelf,zijn de dingen die ik anders zou doen,mochten ze opnieuw voorbijkomen,eigenlijk dingen die zich aanboden en waar ik heel intuïtief dacht van 'neen' ( en daarbij bv van 'is te mooi mm waar te zijn),maar net omdat het zo mooi en aanlokkelijk lijkt,laat je je vangen,om daarna teleurstelling te voelen,en als je dan terugkijkt,zie je dat je beter dat intuïtieve gevoel had gevolgd.

Het "helpt" misschien om dan paranoide te zijn en alles te zien als een test. Maar echt aanbevelen wil ik dat toch ook niet. Het kan geen kwaad om " fouten" te maken. Ten opzichte van dieren hebben we gewonnen dat we een zekere speelruimte hebben die we vrijheid noemen en die juist bestaat uit het kunnen maken van fouten. Of de wereld daar nu echt beter van geworden is, is een tweede.

[tengeltje11]

de wereld kan er beter van worden,maar hangt er enkel van af wat je haalt en doet met je 'fouten'

doet me hier opnieuw denken aan die film 'Into the wild'

kort het verhaal(is waargebeurd),jongeman ligt in de knoop met het materialisme,de maatschappij en vertrekt en laat alles achter zonder iets te zeggen 'into the wild'.leeft daar een tijdje in totaal isolement en begint te beseffen dat hij fout is met zijn gedachten,dat hij wel zijn familie,vrienden,.... nodig heeft in zijn leven.
probeert terug te keren,maar door de dooi zit hij eigenlijk vast,en moet dus nog een hele tijd zien te overleven tot het terug winter wordt en hij weg kan.door gebrek aan voedsel begint hij planten te eten,en vergist zich 1-malig en sterft door deze fout.

als die man wel terug was geraakt,zou dit wel iets aan de wereld veranderen.(hoe klein ook)
en als iedereen zo'n dingen zou leren uit fouten,dan zou er veeeel veranderen in de wereld.

bij de dieren liggen de 'fouten' of de kansen vaak bij al dan niet sterven of 'ten prooi vallen'.Daarom mogen ze geen fouten maken,want wordt hen fataal.

op andere vlakken hebben dieren ook een (kleinere) speelruimte om fouten te maken,en ook zij leren erdoor.
volgens mij moeten ze er instinctief door leren,of ook dat wordt hen anders fataal.
(laatst zag ik bv een documentaire over een solitaire leeuwin die toch al jaren overleeft,ook al zijn leeuwen kuddedieren en overleven ze zelden alleen.

ze hebben haar jaren gevolgd en zij leerde duidelijk uit haar fouten,puur om te kunnen overleven.

das mss wel de reden waarom mensen soms keer op keer dezelfde fout kunnen maken,zonder er iets uit te leren.
het gaat bij ons niet meer over overleven,we hebben het veel te makkelijk op dat vlak.

[neus]

Ik wilde "into the wild" nog gaan kijken, maar als er nu een moralistisch toontje aan zit weet ik het niet meer.

De speelruimte van mensen wordt wel weer kleiner, doordat de gevolgen van fouten zich doen gelden, maar echt terug naar een soort evenwicht voor mens en natuur zal niet meer echt gaan lukken denk ik. Een wereld waarin gevolgen indirect zijn geeft natuurlijk vrijheid, maar de vrijheid is echt in reservetijd.

Maar wie weet.

[tengeltje11]

Ze doen zich gelden,maar niet altijd rechtstreeks in een bal terug,omdat we daarin anders zijn dan dieren.
Als dieren een fout maken.keert zich dat altijd tegen zichzelf,terwijl mensen fouten kunne maken,waar anderen nadeel van hebben,maar ze zelf amper iets ervaren qua gevolgen omdat we in verschillende gecreëerde structuren functioneren.....

Terug is idd niet realistisch.

Los van moraal of gelijk wat blijft de film toch de moeite(al is zoiets eerder persoonlijk),de rauwe menselijkheid en zelfs alleen al de prachtige beelden.

[neus]

Als dieren een fout maken.keert zich dat altijd tegen zichzelf,terwijl mensen fouten kunnen maken,waar anderen nadeel van hebben,maar ze zelf amper iets ervaren qua gevolgen omdat we in verschillende gecreëerde structuren functioneren.....

Dat heet "slim zijn" en wordt als intelligent gezien. Ik denk dat ik een ander beeld heb (realiteitszin) voor wat intelligent is.