Liefde,
Geplaatst: 14 feb 2009, 14:28
Ik ben leeg, een gat sinds 4 jaar huist er in mij. Ik voel me dagelijks niet compleet. Ik kan dat gat niet vullen met kort vertier of andere middelen. Nieuwe 'liefdes' kunnen niet meten aan het geen wat eens geweest is. Ik wandel de gangen van mijn geest af om te kijken of ik een deur kan openen met een antwoord. Ik open alleen de deuren die ik wil openen, maar niet de gene die het antwoord heeft. Die deur is buiten mijn bereik. Ik heb mijn verwant nodig om deze deur te openen. Als in een doolhof verdwaal ik dieper in mijn eigen gedachtegang waarbij ik dingen zie die ik niet zag, waarbij ik dingen voelde die ik niet wilde voelen. Ik loop verder, alleen en verdwaald. Ik hoor haar stem, maar ze is er niet. Ik voel haar hand langs mijn wang glijden maar ze staat niet voor me. Ze is er voor mij als ik haar nodig heb, en ik zal er altijd zijn voor haar als ze mij nodig heeft. En ik graaf verder. Ik zie mijzelf nu in een spiegel zoals ik vroeger was. Ik sta oog in oog met wat ik was, en ik wend mijn ogen weg. Ik voel de schaamte over mijn wangen heen schieten als een pijl door een appel. Het penetreert mijn lichaam zo erg dat ik begin te beven. Ik ben niet blij met wat ik ben, ik ben niet blij met wat ik geworden ben. Ik ben zuur, ik ben boos en ik wil niet verder. Een muur schiet omhoog, zo hoog dat ik deze niet kan overwinnen. Ik voel haar aanwezigheid aan de andere kant van de muur, als een bezetene schop trap en ros ik tegen de muur aan, maar het valt niet. Ik zak door mijn knieen en kijk naar boven; donderwolken vormen zich boven mij en als een spiraal komt het naar beneden. Het gaat via mijn ogen mijn ziel binnen. Als de schaduw voor mijn eigen schaduw ren ik. Ik ren weg van de plek waar het gebeurde. Ik ben niet wie ik ben, en ik zal niet zijn wat ik ooit was. Volkomen los van de realiteit struikel ik en val. Een plas met water breekt mijn val. Ik kijk in de plas die golvend van buiten naar binnen lopen, alles mee nemend naar een zwart gat. Een traan begint te rollen over mijn gezicht. De volmaakte gevoelens, een zin van betekenis. Ze druppelen uit mijn ziel als de tranen die ik los laat. Ik ben alleen, zo alleen dat ik af en toe haar aanwezigheid nog voel. Haar perfecte ogen, de glimlach, haar geur. Alles is nog zo aanwezig. Ik kan en wil het niet los laten.
En daar is waar het stopt. Vier jaar later, en ik lig nog steeds in die plas. Verbaast, geschrokken en verlamd. Ik kijk en ik wacht af. Ik wacht tot de golven stoppen. Stoppen met de realiteit te verdraaien, stoppen met mijn ziel te laten omkomen in de golven van mijn eigen emoties. Stoppen, zodat ik mijn eigen gezicht kan zien.
Ik walg van het geen wat ik geworden ben.
Maar de vraag blijft; Wie ben ik?
Ik weet alleen, dat ik altijd van haar zou houden...
En daar is waar het stopt. Vier jaar later, en ik lig nog steeds in die plas. Verbaast, geschrokken en verlamd. Ik kijk en ik wacht af. Ik wacht tot de golven stoppen. Stoppen met de realiteit te verdraaien, stoppen met mijn ziel te laten omkomen in de golven van mijn eigen emoties. Stoppen, zodat ik mijn eigen gezicht kan zien.
Ik walg van het geen wat ik geworden ben.
Maar de vraag blijft; Wie ben ik?
Ik weet alleen, dat ik altijd van haar zou houden...
