Welke gevoelens zijn overbodig, taboe of verouderd?

[yopi]

Ik maak er een poll van.
Graag een (gedwongen) keuze en toelichting.

[yopi]

Ik voel mezelf nauwelijks in staat om te kiezen.
Heb maar gekozen voor prestatiedrang.
Terwijl hier toch ook goede kanten aanzitten.
Ik doel vooral prestatiedrang die voortkomt uit bronnen van buiten.
Niet de drang van binnenuit, die onontbeerlijk is voor ieder kind.
Prestatiedrang die mensen tegen elkaar opzet.
Prestatiedrang alleen om je boven een ander te verheffen.
Maar ik twijfel alweer.
Wat heb je aan een prestatieloos inkomen? (topinkomens bijvoorbeeld)
Wat heb je aan prestatieloze bekendheid? (bekende nederlanders)
Wat heb je aan pretentieloze meningen? (talk-shows; de man in the street, standpunt.nl)

[yopi]

Dat is een leuk spel dat je tot denken aanzet ..

[yopi]

Je moet kiezen, al sterft er een deel van jezelf af!
Mijn achtergrond bij deze vraag is ook wel een beetje cultureel:

Schaamte is uit.
Schuldgevoel is een reliek van de kerk.
Verachting is taboe, terwijl Nietzsche dit een gevoel vindt om uit het nihilisme bevrijdt te worden.
Bewondering mag niet want iedereen is gelijk en alle meningen zijn evenveel waard.
Avontuurlijk zijn is domheid waar een calculerende consument al lang mee afgerekend heeft.
Enzovoort.

[Eva Lilith]

Een interessant topic, Yopi!

Pfff, loop ik er al de hele dag over na te denken, en moet inderdaad mezelf zowat geweld aan doen om er eentje te kiezen.
Voor mij zijn de meeste wel op de een of andere manier van toepassing. Toch heb ik gekozen voor schaamte, omdat dat op dit moment bij mij persoonlijk het meest op de voorgrond is, in de zin van: OVERBODIG.
Oftewel; ik raak steeds meer de schaamte voorbij en ik merk dat ik dat heel belangrijk vind, omdat het datgene wat bijzonder essentieel is in mijn leven, namelijk de creativiteit en de beeldende expressie, ten goede komt. Schaamte is daar enorm remmend in. Een ware stagnatie! Ik vind het dus erg bevrijdend om te merken dat ik steeds meer 'voorbij de schaamte' kan gaan! Hoera!

Ik zie het nut van een bepaalde mate van schaamte natuurlijk ook wel in. Maar dan gaat het over te veel, of te weinig... En waar dan die grens ligt??? (dat zal wel aan ons persoonlijk zijn, denk ik).

Dat van de prestatiedrang vind ik ook wel boeiend, dat jullie dat beide tot nu toe gekozen hebben. Allebei man toch?
Wat yopi schrijft over het verschil tussen prestatiedrang opgelegd van buitenaf, of prestatiedrang die van binnenuit komt, vind ik wel essentieel, geloof ik. Dat verschil. Mee eens!

Gisteravond keek ik naar Pauw en Witteman, en daar was een mevrouw te gast die hoofdredactrice is van een glossy (!) tijdschrift voor carrièrevrouwen. Die mevrouw vertelde dat slechts 36% van de vrouwen in Nederland ambitieus is, wat betreft het verwerven van een TOP-funtie, en dat dus de overige 64% van de vrouwen die ambitie helemaal niet heeft. Dat vond die mevrouw heel erg SCHOKKEND! Nou, en dat zij dat schokkend vindt, dat vind ik dan weer schokkend! Ook moest ik er wel verschrikkelijk om lachen en kreeg ik wederom dat "kom ik soms van een andere planeet?-gevoel" over me dat me vaak bekruipt bij dit soort 'feministische' thema's. Laten we toch gewoon lekker onszelf zijn en wat vrouwen betreft de natuurlijke waarheid gewoon eens onder ogen zien, want daar is namelijk niks mis mee!

Zo, dat moest ik dus even kwijt wat betreft de prestratiedrang.
Persoonlijk nauwelijks last van dus, wanneer het om 'van buitenaf' gaat.

Misschien kom ik op de andere gevoelens nog even kort terug, later.
(want er valt overal wel wat over te zeggen natuurlijk...)

@ Philotuut, ik vind dat je eigenlijk alleen maar een soort van verklaring van de begrippen geeft, vanuit jou gezien dan, en ik snap daar het doel niet zo goed van, gezien de vraagstelling van yopi...

[Eva Lilith]

Toch ook maar meteen de andere begrippen in kort bestek:

- Schuldgevoel: Deels overbodig geworden voor mij, want: zinloos.
Ik ken daarnaast ook wel functioneel schuldgevoel. Dat wil ik graag behouden. Dat heeft meer met het geweten te maken, ofzo.
- Eerbied: Hmm, ik weet even niet zo goed... Het hangt er vanaf wat er precies met dat woord wordt bedoeld. Ergens eerbied voor hebben, kan wel iets heel moois zijn... Ook is er eerbied die ik persoonlijk verouderd en overbodig vind, bijv. voor 'de dokter' of 'de notaris' etc...
- Verachting: Mea culpa! Ja, ik kan soms mensen wel verachten. Ik betrap mezelf daar geregeld op. Soms vind ik het niet zo erg, maar in bepaalde gevallen...nee, is het gewoon niet aardig van me en slaat het ook echt nergens op. Ik vind wel bepaalde zaken/gebeurtenissen heel erg verachtelijk. Maar ben me dan vaak ook wel weer bewust van 'de splinter en de balk'... Tjezus, ik lijk wel een zedenprediker!
- Thuisgevoel: Voor mij juist niet verouderd, en belangrijker dan vroeger.
- Avontuurlijkheid: Ja! Steeds meer.
- Bewondering: Dingen kan ik bewonderen, en sommige mensen kan ik bewonderen. Vind ik prima, zolang ik niet doorschiet in verheerlijking of verheffing.
(Trouwens, dit kan heel dicht bij verachting liggen, want er kan om dezelfde reden zowel veracht als bewonderd worden).
- Angst: Sterk gereduceerd, dus wat bepaalde aspecten van angst betreft: verouderd en overbodig (voor mijzelf). Dan heb ik het over irreële angst en niet over overlevings-angst.
- Onverschilligheid: Voor mij persoonlijk taboe. Niet verouderd want ik kan me niet heugen dat ik ooit onverschillig ben geweest. Ook niet overbodig want ik ben ervan overtuigd dat door onverschilligheid de wereld naar de donder zou gaan.
(heus wel kleine onverschilligheden natuurlijk, en soms ook onvriendelijke en asociale...maar ik blijf wel graag GERAAKT door essentiële dingen).

Amen.

[yopi]

Ik mis nog de stemverklaring van degene die voor bewondering gekozen heeft

[yopi]

Welke gevoelens zijn overbodig, taboe of verouderd?

schuldgevoel
Hier voor in de plaats komt het slachtoffergevoel

schaamtegevoel
Hier voor in de plaats komt vrije meningsuiting

eerbied
Hier voor in de plaats komt cynisme

verachting
Hier voor in de plaats komt gelijkheid

thuisgevoel
Hier voor in de plaats komt roes

avontuurlijkheid
Hier voor in de plaats komt verzekeren

bewondering
Hier voor in de plaats komt gelijkheid

angst
Hier voor in de plaats komt euthanasie

onverschilligheid
Hier voor in de plaats komt sensatie

prestatiedrang
Hier voor in de plaats komt sociaal voorzieningsstelsel

[Eva Lilith]

Oké.

@ Yopi, heb ik het nu allemaal weer eens te persoonlijk zitten neerkrabbelen enzo, en bedoel je het veel meer in zijn algemeenheid gezien? (naar buiten kijken i.p.v. naar binnen?)

[yopi]

In mijn achterhoofd zat ik inderdaad meer te denken aan hoe tegenwoordig naar gevoelens gekeken wordt of hoe daar mee omgegaan wordt.
Maar hoe je er persoonlijk naar kijkt is net zo interessant:

Voor mij zijn de meeste wel op de een of andere manier van toepassing. Toch heb ik gekozen voor schaamte, omdat dat op dit moment bij mij persoonlijk het meest op de voorgrond is, in de zin van: OVERBODIG.
Oftewel; ik raak steeds meer de schaamte voorbij en ik merk dat ik dat heel belangrijk vind, omdat het datgene wat bijzonder essentieel is in mijn leven, namelijk de creativiteit en de beeldende expressie, ten goede komt. Schaamte is daar enorm remmend in. Een ware stagnatie! Ik vind het dus erg bevrijdend om te merken dat ik steeds meer 'voorbij de schaamte' kan gaan! Hoera!

Je schaamt je er niet voor begrijp ik. Ha ha
Avontuurlijkheid.
Zal vast een complexe worsteling zijn.

Ik zit me af te vragen wat schaamte nu precies is.
Wat wil zich doen gelden en waarom roept dat schaamte op? (In het algemeen dan, niet van jou persoonlijk)
Komt schaamte weer niet net zo hard terug, nadat ie door andere gevoelens op de achtergrond gedrongen is.
Kan schaamte geweldadig of door creativiteit afgeschaft worden?
Moet je je voor schaamte schamen?
Kan een opmerking als "Je moest je schamen" niet terecht zijn?
Schaamte kan ook taboe zijn.
Overbodig is schaamte als iedereen in alle opzichten gelijk zou zijn.
Nou ja. Zo maar een paar gedachtes.

Dat van de prestatiedrang vind ik ook wel boeiend, dat jullie dat beide tot nu toe gekozen hebben. Allebei man toch?

dat dus de overige 64% van de vrouwen die ambitie helemaal niet heeft. Dat vond die mevrouw heel erg SCHOKKEND! Nou, en dat zij dat schokkend vindt, dat vind ik dan weer schokkend! Ook moest ik er wel verschrikkelijk om lachen en kreeg ik wederom dat "kom ik soms van een andere planeet?-gevoel" over me dat me vaak bekruipt bij dit soort 'feministische' thema's. Laten we toch gewoon lekker onszelf zijn en wat vrouwen betreft de natuurlijke waarheid gewoon eens onder ogen zien, want daar is namelijk niks mis mee!

Dit is een man-vrouw debat op zich.

Schuldgevoel: Deels overbodig geworden voor mij, want: zinloos

Dat deel 'waar je niets mee kan' bedoel je?
Of sowieso zinloos?

Verachting: Mea culpa! Ja, ik kan soms mensen wel verachten. Ik betrap mezelf daar geregeld op. Soms vind ik het niet zo erg, maar in bepaalde gevallen...nee, is het gewoon niet aardig van me en slaat het ook echt nergens op. Ik vind wel bepaalde zaken/gebeurtenissen heel erg verachtelijk. Maar ben me dan vaak ook wel weer bewust van 'de splinter en de balk'

Is het schuldgevoel hier wel 'functioneel'.

Bewondering: Dingen kan ik bewonderen, en sommige mensen kan ik bewonderen. Vind ik prima, zolang ik niet doorschiet in verheerlijking of verheffing.
(Trouwens, dit kan heel dicht bij verachting liggen, want er kan om dezelfde reden zowel veracht als bewonderd worden).

Ze zijn allebei 'waardescheppend', zoals Nietzsche het zou uitdrukken.

Angst: Sterk gereduceerd, dus wat bepaalde aspecten van angst betreft: verouderd en overbodig (voor mijzelf). Dan heb ik het over irreële angst en niet over overlevings-angst

Ok.

Onverschilligheid: Voor mij persoonlijk taboe

Een zekere zelfbescherming kan geen kwaad denk ik. Aan de andere kant gaat de wereld er misschien wel aan ten onder.

[Jeroen]

ANGST

Dit is namelijk de basis van alle andere in het lijstje.

Ik vind deze overigens nog lang niet overbodig. Zonder zouden we als kippen zonder kop de hele boel vernietigen. (oh wacht, dat doen we nu ook )

[yopi]

Ik miste eigenlijk nog een antwoord van Eva op:

In mijn achterhoofd zat ik inderdaad meer te denken aan hoe tegenwoordig naar gevoelens gekeken wordt of hoe daar mee omgegaan wordt.
Maar hoe je er persoonlijk naar kijkt is net zo interessant:

Voor mij zijn de meeste wel op de een of andere manier van toepassing. Toch heb ik gekozen voor schaamte, omdat dat op dit moment bij mij persoonlijk het meest op de voorgrond is, in de zin van: OVERBODIG.
Oftewel; ik raak steeds meer de schaamte voorbij en ik merk dat ik dat heel belangrijk vind, omdat het datgene wat bijzonder essentieel is in mijn leven, namelijk de creativiteit en de beeldende expressie, ten goede komt. Schaamte is daar enorm remmend in. Een ware stagnatie! Ik vind het dus erg bevrijdend om te merken dat ik steeds meer 'voorbij de schaamte' kan gaan! Hoera!

Je schaamt je er niet voor begrijp ik. Ha ha
Avontuurlijkheid.
Zal vast een complexe worsteling zijn.

Ik zit me af te vragen wat schaamte nu precies is.
Wat wil zich doen gelden en waarom roept dat schaamte op? (In het algemeen dan, niet van jou persoonlijk)
Komt schaamte weer niet net zo hard terug, nadat ie door andere gevoelens op de achtergrond gedrongen is.
Kan schaamte geweldadig of door creativiteit afgeschaft worden?
Moet je je voor schaamte schamen?
Kan een opmerking als "Je moest je schamen" niet terecht zijn?
Schaamte kan ook taboe zijn.
Overbodig is schaamte als iedereen in alle opzichten gelijk zou zijn.
Nou ja. Zo maar een paar gedachtes.

Dat van de prestatiedrang vind ik ook wel boeiend, dat jullie dat beide tot nu toe gekozen hebben. Allebei man toch?

dat dus de overige 64% van de vrouwen die ambitie helemaal niet heeft. Dat vond die mevrouw heel erg SCHOKKEND! Nou, en dat zij dat schokkend vindt, dat vind ik dan weer schokkend! Ook moest ik er wel verschrikkelijk om lachen en kreeg ik wederom dat "kom ik soms van een andere planeet?-gevoel" over me dat me vaak bekruipt bij dit soort 'feministische' thema's. Laten we toch gewoon lekker onszelf zijn en wat vrouwen betreft de natuurlijke waarheid gewoon eens onder ogen zien, want daar is namelijk niks mis mee!

Dit is een man-vrouw debat op zich.

Schuldgevoel: Deels overbodig geworden voor mij, want: zinloos

Dat deel 'waar je niets mee kan' bedoel je?
Of sowieso zinloos?

Verachting: Mea culpa! Ja, ik kan soms mensen wel verachten. Ik betrap mezelf daar geregeld op. Soms vind ik het niet zo erg, maar in bepaalde gevallen...nee, is het gewoon niet aardig van me en slaat het ook echt nergens op. Ik vind wel bepaalde zaken/gebeurtenissen heel erg verachtelijk. Maar ben me dan vaak ook wel weer bewust van 'de splinter en de balk'

Is het schuldgevoel hier wel 'functioneel'.

Bewondering: Dingen kan ik bewonderen, en sommige mensen kan ik bewonderen. Vind ik prima, zolang ik niet doorschiet in verheerlijking of verheffing.
(Trouwens, dit kan heel dicht bij verachting liggen, want er kan om dezelfde reden zowel veracht als bewonderd worden).

Ze zijn allebei 'waardescheppend', zoals Nietzsche het zou uitdrukken.

Angst: Sterk gereduceerd, dus wat bepaalde aspecten van angst betreft: verouderd en overbodig (voor mijzelf). Dan heb ik het over irreële angst en niet over overlevings-angst

Ok.

Onverschilligheid: Voor mij persoonlijk taboe

Een zekere zelfbescherming kan geen kwaad denk ik. Aan de andere kant gaat de wereld er misschien wel aan ten onder.

En ik mis nog de verklaring van degene die voor bewondering gekozen heeft. Ik vind dat namelijk een van de laatste gevoelens die ik weg zou willen doen.
Dit gevoel is vaak taboe omdat dat zou betekenen dat niet iedereen elkaars gelijke zou zijn;
wordt vaak gezien als overbodig omdat we zelf wel na kunnen denken en ons leven al ingericht is;
gezien als verouderd, omdat het gezien wordt als een reliek van de ouderwetse authoritaire opvoeding.
Om maar iets te noemen ..

[Eva Lilith]

Owww, je hebt gelijk! Kom ik graag op terug, vanavond denk ik.
(eerst goulashsoep maken nu...)

[Eva Lilith]

Yopi schreef:

Ik zit me af te vragen wat schaamte nu precies is.

Ik vind 't eigenlijk wel een fascinerend verschijnsel, nu ik er weer eens wat langer over nadenk...
Het is in ieder geval een manifestatie van jezelf waarvan je niet wilt dat anderen (een ander) dat ziet, hoort, weet, of wat dan ook, omdat je denkt dat die anderen dat raar zullen vinden. JOU dus raar zullen vinden.
Maar waarom? Omdat je dan minder zou zijn dan die anderen? Omdat je er dan niet (meer) bij hoort? Omdat je dan alleen kan komen te staan? Afgewezen kan worden? Ik denk dat het de functie van ons hele decorum is, om die dingen te voorkomen. Geliefd of tenminste geaccepteerd te zijn. Soort sociale overlevingdrang.

Wat wil zich doen gelden en waarom roept dat schaamte op? (In het algemeen dan, niet van jou persoonlijk)

Of zich iets wil doen gelden, weet ik niet zeker. Tenminste...er zijn verschillende vormen van schaamte. Bijvoorbeeld schaamte als je gewoon een stomme blunder maakt. Ik geloof niet dat zich in dat geval iets wil doen gelden.
Maar je hebt ook schaamte voor dingen die eigenlijk zo essentieel bij je kunnen horen en naar buiten willen, bijvoorbeeld een bepaalde mening over een kwestie, of iets creatiefs, of een ander soort uiting... En dan kun je je bij voorbaat schamen en het binnenhouden omdat je vreest daarmee veroordeeld te worden.
In dat laatste geval wil zich wel iets doen gelden. Namelijk wie je werkelijk bent. Want je eigenlijk écht te zeggen hebt, of ervan vindt. Wat je eigenlijk écht wilt laten zien.

Komt schaamte weer niet net zo hard terug, nadat ie door andere gevoelens op de achtergrond gedrongen is.

Nee. hoeft niet. Want het kan ook dat, wanneer je je schaamte voor een bepaalde uiting opzij zet en het dus wél uit, je erachter komt dat je schaamtegevoel (van tevoren) onterecht blijkt te zijn, omdat niemand je veroordeelt of het zelfs waardeert. Dan durf je het bijvoorbeeld de volgende keer al een stuk gemakkelijker.
Je kunt ook leren om er minder "mee te zitten" wat anderen van je vinden als je je uit zoals je echt wilt/bent.

Kan schaamte geweldadig of door creativiteit afgeschaft worden?

Gewelddadig geloof ik niet....
Door creativiteit kan schaamte in ieder geval wel vermnderen, minder belangrijk worden.
Helemaal afschaffen valt denk ik niet mee.
Is ook de vraag of dat wenselijk zou zijn.

Moet je je voor schaamte schamen?

Moet niet natuurlijk.
Misschien is het mogelijk je ten opzichte van jezelf beschaamd te voelen omdat je je schaamt over iets ten opzichte van anderen, en eigenlijk vindt dat je je daar helemaal niet voor zou moeten schamen, maar het tóch doet....

Kan een opmerking als "Je moest je schamen" niet terecht zijn?

Kan wel, denk ik. Vind ik.
(beetje glad ijs hier...)

Schaamte kan ook taboe zijn

Bijvoorbeeld bij mensen die een beetje (of erg) doorschieten in het schaamteloos zijn? Of bedoel je dat anders?

Overbodig is schaamte als iedereen in alle opzichten gelijk zou zijn

Ja. Maar aangezien niet iedereen (of: niemand) gelijk is......

Quote:
Schuldgevoel: Deels overbodig geworden voor mij, want: zinloos

Dat deel 'waar je niets mee kan' bedoel je?
Of sowieso zinloos?

Nee, niet altijd zinloos. Schuldgevoel kan een prima inpuls zijn om 'het goed te maken' (met iemand, bijvoorbeeld), je excuus aan te bieden, er over te praten etc. etc. Niks mis mee. Het schuldgevoel is dan een besef van: Ik heb dat niet helemaal goed gedaan... Dan kun je er vervolgens iets aan doen.
Maar je ziet ook geregeld dat mensen eindeloos in een schuldgevoel blijven hangen, en in zelfverwijt... En dat schiet niet op natuurlijk. Dan is het zinloos.

Quote:
Verachting: Mea culpa! Ja, ik kan soms mensen wel verachten. Ik betrap mezelf daar geregeld op. Soms vind ik het niet zo erg, maar in bepaalde gevallen...nee, is het gewoon niet aardig van me en slaat het ook echt nergens op. Ik vind wel bepaalde zaken/gebeurtenissen heel erg verachtelijk. Maar ben me dan vaak ook wel weer bewust van 'de splinter en de balk'

Is het schuldgevoel hier wel 'functioneel'

Ja, want hierbij kan bijvoorbeeld gelden wat ik hierboven aangaf.
Het zet aan tot nadenken en in het veelbesproken 'eigen spiegeltje' kijken. Wat ook weer niet wil zeggen dat daar dan overdreven streng mee omgegaan hoeft te worden, naar jezelf toe. Maar het is wel handig om je van dingen bewust te worden.

Quote:
Onverschilligheid: Voor mij persoonlijk taboe

Een zekere zelfbescherming kan geen kwaad denk ik. Aan de andere kant gaat de wereld er misschien wel aan ten onder.

Ja. Wat jij zegt, is de nuancering die iedereen zelf kan (moet?) aanbrengen. Een weg zoeken tussen niet-onverschillig-zijn, en ook niet ten onder gaan aan zorgen en alles wat iemand zich maar zou kunnen aantrekken.

[Eva Lilith]

Trouwens, plaatsvervangende schaamte is ook een apart fenomeen...

[yopi]

Ok Eva ...
Fijn dat er vrouwen zijn! ... helpt wel

[solist]

Ik heb een beetje een probleem met de vraagstelling : alle genoemde gevoelens
zijn niet verouderd; ze zullen voorlopig zeker nog actueel blijven,
ze zitten nu eenmaal in ons pakket.

schuldgevoel en schaamtegevoel zijn niet taboe maar soms wel overbodig; het
komt voor dat ik van mening ben dat ik tekort geschoten ben en dat brengt zowel
een schuld- als een schaamtegevoel met zich mee, al of niet terecht.

verachting kan overbodig zijn en soms ook taboe: het lijkt me zo'n absoluut waarde-
oordeel in te houden dat ik dat niet snel zal hanteren.

avontuurlijkheid betekent het aangaan van uitdagingen en het nemen van risico's
en dat kan zowel overbodig als taboe zijn.

angst is uiteraard niet taboe maar kan best overbodig zijn.

onverschilligheid is taboe.

prestatiedrang is nuttig als het niet alleen competitie en eigenbelang betreft.

-------------------------------------------------------------------------
Welke gevoelens zijn | overbodig | taboe | verouderd
--------------------------------------------------------------------------
schuldgevoel | soms | niet | niet
| | |
schaamtegevoel | soms | niet | niet
| | |
eerbied | niet | niet | niet
| | |
verachting | soms | soms | niet
| | |
thuisgevoel | niet | niet | niet
| | |
avontuurlijkheid | soms | soms | niet
| | |
bewondering | soms | niet | niet
| | |
angst | soms | niet | niet
| | |
onverschilligheid | --- | ja | niet
| | |
prestatiedrang | niet | niet | niet
----------------------------------------------------------------------

-- een poging om er vat op te krijgen --


[/list]

[ziznl]

Uiteraard zijn jij en ik niet in de positie om - al dan niet gedwongen - hieruit te kiezen. Misschien is juist dit spelletje wel de gruwel van deze dagen. Dat je kan en zelfs moet kiezen ook uit gevoelens. Hoe ver kan je je wereld nog op zijn kop zetten? Het is alsof je de grond onder je voeten vandaan graaft en vervolgens denkt dat je op je eigen afgrond kunt staan!

Feit is dat je wel wordt voorgehouden en misschien houd je je hetzelf ook al voor, dat je je gevoelens kunt kiezen. Vervolgens slikken we pillen of drugs of we doen genaanpassingen om dit te bewerkstelligen. Theoretisch kan dit en tot op zekere hoogte ook al praktisch. Geluk zalig is met heroine in te spuiten bv. Opwinding met speed en coke. Duss...

Het echte probleem hier is: wat blijft er als subject over? Wat is het dat dan uiteindelijk toch kiest al is het maar voor gevoelens? En zeg dan niet iets als 'ikzelf' want je hebt je zelf al vernietigd en uitgevaagd! Wat blijft er als subject over als het subject zichzelf moet invullen met beleving en gevoelens????

[yopi]

In het brave new world scenario moet iedereen gelukkig zijn.
Daarom:
* Iedereen is van iedereen. Geen privé zaken meer
* Iedereen is gelijk. Dan is er ook geen strijd meer
* Geen concurentie meer. De overheid zorgt voor alles
* Iedereen zijn plek in het systeem. Geen eigen daden. Korfgeest
* Drugs en media zorgen voor de voor het organisme noodzakelijke gevoelens.

schuldgevoel komt niet meer voor: Iedereen is gelijk
schaamtegevoel idem
eerbied idem
verachting idem
thuisgevoel Iedereen is van iedereen
avontuurlijkheid in media en drugs
bewondering Iedereen is gelijk
angst media en drugs
onverschilligheid taboe
prestatiedrang iedereen heeft zijn plek in het systeem

Deze gevoelens passen daar niet dus niet in.

Wel: opwinding, rust, roes, toewijding aan de taak, geloof in de maatschappij

Er is maar 1 subject, die van de korfgeest
Iedereen is uitwisselbaar, deel van het geheel, vindt wat men vindt, geniet, heeft alles wat hij nodig heeft.
De wetenschappen houden zich bezig met genetica, sociale psychologie en biologie (fysiologie).

[Eva Lilith]

Yopi schreef:

Ok Eva ...
Fijn dat er vrouwen zijn! ...

Dat vind ik ook fijn!
En ZEKER bij dit topic!

[ziznl]

Er is maar 1 subject, die van de korfgeest

Punt is hier wat voor voorstelling en gedachte en beleving heb je bij deze korfgeest.
Als ik me als korfgeest een (korf)geestige wisselwerking tussen mijn huidige buiten- en binnenwereld voorstel dan kan ik me er in vinden!
In de korfgeest van deze tijd.

De erbije blije bij.


Als je je ondoordringbare kruiperig en plakkerige stopverf voorstelt (of als bijenwas of bij-er-was of bij-etwas) ---> dan heb ik er moeite mee.

1 enkele geest kan natuurlijk ongelooflijk rijk zijn.

Hoe dan ook ..................om rijk te blijven zal er van het eigen vlees gegeten moeten worden en wat te zeggen over de bevrediging van de andere lusten...joepie.....de korfgeest is een soort monomane zelfbevrediger die tegelijk neurotisch aan zijn eigen vingertoppen kluift.

[yopi]

Wil iemand hier nog in deze Poll kiezen?
Met stemverklaring graag.

[Civilis]

Er staan er niet veel bij die niet weg kunnen/moeten..
Puur rationeel kies ik voor schaamte. Al ben ik erg goed in schamen en schuldgevoel, schamen slaat helemaal nergens op als je gelooft dat een mens niet veel kan doen aan zijn persoonlijkheid. Laat staan zijn capaciteiten, uiterlijk, geurtjes, enz
Mijn schaamte is ws een produkt van mijn veroordelende.. oordelen.

[Civilis]

Ik antwoord gewoon namens de bewondering-kiezer:
Bewondering leidt tot idolatie. Idolatie leidt to minderwaardigheidsgevoelens. Mensen die iets indrukwekkends doen zijn gewoon mensen op het juiste moment op de juiste plek. Als je ze gaat idealiseren stel je onrealistische eisen aan echte mensen, incl jezelf.

[Intangible Radjanamadjo]

Prestatiedrang als snelle-keuze-op-gevoel gemaakt

Waarom? Omdat ik dat misschien bij mijzelf niet echt zie terugkomen, of juist dat ik me er tegen verzet. Ik hou niet zo van het streven om het streven. Maar dat is dus weer in combinatie met angst, waarover hieronder meer.

Een eerlijkere keuze zou misschien zijn angst, want onze wereld is doorspekt van angst maar de diepste laag ervan wordt zelden/nooit bereikt, erkend of gezien. Ik heb er een topic over gemaakt in Schrijfsels

[Verwijderde gebruiker]

Wil iemand hier nog in deze Poll kiezen?
Met stemverklaring graag.

Ik snap de vraag niet. Zijn er gevoelens die overbodig, taboe of verouderd zijn? Je vraag ging er van uit dat dit het geval is en welke dat dan zou zijn.

Hoe kom je er bij dat er gevoelens zijn die overbodig, taboe of verouderd zijn?

[Intangible Radjanamadjo]

Wil iemand hier nog in deze Poll kiezen?
Met stemverklaring graag.

Ik snap de vraag niet. Zijn er gevoelens die overbodig, taboe of verouderd zijn? Je vraag ging er van uit dat dit het geval is en welke dat dan zou zijn.

Hoe kom je er bij dat er gevoelens zijn die overbodig, taboe of verouderd zijn?

Yopi schreef aan het begin van dit topic dit:

Je moet kiezen, al sterft er een deel van jezelf af!
Mijn achtergrond bij deze vraag is ook wel een beetje cultureel:

Schaamte is uit.
Schuldgevoel is een reliek van de kerk.
Verachting is taboe, terwijl Nietzsche dit een gevoel vindt om uit het nihilisme bevrijdt te worden.
Bewondering mag niet want iedereen is gelijk en alle meningen zijn evenveel waard.
Avontuurlijk zijn is domheid waar een calculerende consument al lang mee afgerekend heeft.
Enzovoort.

Denk dat hij dus kijkt naar een culturele achtergrond met een persoonlijk tintje

[Verwijderde gebruiker]

Ah! Nu zie ik ook dat yopi bovenstaande in een reactie aan zichzelf en philotuut schrijft. In zijn openingsbericht schreef yopi "Ik maak er een poll van. Graag een (gedwongen) keuze en toelichting."

Snap ik nog steeds niet waarom je er een zou moeten kiezen.

Nadenken hoe gevoelens beïnvloed worden door cultuur, opvoeding, wetenschap of andere wijzen, is natuurlijk wel interessant. Maar om er vervolgens eentje te selecteren als overbodig of achterhaald snap ik niet.

[Civilis]

Dat is een leuk spel dat je tot denken aanzet ..

[Verwijderde gebruiker]

Dat is een leuk spel dat je tot denken aanzet ..

[sniper]

Als ik echt MOET kiezen:

schuldgevoel : gaat als eerste weg. Dit gevoel word met de dag heftiger als ik over sommige dingen nadenk en/of op terug kijk. Zeer vervelend en overbodig omdat je er meestal toch niets meer aan kan doen.

schaamtegevoel : gaat er vlak achteraan, om dezelfde reden.

eerbied : mag blijven

verachting : mag blijven

thuisgevoel : mag blijven

avontuurlijkheid : is een must

bewondering : is absoluut geen verkeerde eigenschap

angst : is een must om te overleven

onverschilligheid : staat op drie om weggestuurt te worden

prestatiedrang : is ook een must. Maakt onderdeel uit van de vooruitgang. Maar dat zullen wel niet veel mensen met mij eens zijn, vrees ik

[Civilis]

Ik stel me bij schuldgevoel voor dat je ook echt ergens schuldig aan bent. Het is meestal op te lossen door er uitgebreid op in te gaan met je 'slachtoffer'. Zonder schuldgevoel heb je alleen sociaal gedrag als je gecontroleerd wordt.. Wat wel aangeeft dat schuldgevoel een verouderd gevoel aan het worden is. Zo leeft tegenwoordig een meerderheid.

[Verwijderde gebruiker]

schuldgevoel: Mag blijven. Schuldgevoel draagt bij verantwoording te nemen. Gebrek aan schuldgevoel draagt bij aan het loslaten van verantwoordelijkheid.

schaamtegevoel: Mag weg. Is gelijk aan schuldgevoel, maar met als bonus dat waar schuld over gevoeld wordt negatief beoordeeld en afgekeurd wordt

eerbied: Mag blijven.

verachting: Verachting van daden mag blijven. Verachting van personen mag weg.

thuisgevoel: Mag blijven.

avontuurlijkheid: Mag weg.

bewondering: Mag blijven.

angst: Mag blijven.

onverschilligheid: Is geen gevoel, maar afwezigheid van gevoel.

prestatiedrang: Mag blijven. Beloning is een belangrijke drijfveer.

[yopi]

Ik antwoord gewoon namens de bewondering-kiezer:
Bewondering leidt tot idolatie. Idolatie leidt to minderwaardigheidsgevoelens. Mensen die iets indrukwekkends doen zijn gewoon mensen op het juiste moment op de juiste plek. Als je ze gaat idealiseren stel je onrealistische eisen aan echte mensen, incl jezelf.

Ik vind dat mensen zeer verschillend zijn. Dit wordt nogal es door elkaar gehaald met dat dat zou betekenen dat ze niet op bepaalde manieren gelijkwaardig zijn. Dit leidt er toe dat niemand zijn kop boven het maaiveld mag uitsteken of trots mag zijn op zijn eigenschappen of prestaties. Bewondering leidt ook tot richtpunten in je leven en tot inzichten en inspiraties. Het gaat hier ook weer om het 'juiste midden' op zijn grieks. Nietemin begrijp ik wat jij zegt.

Ik leef in ieder geval van bewondering

[yopi]

Sniper:

schuldgevoel : gaat als eerste weg. Dit gevoel word met de dag heftiger als ik over sommige dingen nadenk en/of op terug kijk. Zeer vervelend en overbodig omdat je er meestal toch niets meer aan kan doen.

Maar hoe kom je daar van af? Aleen willen of onderdrukken lijkt niet te helpen als ik jou hoor. (?)

[yopi]

Civilis

Zonder schuldgevoel heb je alleen sociaal gedrag als je gecontroleerd wordt.. Wat wel aangeeft dat schuldgevoel een verouderd gevoel aan het worden is. Zo leeft tegenwoordig een meerderheid.

Oftewel: "Vrijheid van meninsuiting", 'geen stijl', pure lompheid ..

[yopi]

schuldgevoel: Mag blijven. Schuldgevoel draagt bij verantwoording te nemen. Gebrek aan schuldgevoel draagt bij aan het loslaten van verantwoordelijkheid.
Dit lijkt me een restje van je christelijke achtergrond (dacht ik dat je die van oorsprong had(?)). Het gaat uit van de slechtheid van de mens. Nou is dat misschien wel zo, maar deze vorm van schuld is ethische schuld aan het opperwezen dat je goed gemaakt heeft maar waarvan wij helaas afgedwaald zijn door vrijheidswensen en zo.

schaamtegevoel: Mag weg. Is gelijk aan schuldgevoel, maar met als bonus dat waar schuld over gevoeld wordt negatief beoordeeld en afgekeurd wordt
Grappig. Dat is eigenlijk wat ik hierboven bedoeld. Dus ik vraag me af hoe het nu bij jou zit.

eerbied: Mag blijven.

verachting: Verachting van daden mag blijven. Verachting van personen mag weg.
En verachting van jezelf vanuit je zelf (niet tegenover een opperwezen)?

thuisgevoel: Mag blijven.

avontuurlijkheid: Mag weg.
Waarom?

bewondering: Mag blijven.

angst: Mag blijven.

onverschilligheid: Is geen gevoel, maar afwezigheid van gevoel.
Daar lijkt het wel op. Maar is dit echt zo? Misschien zit er wel een wereld van gevoelens achter. Althans in oorsprong (kan ik me zo voorstellen).

prestatiedrang: Mag blijven. Beloning is een belangrijke drijfveer.
Hier denk ik ook weer (misschien onterecht) 'christelijke vorm'.
Beloning, straf en schuld lijkt het enige om mensen op het 'rechte pad' te houden ...

[Civilis]

Voor mij is het verschil tussen schuld en schaamte... ehm.. schuld.
Je schaamt je voor je uiterlijk of je ouders bv. Je voelt je schuldig voor je daden.

[Verwijderde gebruiker]

schuldgevoel: Mag blijven. Schuldgevoel draagt bij verantwoording te nemen. Gebrek aan schuldgevoel draagt bij aan het loslaten van verantwoordelijkheid.

Dit lijkt me een restje van je christelijke achtergrond (dacht ik dat je die van oorsprong had(?)). Het gaat uit van de slechtheid van de mens. Nou is dat misschien wel zo, maar deze vorm van schuld is ethische schuld aan het opperwezen dat je goed gemaakt heeft maar waarvan wij helaas afgedwaald zijn door vrijheidswensen en zo.

Het gaat helemaal niet uit van de slechtheid in de mens. Het gaat uit van verantwoordelijkheid, verbinding, betrokkenheid.
Als ik mijn fiets in de tuin laat liggen en mijn zoontje kan er met mijn zijn fiets amper langs, dan ben ik (mede)verantwoordelijk voor zijn ongemak.
Als mijn zoontje de trein moet halen en zijn band is lek en ik vertik het om hem naar het station te rijden, dan ben ik (mede)verantwoordelijk dat hij zijn trein mist.

schaamtegevoel: Mag weg. Is gelijk aan schuldgevoel, maar met als bonus dat waar schuld over gevoeld wordt negatief beoordeeld en afgekeurd wordt

Grappig. Dat is eigenlijk wat ik hierboven bedoeld. Dus ik vraag me af hoe het nu bij jou zit.

Als ik vind dat ik mijn zoon eigenlijk wel naar het station had moeten rijden, of als ik vind dat ik mijn fiets eigenlijk had moeten opruimen, dan kan ik mij schamen dat ik dat niet deed. Als ik dat niet vind kan ik het vervelend vinden voor mijn zoon en zijn kwade blik naar mij begrijpen vanuit mijn schuldgevoel zonder mij verder voor mijn daden te schamen. Als ik mij ook niet schuldig zou voelen zou ik zijn kwade blik niet kunnen begrijpen.

verachting: Verachting van daden mag blijven. Verachting van personen mag weg.

En verachting van jezelf vanuit je zelf (niet tegenover een opperwezen)?

Jezelf is ook een persoon, dus mag weg. Verachting voor je eigen daden mag blijven.

avontuurlijkheid: Mag weg.

Waarom?

Waarom niet, wilde ik eerst vragen, maar ik antwoord maar dat ik het gevoel van avontuurlijkheid niet kan plaatsen. Lijkt een beetje op prestatiedrang.

onverschilligheid: Is geen gevoel, maar afwezigheid van gevoel.

Daar lijkt het wel op. Maar is dit echt zo? Misschien zit er wel een wereld van gevoelens achter. Althans in oorsprong (kan ik me zo voorstellen).

En misschien zit achter angst wel heel veel schaamte of prestatiedrang. Of achter schaamte schuld. En soms zit achter een wereld van gevoelens... niets. Onverschilligheid.

prestatiedrang: Mag blijven. Beloning is een belangrijke drijfveer.

Hier denk ik ook weer (misschien onterecht) 'christelijke vorm'.
Beloning, straf en schuld lijkt het enige om mensen op het 'rechte pad' te houden ...

Ik denk dat de wens om jezelf en andere te evenaren en te overtreffen een heel normale biologische drang is die niets met christendom te maken heeft. En al helemaal niet met rechte paden.

[Verwijderde gebruiker]

Voor mij is het verschil tussen schuld en schaamte... ehm.. schuld.
Je schaamt je voor je uiterlijk of je ouders bv. Je voelt je schuldig voor je daden.

Voor mij is het verschil tussen schuld en schaamte waardering.

[Civilis]

Hoe bedoel je? Als in twee waardes van één gevoel? Of als in waardeoordeel?

[Civilis]

Ik leef in ieder geval van bewondering

Ik denk dat het wel goed is om bepaalde eigenschappen van een persoon te bewonderen, zolang je niet de behoefte krijgt om alles wat je bewondert zelf te zijn. Dan eis je teveel van één persoon en ben je gedoemd te falen.
Volgens mij is het vrij menselijk om iemand waarvan je iets bewondert gaat idealiseren. Ineens is alles aan die persoon goed.

Zijn ook mijn demonen. Ik heb als kind een fictieve held als vaderfiguur/voorbeeld gekozen.

[Civilis]

Aangezien ik me zit te vervelen zal ik eens mijn oordeel vellen over onze emoties

schuldgevoel
Zou meer van moeten zijn. Maar dan wel in combinatie met emphatie en objectiviteit. Mensen moeten zich schuldig voelen als ze iemand (ook vreemden) schaden, zodat ze het niet blijven doen, en het misschien zelfs goedmaken

schaamtegevoel
Je schamen voor je schuld hoort. Maar waar zou je je verder voor moeten schamen?
Schamen is een directe uiting van erbij willen horen, en daar ben ik geen voorstander van, of van onrealistische eisen aan jezelf.

eerbied
Ik denk dat een mens het nodig heeft om ergens eerbied voor te hebben. Je kan ze alleen niet dwingen om allemaal voor hetzelfde eerbied te hebben.

verachting
Een mens, volk, of natuurwet verachten is nooit terecht. Dan moet je je verwachtingen bijstellen (note to self.. ), want die dingen 'zijn nou eenmaal zo'. Andere mensen hebben een andere weg te bewandelen dan jij.
Een daad verachten is een soort plaatsvervangend schuldgevoel. Sociale controle zeg maar. Dit is misschien wel een verouderde emotie wat dat betreft, vanwege de individualisering. Als wat jij denkt de dader niet beïnvloedt of interesseert heeft het geen nut. Eigenlijk is een daad verachten vaak automatisch de mens verachten, want er zit altijd een verhaal achter.

thuisgevoel
M.i. gaan we steeds meer naar een wereld toe waarin we zonder zullen moeten leren leven. Als je niet vrij bent in je eigen huis is het geen thuis. Vooral niet als je er altijd uit gezet kunt worden en geen kans meer hebt om je eigen huis te bouwen.
Of we zonder kunnen?

avontuurlijkheid
Rationeel gezien is avontuurlijkheid veel erger dan alleen nutteloos. Domme, gevaarlijke, en respectloze dingen doen zonder reden.. Curiosity killed the cat.
Maar zonder zouden we allemaal gillend gek worden denk ik.

bewondering
-zie eerdere posts-

angst
Één van de basisemoties waar ons hele wezen omheen gebouwd is. Wie weet wat we zouden zijn zonder angst.
In onze veilige westerse wereld is teveel angst ws schadelijker dan te weinig angst. Elders andersom

onverschilligheid
Een onmisbare zelfverdediging van het brein. Zie het als een stop in de meterkast.

prestatiedrang
Hangt van je normen en waarden af.. Als je altijd vooruitgang wil zien is het onmisbaar. Ik ben meer voor 'quit while you're ahead.'

I have spoken! :greins:

[yopi]

Het gaat helemaal niet uit van de slechtheid in de mens. Het gaat uit van verantwoordelijkheid, verbinding, betrokkenheid.
Als ik mijn fiets in de tuin laat liggen en mijn zoontje kan er met mijn zijn fiets amper langs, dan ben ik (mede)verantwoordelijk voor zijn ongemak.
Als mijn zoontje de trein moet halen en zijn band is lek en ik vertik het om hem naar het station te rijden, dan ben ik (mede)verantwoordelijk dat hij zijn trein mist.

Als ik vind dat ik mijn zoon eigenlijk wel naar het station had moeten rijden, of als ik vind dat ik mijn fiets eigenlijk had moeten opruimen, dan kan ik mij schamen dat ik dat niet deed. Als ik dat niet vind kan ik het vervelend vinden voor mijn zoon en zijn kwade blik naar mij begrijpen vanuit mijn schuldgevoel zonder mij verder voor mijn daden te schamen. Als ik mij ook niet schuldig zou voelen zou ik zijn kwade blik niet kunnen begrijpen.

Ik denk dat de wens om jezelf en andere te evenaren en te overtreffen een heel normale biologische drang is die niets met christendom te maken heeft. En al helemaal niet met rechte paden.

Ik zat er helemaal naast Okke met mijn interpretatie. Sorry daarvoor.
Ik denk dat dat komt omdat ik zat te denken vanuit de situatie dat je deze gevoelens probeert te begrijpen in zelfreflectie. Jij benadert het gewoon vanuit de dagelijkse praktijk vanuit het oogpunt van nut.
Het is me nu in ieder geval wel duidelijk en ik ben het er mee eens dat het zo 'werkt'.
Die groot gezette zin deed in ieder geval bij mij wel een lichtje branden. Dom dat ik zo iets over het hoofd zie

En misschien zit achter angst wel heel veel schaamte of prestatiedrang. Of achter schaamte schuld. En soms zit achter een wereld van gevoelens... niets. Onverschilligheid.

Dat denk ik ook. Het blijft een warboel lijkt het wel.

[yopi]

Ik leef in ieder geval van bewondering

Ik denk dat het wel goed is om bepaalde eigenschappen van een persoon te bewonderen, zolang je niet de behoefte krijgt om alles wat je bewondert zelf te zijn. Dan eis je teveel van één persoon en ben je gedoemd te falen.
Eens. Gelukkig accepteer ik ongelijkheid (zo als ik al zei)

Volgens mij is het vrij menselijk om iemand waarvan je iets bewondert gaat idealiseren. Ineens is alles aan die persoon goed.
Die neiging heb ik nog steeds. Van oorsprong vond ik dat een goede manier van doen: Vereenzelviging om daarmee zo goed mogelijk te begrijpen. Er van uitgaande dat ik toch zonder meer weer bij mezelf terug zou komen. Dit klopt ook tot op zekere hoogte

Zijn ook mijn demonen. Ik heb als kind een fictieve held als vaderfiguur/voorbeeld gekozen.
De goeie kant van demonen is dat ze je de wereld in helpen en je thuis te verlaten. Daarna zou je weer los van ze moeten kunnen komen. Misschien door weer andere 'geesten' te kiezen of te volgen.
Vind je dat wat?

[Civilis]

De goeie kant van demonen is dat ze je de wereld in helpen en je thuis te verlaten. Daarna zou je weer los van ze moeten kunnen komen. Misschien door weer andere 'geesten' te kiezen of te volgen.
Vind je dat wat?

Ik ben nog in dubio.. Jezelf accepteren zoals je bent vs streven naar verbetering. Er moet ergens een goede balans zijn denk ik.

[yopi]

Mag ik weten welke fictieve held je als kind gekozen had?

[sniper]

Sniper:

schuldgevoel : gaat als eerste weg. Dit gevoel word met de dag heftiger als ik over sommige dingen nadenk en/of op terug kijk. Zeer vervelend en overbodig omdat je er meestal toch niets meer aan kan doen.

Maar hoe kom je daar van af? Aleen willen of onderdrukken lijkt niet te helpen als ik jou hoor. (?)

Is heel moeilijk. Schuldgevoel gaat dus niet vanzelf weg. De enige methode die helpt is toch, vroeg of laat, de confrontatie aan te gaan met dit gevoel. Dus dingen waar je je schuldig over voelt (vaak dingen van vroeger) te relativeren en in de juiste tijd weg te zetten.
Of te praten met eventuele personen die betrokken zijn bij dit gevoel.
Ik hoor vaak dat mensen weer jong willen zijn met de kennis die ze nu bezitten. Eigenlijk kun je wel stellen dat dit soort gevoelens juist crusiaal zijn voor de ontwikkeling. Toch zou ik er liever zonder willen, omdat je er zo nu en dan zoveel last van kunt hebben.
Maar dat geldt wel voor meer dingen helaas

[yopi]

Ik snap het

[sniper]

ps ik mis in het rijtje eigenlijk een primair oergevoel, namelijk wraak.