Dit is eigenlijk het eerste boek wat ik gelezen heb dat precies die boodschap heeft; Iedereen heeft zijn eigen pad te bewandelen, en wijsheid is niet over te brengen, alleen maar te vinden door dingen zelf te ervaren.
Ik zou heel graag als Siddharta alles en iedereen liefhebben, en de wereld volmaakt vinden, maar ik vind dat er niets in dit boek staat om je concreet op weg te helpen (Behalve je eigen weg bewandelen).
Ten eerste is Siddharta, ondanks zijn arrogantie, een mooi en aantrekkelijk mens die door iedereen geaccepteerd en gemogen wordt. Door het hele boek heen krijgt hij alles wat hij maar nodig heeft cadeau, en elke vrouw waar hij interesse in heeft werpt zich aan zijn voeten.
Verder gaat het boek ervan uit dat de wereld betekenis heeft. Dat alles zin heeft. Dat er geen toeval bestaat. Dat je alles op je pad krijgt wat je nodig hebt, en alleen wat je nodig hebt.
Zoals veel filosofie gaat het boek er over hoe je gelukkig kan zijn als er niets vervelends gebeurt. Als je volkomen vrij bent en door een bos banjert terwijl mensen je gratis eten geven is het een stuk makkelijker dan in een reëel scenario. Zelfs Siddharta is alleen gelukkig op de momenten dat er niets gebeurt.
Nog een puntje van kritiek: Ik denk dat Siddharta meer heeft gehad aan zijn tijd als samana dan aan zijn openbaringen.
Deze passage vind ik een voorbeeld dat het boek voor de meesten niet van toepassing is:
'Allen zijn dankbaar, terwijl men hun dank verschuldigd is. Allen zijn onderdanig, willen graag mijn vriend zijn, willen graag gehoorzamen en zo min mogelijk zelf denken. Als kinderen zijn de mensen.'
Kortom, ik denk dat voor een Hindoe of een Boeddhist dit boek een mooie leidraad kan zijn. Voor de rest is het gewoon een leuk boek.
