Het lichaam-geest probleem

[L D Bogaards]

Als ik het goed begrijp is pluralisme hetgeen wat wij samen tot werkelijkheid maken- de waarnemingen als bouwstenen voor wat wij met elkaar in interactie met elkaar beleven als werkelijk. Ons naar werk gaan, samen eten, praten en gedachten wisselen. Het is ons eigen beeld gevormd van dat, dat wij ervaren door onze zintuigen en deze ervaringen delen met diegene die ook deze werkelijkheid vormen. In dit opzicht mag je zeggen dat er niets hogers bestaat buiten dat wat wij ervaren via onze zintuigen.

Als ik monisme begrijp kan ik grijpen op wat Spinoza 'God of de natuur' noemt- naar het moeilijkste punt van menselijk denken; het Zijns-begrip.

Als ik Solipsisme goed begrijp is er alleen het bestaan van 'ik'. Mag je dan ook praten over individualisme? Of is het echt een narcistisch begrip. Mag ik - ondanks dat ik geloof dat alleen ik besta - niet geloven dat mijn kinderen bestaan. Of mijn ouders of vrienden? Maar goed. Als deze stroming deze richting op zou gaan; is dan bewust wording niet dat wij ons werkelijk kunnen plaatsten als enige hier? Ik voel mij afgesloten van een wereld- maar kan mij op geen enkele wijze losmaken van het beeld dat mij zowel geestelijk alsook lichamelijke voorstelt.

Volgende vraag is dan; is dualisme dan inderdaad uit den boze?

Het zal - mocht dit enig waarde in zich dragen - een flinke mindfuck zijn zodra wij mens ware kennis genieten.

[yopi]

Ik kan niet helemaal volgen wat je wilt zeggen of waar je naar toe wilt LD ...

Wat ik denk te begrijpen:

Pluralisme levert een soort groei van waarheden en meningen op die als laatste toets hebben de gezamelijk ervaren alledaagse werkelijkheid van de zintuigen.

Monisme probeert een alles omvattende gedachte te scheppen die uitgaat van het idee van zijn, waar wel alles onder zou moeten vallen.

Solipsisme gaat uit van de enige absolute zekerheid van het zelf bestaan.

Dit laatste is eigenlijk een dualisme waar zowel het eigen lichaam als de eigen geest bij horen.

Lijkt dat er een beetje op?

[L D Bogaards]

Hahahaha, ja, het zit wat vreemd in elkaar. Voor mij zijn de eerste begrippen voor mij nog steeds vragen- wat wil elk begrip mij vragen. Het is voor mij persoonlijk lastig in deze begrippen te denken omdat ik zelden mensen spreek over deze onderwerpen. En aangezien ik buiten deze begrippen denk begrijp ik ze niet altijd.

Pluralisme- ik heb eens iemand horen zeggen;' onze werkelijkheid bestaat in die zin dat wij allen de bouwstenen vormen waaruit zij is opgebouwd'. Het vormen van een gezamenlijk beeld van de werkelijkheid is in dit opzicht de enige ware. Net als een muur met losse elementen ( waarheden ) kunnen wij zo een werkelijkheid vormen en vervormen zodat wij niet over elkaar struikelen. Eenvoudigweg zou dit kunnen betekenen dat wanneer alle stenen ( waarheden )op hun plaats liggen er een ideale
werkelijkheid bestaat.

Ik heb het getracht Ethica van Spinoza voor een groot deel te begrijpen. Ik weet alleen niet of ik de ziel mag vergelijken met zijn in die zin dat het een een onderdeel is van het ander; onze onsterfelijke ziel is deel van het allesomvattende zijn. Ik

Ik heb lange tijd vastgehouden aan 'de onsterfelijke ziel- omdat ik vrees heb voor het 'Oneindige Niets' van de dood, zoals het doods-begrip van het Atheïsme.

Tegenwoordig is mijn beeld iets veranderd in die zin dat ik de mens steeds meer begin te begrijpen uit zijn eigen ik- anders geschreven; dat de mens de plaatsen inneemt van al dat is. Maar ik vind niet dat ik daarmee het begrip 'ziel' moet afdoen als iets dat alleen voor hen die vroeger dachten inhoud vormt. Vanaf Spinoza is het hard gegaan met het menselijk weten door exacte wetenschappen- maar dat betekend ook een andere manier van filosoferen lijkt mij.

Ondanks dat ik mij probeer in te leven in verschillende stromingen, lukt het mij maar niet de stroming van de god geworden mens. Als ik alles aan elkaar probeer te lussen heb ik precies wat niets te maken heeft met absolute waarheid;
- alleen gezamenlijk komen we tot waarheden
- deze waarheden zijn zintuiglijke waarheden
- wij zijn niet aan elkaar verbonden door geestelijke waarheid
- ons bewustzijn houd op te bestaan na de dood
- na de dood volgt het oneindig Niets

Vooral dit laatste baadt mij zorgen gezien oneindig begin noch eind heeft - mag ik dit dan zo begrijpen dat wij al dood zijn?

En dit is dan nog zonder echt na te denken wat oneindig betekend- oneindig Niets- eeuwig en voor altijd. Wie zich dit kan bedenken hoe dit voelt kan mij mischien uitleggen waaróm ik dan zo vrees voor dit Niets.

Wat betreft het dualisme - is al enigszins uitgelicht zo. Voor mij geldt, gelijk aan Plato - dat de ziel bij geboorte zo een schok ervaart dat het in een coma-staat verkeerd. De ziel moet dus wakker worden geschud- dit lukt aardig als je op jonge kwetsbare leeftijd iets erg mee maak zoals de dood van een geliefd persoon. Dit zie je dan ook vaak bij grote filosofen.

Alles bij elkaar is mijn gedachte;

- er is een lichaam

- elk lichaam wordt geboren en heeft daarom noodwendig een ziel

- deze ziel is deel van het grotere 'zijn'.

- deze ziel kan de kracht van de geboorte niet aan en raakt in shock

- door levenservaring kan de ziel weer worden wakker gemaakt

- de ziel vormt het 'bewust zijn'- niet te verwarren met het 'bewustzijn' of 'bewust wording', dat beide voor dit 'bewust zijn' komt

[yopi]

LD

ik heb eens iemand horen zeggen;' onze werkelijkheid bestaat in die zin dat wij allen de bouwstenen vormen waaruit zij is opgebouwd'. Het vormen van een gezamenlijk beeld van de werkelijkheid is in dit opzicht de enige ware. Net als een muur met losse elementen ( waarheden ) kunnen wij zo een werkelijkheid vormen en vervormen zodat wij niet over elkaar struikelen. Eenvoudigweg zou dit kunnen betekenen dat wanneer alle stenen ( waarheden )op hun plaats liggen er een ideale
werkelijkheid bestaat.

Wij maken de werkelijkheid en hopelijk wordt het iets waar iedereen zich in kan vinden. Zo iets?
En de natuur en de dode materie?

Ik weet alleen niet of ik de ziel mag vergelijken met zijn in die zin dat het een een onderdeel is van het ander; onze onsterfelijke ziel is deel van het allesomvattende zijn. Ik

De ziel is geen onderdeel van 'zijn, maar onze onsterfelijke ziel is deel van het allesomvattende zijn. Ik.
Is dit niet met elkaar in tegenspraak. Of zie je zoals Spinoza een deel van de ziel als onsterfelijk en wel deel hebbend aan?

Ik laat de rest even voor wat het is ..

Als totaalplaatje krijg ik zo'n soort idee van:

Een deel van het allesomvattende zijn die de zintuigelijke werkelijkheid uitmaakt wordt geboren in een lichaam als ziel. Deze ziel treed daar als een soort plaatsbekleder op van het 'bewust zijn'. Maar dat kan pas als deze in de loop van de tijd samen met anderen deel gaat nemen aan de vorming van deze werkelijkheid en zich bewust geworden is door ervaring van zijn deel hebben aan het 'bewust zijn'.

[L D Bogaards]

Een deel van het allesomvattende zijn die de zintuigelijke werkelijkheid uitmaakt wordt geboren in een lichaam als ziel. Deze ziel treed daar als een soort plaatsbekleder op van het 'bewust zijn'. Maar dat kan pas als deze in de loop van de tijd samen met anderen deel gaat nemen aan de vorming van deze werkelijkheid en zich bewust geworden is door ervaring van zijn deel hebben aan het 'bewust zijn'.

Jezus, ik heb een monster gecreëerd.

Ik moet hier lang over denken

Greetz

Lennart

[ziznl]

Alles bij elkaar is mijn gedachte;

- er is een lichaam

- elk lichaam wordt geboren en heeft daarom noodwendig een ziel

- deze ziel is deel van het grotere 'zijn'.

- deze ziel kan de kracht van de geboorte niet aan en raakt in shock

- door levenservaring kan de ziel weer worden wakker gemaakt

- de ziel vormt het 'bewust zijn'- niet te verwarren met het 'bewustzijn' of 'bewust wording', dat beide voor dit 'bewust zijn' komt

Wow...we hebben met jou wel een echte filosoof in ons midden!! Top!

De ziel is datgene wat IN jou aanwezig is en door jou als diepste stuwende kracht wordt ervaren. Jouw ziel is voor een ander geestig en voor jouzelf zielig. Indien jouw ziel ook voor een ander zielig is dan lig je iets te naakt en bloot op tafel zeg maar. De ziel die zielig is en zieltogend, zuigt krachten op uit zijn omgeving. De ziel die geestig is en inspirerend straalt krachten uit op zijn omgeving.

Kwa substantie (opzichzelfstaand zichzelfverklarend iets) is de ziel onsterfelijk omdat het deel uitmaakt van het oneindige/eeuwige. Echter de geboorte is een eerste bepaling/moment in deze oneindigheid. Met deze bepaling vormt zich uit de oneindigheid --> een eindeloosheid. Een begin zonder eind. En dat is natuurlijk een vreemd begrip. Wel een begin en geen einde, daarin zit zowel de eindigheid als de oneindigheid. De eindigheid is al geweest, dus de oneindigheid rest nog. DAT is waar IK juist duizelig van kan worden. Niet zozeer de oneindigheid maar wel de eindeloosheid van herhalingen, alles hetzelfde, verveling tot in lengte van dagen.

De eerste bepaling uit de oneindigheid vind plaats met en door de verschijning van het eindige lichaam. Dit lichaam is het eindige deel en daar is dus niets vreemds aan. De ziel echter is de rest die verwijst naar het begin en dus de oneindigheid en die heeft dat vreemde rare dubbele van eindeloosheid inzich... De ziel is schizofreen, van de eindige kant kijk je naar de oneindigheid die zijn wezen is. En vanuit de oneindigheid kijk je naar de eindigheid die zijn lichaam is. Mwaaah..zoiets krijg ik het onder de woorden.

Bewustzijn is het oneindige en zelfbewustzijn (bewust zijn en bewustwording) is het eindelose. Bewustzijn is er altijd en overal. Bewustwording en zelfbewustzijn is er alleen na de geboorte van het eindige lichaam. Het object van de bewustwording en zelfbewustzijn kan dan alleen maar dit eindige lichaam zijn en het subject van deze bewustwording en dit zelfbewustzijn is de ziel...

[L D Bogaards]

Civilis schreef in 'waarheid';

Kennis in andere woorden:

Je moet altijd weten waarom je denkt wat je denkt. Stap voor stap elk detail bekijken, en je afvragen: "Weet ik dit zeker?"

Ik mag mijn bijdrage aan het onderwerp lichaam/geest als onaf ( niet kloppend ) beschouwen; ik ben niet overtuigd van mijn eigen overtuiging, en geef zo - ook voor mijzelf - een verkeerd beeld van mijn ingeslagen weg.

Wat betreft mijn eerdere reacties; mocht er iets inzitten dat het denken helpt, neem het in je op met de wetenschap dat er in het geheel een onzekerheid in schuil gaat.
Ik zal in dit onderwerp terugkeren wanneer ik mijzelf heb overtuigd.

Greetz

[Civilis]

Hi guys,
Ik heb wat moeite om het verschil tussen bewustzijn en geest te zien... als ik even simpel denk, bijvoorbeeld een dolfijn, we weten dat die dieren een bewustzijn hebben. Maar hebben ze dan ook een geest?

Wat anders.....

Hypotetisch gezien: als we een volledige kloon zouden maken van iemand, een mens en beide daarna in een precies dezelfde omgeving zouden laten vertoefen dan zou je mss kunnen testen als de geest bij beide hetzelfde is. Als ze precies hezelfde zouden reageren in ieder opzicht zou je dus mogen concluderen dat de geest uit de materie voortgebracht word.

Persoonlijk denk ik dat dit dus het geval is. Ik denk dat wanneer mensen iets niet kunnen begrijpen of kunnen beredeneren waarom iets is of waarom iets op een bepaalde manier werkt dat mensen dan de neiging hebben om er meer achter te zoeken dan er in werkelijkheid is.

Het maffe is wel, als ik gelijk zou hebben (absoluut geen idee natuurlijk) dat je dan een kunstmatige geest zou kunnen maken/creeeren. Dat is natuurlijk een vreemde gedachte.... hoe kunstmatig is het dan?

Bones, ik wijs je aan als mijn officiële woordvoerder in dit topic!

Ik maak overigens geen onderscheid tussen bewustzijn en 'geest'

[Civilis]

ook een voorbeeld dat de ziel bestaat als je iets heel erg wilt dat het je het dan ook lukt .

OH MY FRIGGIN GOD!!!! REALLY???
Wat een heerlijk leventje heb jij. Ik ben echt jaloers

_____________
Medisch woordenboek Engels-Nederlands:

EN: schizogenesis NL: celsplitsing

Dusss....

Ik ga morgen de rest van het topic lezen.

[Civilis]

Civilis schreef in 'waarheid';

Kennis in andere woorden:

Je moet altijd weten waarom je denkt wat je denkt. Stap voor stap elk detail bekijken, en je afvragen: "Weet ik dit zeker?"

Ik mag mijn bijdrage aan het onderwerp lichaam/geest als onaf ( niet kloppend ) beschouwen; ik ben niet overtuigd van mijn eigen overtuiging, en geef zo - ook voor mijzelf - een verkeerd beeld van mijn ingeslagen weg.

Wat betreft mijn eerdere reacties; mocht er iets inzitten dat het denken helpt, neem het in je op met de wetenschap dat er in het geheel een onzekerheid in schuil gaat.
Ik zal in dit onderwerp terugkeren wanneer ik mijzelf heb overtuigd.

Greetz

Ik wou je niet verjagen! Juist fijn dat je niet zit vastgeroest in één gedachtengang.