Kübler-Ross ... Het mysterieuze geval van mevrouw Schwarz
In haar boek, On Life after Death (Over leven na de dood), verklaart dr. Elisabeth Kübler-Ross, een in Zwitserland geboren psychiater, en een van de leidende autoriteiten ter wereld op het gebied van dood en sterven , en een beroemde pionier in de studie van de bijna-doodervaring (BDE) dat haar eerste rapportage van een BDE afkomstig is van "een zekere mevrouw Schwarz" die na 45 minuten van reanimatiepogingen dood verklaard werd. Wonderbaarlijkerwijze werd mevrouw Schwarz toch nog terug tot leven gereanimeerd.
Mevr. Schwarz leefde vervolgens nog anderhalf jaar, in welke tijd zij Dr. Ross ontmoette en haar bijnadoodervaring tijdens een seminar over de dood en sterven aan de Universiteit van Chicago, aan een menigte van mensen vertelde.
Minder dan een jaar na de dood van mevrouw Schwarz had Dr. Ross een moeilijke beslissing te nemen. De belangstelling voor haar seminar over dood en stervenden begon te verslechteren. Een predikant met wie ze het liefste samenwerkte, liet de school achter om een kerk over te nemen, en de situatie veranderde.
Dus, met een gebroken hart, besloot ze de Universiteit van Chicago te verlaten. Na haar college ging ze onmiddellijk haar ontslag indienen.
Onderweg van haar klaslokaal naar de lift ontmoette ze de predikant . Daar was ze van plan hem te vertellen over haar beslissing. Een van de grootste problemen van de predikant was dat hij niet kon luisteren. Dit was nog iets waar ze verdriet over had. Terwijl ze probeerde hem te vertellen over haar belangrijke beslissing, zei hij niets. Dan, volgens haar ervaring, en in haar eigen woorden:
"Op dit moment verscheen er een vrouw voor de lift. Ik staarde naar deze vrouw. Ik kan je niet vertellen hoe deze vrouw er uit zag, maar je kan je voorstellen hoe het is als je iemand ziet die je heel goed kent, maar je herinnering wie het is is plotseling geblokkeerd. Ik zei tegen hem: "God, wie is dat toch? Ik ken die vrouw en ze staart naar me." "Ze wacht gewoon tot je in de lift komt, en dan komt ze". 'Ik was zo bezig met wie ze was, dat ik vergat dat ik de predikant had willen aanhouden om hem mijn beslissing te vertellen. Ze stopte (onderbrak) dat. Ze was erg transparant, maar niet transparant genoeg dat je heel veel achter haar kon zien. '
'Ik vroeg het hem nogmaals, maar hij vertelde me niet wie ze was, dus ik gaf het op. Het laatste wat ik tegen hem zei, was: 'Wat kan mij het ook schelen, ik ga gewoon naar haar toe en vertel haar dat ik me haar naam niet kan herinneren.' (Dat was mijn laatste gedachte voordat hij weg was) '
'Zodra hij de lift in gestapt was, liep deze vrouw recht op me af en zei:' Dr. Ross, ik moest terugkomen. Vind je het erg als ik even met je meega naar je kantoor? Het duurt maar twee minuten.' En omdat ze wist waar mijn kantoor was en zij mijn naam wist, voelde ik me veilig, ik hoefde niet toe te geven dat ik niet wist wie ze was.'
"Dit was de langste wandeling van mijn leven. Ik ben een psychiater. Ik werk altijd met schizofrene patiënten en ik hou van hen. Altijd als ze visuele hallucinaties hebben, zei ik: 'Ik weet dat je Madonna tegen de muur ziet, maar ik zie het niet.' Nu zei ik tegen mezelf: 'Elisabeth, ik weet dat je deze vrouw ziet, maar dat kan niet waar zijn. '
"De hele weg van de lift naar mijn kantoor, heb ik de realiteitstest op mezelf gedaan. Ik zei: 'Ik ben moe, ik heb een vakantie nodig, ik denk dat ik te veel schizofrene patiënten heb gezien. Ik begin dingen te zien.'" 'Ik moet haar aanraken, om te weten of ze echt is. Ik heb zelfs haar huid aangeraakt om te zien of het koud of warm was, of als de huid zou verdwijnen als ik het aanraakte. Het was de meest ongelooflijke wandeling die ik ooit heb meegemaakt, niet wetende waarom ik aan het doen was wat ik aan het doen was. '
"Ik was zowel een waarnemende (observerende) psychiater als een patiënt. Ik was alles tegelijk. Ik wist niet waarom ik deed wat ik deed of wie ik dacht dat ze was. Ik onderdrukte zelfs de gedachte dat dit daadwerkelijk mevrouw Schwarz zou kunnen zijn die overleden was en maanden geleden begraven was. '
"Toen we bij mijn deur kwamen, opende ze hem met deze ongelooflijke vriendelijkheid en tederheid en liefde, en ze zei:" Dr. Ross, ik moest om twee redenen terugkomen. Eén, om u en eerwaarde (dominee) Gaines te bedanken .... "(Hij was een mooie zwarte predikant met wie ik een super ideale symbiose had)," om jullie te bedanken voor wat jullie voor mij gedaan hebben. Maar de andere reden dat ik terug moest komen is omdat je met dit werk over de dood en stervenden niet kan stoppen, nog niet."
'Ik keek naar haar, en ik weet niet of ik toen al dacht:' Het kan mevrouw Schwarz zijn', 'ik bedoel, deze vrouw was tien maanden geleden begraven en ik geloofde niet in al die dingen. ”
'Uiteindelijk ben ik naar mijn bureau gekomen. Ik raakte alles wat echt was aan. Ik raakte mijn pen aan, mijn bureau, mijn stoel, en het is echt. Ik hoopte dat ze zou verdwijnen. Maar dat deed ze niet. Ze stond daar gewoon en zei koppig, maar liefdevol: "Dr. Ross, hoor je me? Uw werk is niet afgerond. Wij zullen u helpen, en u zal weten wanneer de tijd juist is, maar stop niet nu. Beloofd?"
'Ik dacht:' Mijn God, niemand zal me ooit geloven als ik ze dit vertelde, zelfs niet mijn liefste vriend. 'Ik kon niet vermoeden dat ik dit later aan honderden mensen zou vertellen. (Inmiddels miljoenen) ".
"Toen won de wetenschapper in mij, en ik zei iets heel listigs en een dikke leugen! Ik zei tegen haar: 'Jij weet dat Eerwaarde Gaines nu in Urbana is.' (Dit was waar, hij had daar een kerk overgenomen.) Ik zei, ' Hij zou heel graag een briefje van je willen hebben. Wil je dat doen? En ik gaf haar een stuk papier en een potlood. U begrijpt dat ik niet van plan was dit briefje naar mijn vriend te sturen, maar ik had wetenschappelijk bewijs nodig. Ik bedoel, iemand die begraven is, kan geen liefdesbrieven schrijven. '
'En deze vrouw, met de meest menselijke, nee, niet menselijke, meest liefdevolle glimlach, die elke elke gedachte die ik had kende - en ik wist dat het een gedachteoverdracht was, dat herkende ik wel - nam het papier en schreef een briefje. Toen zei ze, (maar zonder woorden) "Ben je nu tevreden?"
'Ik keek naar haar en dacht " ik zal nooit in staat zijn dit met iemand te delen, maar ik ga er echt in staan."
'Toen stond ze op, klaar om te vertrekken en ze herhaalde: " Dr. Ross beloof je het? , hiermee aandringend dit werk nog niet op te geven. Ik zei: 'Ik beloof het.' En op het moment dat ik zei: 'Ik beloof het,' verdween ze. '
'We hebben nog steeds het briefje.'
Dr Ross zei verder dat het nodig was dat ze bleef, omdat er niet veel mensen in haar wetenschapsveld waren, die konden doen wat zij aan het doen was, en ook wat ze op het punt stond te gaan doen. Ze ontdekte dat haar echte werk was om mensen te vertellen dat de dood niet bestaat; waar ze de rest van haar leven dan ook aan heeft besteed! Dank u, dr. Ross!
Sindsdien zijn veel wetenschappelijke mensen, zoals zij, ervoor uitgekomen, getuigende van hun eigen onmiskenbare ervaringen van het leven na de dood. Vanwege hen en de vele andere dappere mensen die dit verbazingwekkende fenomeen hebben ervaren en daarover moedig hebben verteld, is er hoop, troost en licht in een wereld gebracht die met angst en duisternis beladen is.
Vertaling van:
http://griefandmourning.com/kubler-ross-schwarz