Geest, lichaam, ziel, materie... Liefde
Geplaatst: 24 okt 2018, 20:38
Liefde of Stichtelijkheid?
Ik heb geen idee.
Maar ...
Ik heb een liefdesbrief geschreven, aan de vrouw van wie ik hou.
Ik weet niet of het erg kies is, dat ik deze eerst hier ter beoordeling opgeef, of ze al verstuurd heb.
Hoe dan ook: "Spijt is slechts het enige dat mij kan resten."
Mea Culpa en dergelijke.
Voor mij enkel nog maar stof.
::
Komtie (de brief)
::
LS (Een anonymizer. De grap is dat haar naam met een S begint. De L mag je zelf invullen.)
Lectori salutem,
LS.
(Lief Stof)
Ik zit wat oude correspondentie tussen ons te lezen en vraag me af: “Zijn jouw gevoelens jegens mij eigenlijk veranderd, sinds ik mijn allerlelijkste gezicht heb laten zien? Zijn ze verdwenen na dat feit of vervormd soms?”
Als ik jou beloof dat jij dat nooit meer van mij hoeft mee te maken. Kunnen die gevoelens dan ooit weer (te)rechtkomen?
Dit is geen ultimatum. Ik beloof het: ongeacht de uitkomst.
Het is enkel een vraag.
Vragen kun je van tevoren beantwoorden, maar omdat niet alle antwoorden bekend zijn blijft de werkelijkheid overgeleverd aan multiple-choice.
::
Keuze 1:
Is die gevoelskwestie er een van geloof of van vertrouwen?
Het eerste kan ik niets meer aan doen, dat heb ik verspeeld immers, jouw geloof in mij.
Dat besef ik wel, en weet dat ik het nimmer meer krijgen kan.
Het laatste echter kan ik eeuwig bewijzen, omdat ik het als eens geschreven heb:
“Wat ik voel bij jou, is mij volstrekt onbekend, want als /dit/ houden
van is, dan heb ik nog nooit van iemand gehouden en wil ik het nooit
meer kwijt.”
Ik heb mijn “best” gedaan het te leren kennen.
En weet nu, net als Herman van Veen en Jacques Brel:
“Ik houd van jou, met heel mijn hart en ziel houd ik van jou”
“Langs de Zon en Maan tot aan het Ochtendauw, ik houd nog steeds van jou.”
(Waarbij Brel nog weet op te merken dat het niet eens een liefdeslied is, maar meer een lied om de lafheid van de man mee uit te drukken.)
::
Tegelijk begrijp ik, dat het mijn eigen probleem is. En dat wij na mijn lelijke gezicht andere paden zijn gaan bewandelen. Ik zal dan moeten leren leven met de stupiditeit van mijn eigen ondergang.
Maar dan kom jij toch weer eens bij mij voorbij, en zwengelt opnieuw alle slingers aan …
(als geestelijke metafoor: niet als lichamelijke)
Mijn hart staat voor je open, maar laat mij tenminste weten of er vergeving in het spel kan zijn, of eeuwige kwelling.
Het niet-determineerd zijn is, tenminste voor Liefde, de grootste kwelling.
Dat kan geen liefde meer zijn, dan is het “houden van” geworden.
::
Dat moet haast wel.
Ok S.
Jij wint: ik ga mijzelf wegcijferen.
::
PS EN NB
@Stoffel
Heb niet de pedanterie dat je denkt dat dit over jou gaat, want dat gaat het niet.
Jij kent mijn S. niet.
Ik heb geen idee.
Maar ...
Ik heb een liefdesbrief geschreven, aan de vrouw van wie ik hou.
Ik weet niet of het erg kies is, dat ik deze eerst hier ter beoordeling opgeef, of ze al verstuurd heb.
Hoe dan ook: "Spijt is slechts het enige dat mij kan resten."
Mea Culpa en dergelijke.
Voor mij enkel nog maar stof.
::
Komtie (de brief)
::
LS (Een anonymizer. De grap is dat haar naam met een S begint. De L mag je zelf invullen.)
Lectori salutem,
LS.
(Lief Stof)
Ik zit wat oude correspondentie tussen ons te lezen en vraag me af: “Zijn jouw gevoelens jegens mij eigenlijk veranderd, sinds ik mijn allerlelijkste gezicht heb laten zien? Zijn ze verdwenen na dat feit of vervormd soms?”
Als ik jou beloof dat jij dat nooit meer van mij hoeft mee te maken. Kunnen die gevoelens dan ooit weer (te)rechtkomen?
Dit is geen ultimatum. Ik beloof het: ongeacht de uitkomst.
Het is enkel een vraag.
Vragen kun je van tevoren beantwoorden, maar omdat niet alle antwoorden bekend zijn blijft de werkelijkheid overgeleverd aan multiple-choice.
::
Keuze 1:
Is die gevoelskwestie er een van geloof of van vertrouwen?
Het eerste kan ik niets meer aan doen, dat heb ik verspeeld immers, jouw geloof in mij.
Dat besef ik wel, en weet dat ik het nimmer meer krijgen kan.
Het laatste echter kan ik eeuwig bewijzen, omdat ik het als eens geschreven heb:
“Wat ik voel bij jou, is mij volstrekt onbekend, want als /dit/ houden
van is, dan heb ik nog nooit van iemand gehouden en wil ik het nooit
meer kwijt.”
Ik heb mijn “best” gedaan het te leren kennen.
En weet nu, net als Herman van Veen en Jacques Brel:
“Ik houd van jou, met heel mijn hart en ziel houd ik van jou”
“Langs de Zon en Maan tot aan het Ochtendauw, ik houd nog steeds van jou.”
(Waarbij Brel nog weet op te merken dat het niet eens een liefdeslied is, maar meer een lied om de lafheid van de man mee uit te drukken.)
::
Tegelijk begrijp ik, dat het mijn eigen probleem is. En dat wij na mijn lelijke gezicht andere paden zijn gaan bewandelen. Ik zal dan moeten leren leven met de stupiditeit van mijn eigen ondergang.
Maar dan kom jij toch weer eens bij mij voorbij, en zwengelt opnieuw alle slingers aan …
(als geestelijke metafoor: niet als lichamelijke)
Mijn hart staat voor je open, maar laat mij tenminste weten of er vergeving in het spel kan zijn, of eeuwige kwelling.
Het niet-determineerd zijn is, tenminste voor Liefde, de grootste kwelling.
Dat kan geen liefde meer zijn, dan is het “houden van” geworden.
::
Dat moet haast wel.
Ok S.
Jij wint: ik ga mijzelf wegcijferen.
::
PS EN NB
@Stoffel
Heb niet de pedanterie dat je denkt dat dit over jou gaat, want dat gaat het niet.
Jij kent mijn S. niet.