Geheugen
Geplaatst: 05 mar 2016, 04:54
Stel je geheugen is opgebouwd uit de beslissingen die je ooit genomen hebt.
En stel je neemt elke seconde een beslissing, gemiddeld genomen.
Dan heb je als je x jaar oud bent, ca. x*365*24*60*60 beslissingen genomen.
Dan zijn er ongeveer 30 miljoen per jaar.
Iemand die honderd jaar oud wordt heeft dan 300 miljoen beslissingen gemaakt.
In megabytes is dat dus 300Mbit/8 = 37MByte, wat weer ongeveer gemiddeld gezien neer komt op, zeg, drie 3.5" inch floppy discs per decade. In "modernspeak": een tiende 4GB stickie, mits je honderd jaar oud wordt.
Als je nul jaar oud bent heb je nog geen beslissingen genomen, dat valt niet uit te drukken in floppies per jaar en daarom heb je daarvan ook geen geheugen.
Dat hoeft overigens geen conundrum te zijn: niets kun je op alles kwijt en op niets tegelijk. Alleen de index raakt in de paradox, moet hij je nu wel of niet toevoegen aan de verzameling der verzamelingen? Het maakt geen verschil. Wanneer is hij plichtsverzuimend en plichtsgetrouw? Dat is het probleem van de index, maar niet dat van jou.
Hij is gek hoor, die deterministische indexator.
Daarom, als je al je beslissingen hebt bijgehouden, kun je terug naar je begin. Je gaat gewoon vanaf de status quo: beslissing voor beslissing terug in de tijd, totdat je uit komt bij nul beslissingen, en dan weet je wie je bent.
Als het goed is. Of tenminste weet je, wie de eerste beslissing genomen heeft. Niet God of wat dan ook, nee, gewoon je ouders.
"Waarom ben ik er?"
-"Omdat je er bent"
Oei.
Zo weinig data, en het is al moeilijk je te herinneren wat je tien jaar, tien dagen, tien uur, tien minuten of tien seconden geleden beslist hebt.
En dan verlang je van je ouders dat zij dat nog wel weten? Is dat niet oneerlijk? Of wil je graag het hele proces horen? Van zygoot tot wat je nu bent?
Waarom wil je dat? Om een schuldige aan te wijzen, of om dankbaarheid te vertonen?
Iets anders?
Maakt het wat uit voor wat plaatsgevonden heeft?
Het is net alsof de mens niet met een computer te vergelijken valt.
Terwijl ze er wel product van is.
(See what I did there?)
Ben je je archief kwijt, of heb je het ooit opgeslagen op een medium dat nu niet meer toegankelijk is, zonder veel moeite en/of museumbezoek?
Tsja.
::
Aan de andere kant: hoe snel kun je je beslissingen teruglezen?
1 per seconde? 10, 100? Iedere keer als je het probeert mis je de seconden op te slaan van je huidige beslissingsmoment. Tenzij je de beslissing je vorige beslissingen terug te zien meetelt. Maar daar schuilt een gevaar: welke beslissing heb ik nu genomen? Antwoord: zie de vorige beslissing.
Als je niet oppast, kun je in een spiraal terecht komen en totaal incapabel worden nog beslissingen te nemen. Catharsis vindt plaats op het moment dat de beslissing naar zichzelf begint te wijzen, katatonie is dan je deel.
Beter lijkt het dan wel te weten, maar gelijk te vergeten.
Maar zo kan dezelfde (foute, destructieve) beslissing keer op keer genomen worden.
Als je alleen die foute beslissingen nou eens "onthield", heb je geen stickies meer nodig: Die kun je gewoon op je vingers natellen.
En die kun je uiteindelijk ook vergeten.
Tel maar na.
Je hebt tien vingers (althans, de meesten van ons) steek je duim eens op en noem één foute beslissing.
Ik bedoel maar.
Geheugen ... pfah!
En stel je neemt elke seconde een beslissing, gemiddeld genomen.
Dan heb je als je x jaar oud bent, ca. x*365*24*60*60 beslissingen genomen.
Dan zijn er ongeveer 30 miljoen per jaar.
Iemand die honderd jaar oud wordt heeft dan 300 miljoen beslissingen gemaakt.
In megabytes is dat dus 300Mbit/8 = 37MByte, wat weer ongeveer gemiddeld gezien neer komt op, zeg, drie 3.5" inch floppy discs per decade. In "modernspeak": een tiende 4GB stickie, mits je honderd jaar oud wordt.
Als je nul jaar oud bent heb je nog geen beslissingen genomen, dat valt niet uit te drukken in floppies per jaar en daarom heb je daarvan ook geen geheugen.
Dat hoeft overigens geen conundrum te zijn: niets kun je op alles kwijt en op niets tegelijk. Alleen de index raakt in de paradox, moet hij je nu wel of niet toevoegen aan de verzameling der verzamelingen? Het maakt geen verschil. Wanneer is hij plichtsverzuimend en plichtsgetrouw? Dat is het probleem van de index, maar niet dat van jou.
Hij is gek hoor, die deterministische indexator.
Daarom, als je al je beslissingen hebt bijgehouden, kun je terug naar je begin. Je gaat gewoon vanaf de status quo: beslissing voor beslissing terug in de tijd, totdat je uit komt bij nul beslissingen, en dan weet je wie je bent.
Als het goed is. Of tenminste weet je, wie de eerste beslissing genomen heeft. Niet God of wat dan ook, nee, gewoon je ouders.
"Waarom ben ik er?"
-"Omdat je er bent"
Oei.
Zo weinig data, en het is al moeilijk je te herinneren wat je tien jaar, tien dagen, tien uur, tien minuten of tien seconden geleden beslist hebt.
En dan verlang je van je ouders dat zij dat nog wel weten? Is dat niet oneerlijk? Of wil je graag het hele proces horen? Van zygoot tot wat je nu bent?
Waarom wil je dat? Om een schuldige aan te wijzen, of om dankbaarheid te vertonen?
Iets anders?
Maakt het wat uit voor wat plaatsgevonden heeft?
Het is net alsof de mens niet met een computer te vergelijken valt.
Terwijl ze er wel product van is.
(See what I did there?)
Ben je je archief kwijt, of heb je het ooit opgeslagen op een medium dat nu niet meer toegankelijk is, zonder veel moeite en/of museumbezoek?
Tsja.
::
Aan de andere kant: hoe snel kun je je beslissingen teruglezen?
1 per seconde? 10, 100? Iedere keer als je het probeert mis je de seconden op te slaan van je huidige beslissingsmoment. Tenzij je de beslissing je vorige beslissingen terug te zien meetelt. Maar daar schuilt een gevaar: welke beslissing heb ik nu genomen? Antwoord: zie de vorige beslissing.
Als je niet oppast, kun je in een spiraal terecht komen en totaal incapabel worden nog beslissingen te nemen. Catharsis vindt plaats op het moment dat de beslissing naar zichzelf begint te wijzen, katatonie is dan je deel.
Beter lijkt het dan wel te weten, maar gelijk te vergeten.
Maar zo kan dezelfde (foute, destructieve) beslissing keer op keer genomen worden.
Als je alleen die foute beslissingen nou eens "onthield", heb je geen stickies meer nodig: Die kun je gewoon op je vingers natellen.
En die kun je uiteindelijk ook vergeten.
Tel maar na.
Je hebt tien vingers (althans, de meesten van ons) steek je duim eens op en noem één foute beslissing.
Ik bedoel maar.
Geheugen ... pfah!