Dank voor jouw reactie, Sauwelios.
Dat als eerste en, voor mij, belangrijkste.
Als tweede:
Het doet me deugd, te zien dat jij nog steeds meeleest en zelfs nog reageert op "enkel de onderwerpen die me interesseren", zoals jij het (mogelijk) heel treffend uit zou kunnen drukken. ("me", hier, in overdrachtelijke zin dan, natuurlijk.)
Ogenschijnlijk, gezien jouw quotatie van door mij geuite woorden, interesseer jij je toch ook voor mij, of althans, voor tenminste mijn beweringen, ofschoon jij beweert: niet "naar nullen op zoek" te zijn.
Nu ja dan: dankjewel, mij als zelfbenoemde Nul, als Niet-Nul te erkennen. Beteken ik blijkbaar toch iets, in Het, of dan toch tenminste, Jouw Universum.
(Waar al die Hoofdletters vandaan komen? Zal wel iets met emphase en verkeerd toegepaste regels te maken hebben.)
(Logica zegt dat er nog een andere mogelijkheid is. Ethiek echter, verbied me die uit te spreken: Dat jij mij gemaakt hebt. Maar dat is godsonmogelijk.)
(Ow sjit, heb ik het toch gezegd. Oeps.)
Hoe dan ook, de rest van jouw leven, kun jij mij niet meer loslaten, tenzij jij je dat tot doel van de rest van jou leven maakt: mij vergeten.
("Ach. Ik loop over je als over mieren, zou je kunnen antwoorden. Kun je zonder mieren niet lopen?)
(Ik gebruikte: "Ach", ik ga ervan uit dat jij dat wel op waarde weet te schatten)
En ten derde:
Sauwelios schreef:Tsja, het is nou eenmaal heel "verslavend" om met je vriendin te gamen.
Hehehe, "te Gamen", mooie metafoor.
Dat kan ik me goed voorstellen!
:greins:
Niet met jouw vriendin, hoor; ik bedoelde "je" in de onbepaalde zin.
Oh, sorry, dan heb ik "je" verkeerd begrepen. Ik dacht dat het: "het is nou eenmaal" al onbepaald was, maar bedankt voor de les.
Heb jij eigenlijk wel een vriendin?
Waarom wil je dat weten?
Om jouw "je" te verontschuldigen? Of de verontschuldiging van jouw gebruik van jouw "je", jou te verontschuldigen?
Ben je soms bang dat je haar moet delen, of reeds aan het delen bent? Met iemand zoals ik? Of bestaat zoiets niet, in jouw werkelijkheid? Maar met dergelijke lage zaken, laat zij zich niet in, immers. Dat is schier onmogelijk in jouw Universum ... Het zou niet logisch zijn.
Vraag aan jouw vriendin eens, of zij mij kent.
Ik geef jou haar antwoord al: "Wie bedoel je?"
("Welke? ...", dat zou niet fijn zijn, als je jaloers zou zijn ingesteld)
Maar goed.
deus sive natura.
Immers, volgens Spinazie.
Vergeef me mij, dat ik je als Nietzschist wegzette.
Maar echte Baruchianen zijn vaak moeilijk te herkennen.
Ik mocht nog niet in haar komen;
zij nam de klok en de klepel
in haar mond, terwijl, zonder schromen,
ik de moedermelk dronk uit haar
tepel.
Zij zoog en zij zoogde mij tevens;
hoe smaakte haar moedermelk zoet.
Ik leidde in die dagen twee levens:
'k werd door haar genaaid en
gevoed.
Ik werd zo vertederd genomen
als een vrouw door een vrouw die
bemint
en als ik klaar was gekomen
was ik haar man en haar kind.
't Schijnt ethisch niet verantwoord:
Lief te hebben.
Kan maar een ding van komen ... oorlog.
"Ze zeggen, liefde is gelijk aan haat".
"Ze" hebben gelijk.
Elkaar haten, dat is eeuwig.
Liefde is maar voor even.
Lekker hoor.
Totdat je "ware liefde" en "ware haat" kent.
Teneinde dat te bereiken, moet je beide gehad hebben.
Of nog hebben.
Ware liefde is dan waarschijnlijk dat je afspreekt elkaar naar de top te drijven, "No Matter What, casualties will be mourned."
Kinkt als oorlog.
Neen, zeg ik.
Vergeet liefde en vergeet haat.
Doe wat je doet.
En doe het, zoals jij vindt, dat het moet.
Dan vind je vanzelf liefde en haat.
::
Ik kan me niet onttrekken aan het idee dat jij dit allang wist.
En mij nodig had, het in woorden om te zetten.
Maar goed, ik probeer narcist te zijn, dus misschien spiegel ik vervormd.
Zolang er nog een Echo is, kan ik me aanpassen.