ADHD

[Intangible Radjanamadjo]

Ik geloof zelf niet zo zeer in de ADHD-labels die kinderen krijgen. Ik denk eerder dat het systeem niet voor elk type mens geschikt is. Niet iedereen is geschikt om hard en veel te leren, continue aandachtig te zijn en stil te zitten. Maar omdat we onze scholen zo hebben ingericht, wordt het kind de dupe. Het kind wordt geremd in zijn/haar natuurlijke ontwikkeling, omdat het niet op natuurlijke wijze kan handelen. Hierdoor creëren we kinderen die snel afgeleid zijn, geen aandacht kunnen houden bij in hun ogen saaie lessen en in plaats van op te letten liever gaan klieren of praten.

In ons scholensysteem is er vrijwel geen ruimte voor dit soort kinderen – vrije scholen wellicht als positieve uitzondering . We hebben medicijnen ontwikkeld die symptomen kunnen onderdrukken, maar er wordt nauwelijks naar de oorzaak gezocht. DSM V is in de maak en het belooft een veelvoud aan aandoeningen waar mensen aan kunnen lijden. Maar eigenlijk is het slechts het bij elkaar brengen van enkele specifieke gedragingen en ervaringen en sluit het veel uit. Tegelijkertijd maakt de ruime bewoording het mogelijk om vrijwel ieder volwassen mens te diagnosticeren met een van de aandoeningen.

Dat brengt mij tot het wezenlijke probleem. Het probleem is, dat wij onszelf niet (meer) kennen. In plaats daarvan leven we onder invloed van vele maskers een bestaan, waarin we continue bezig zijn met de meningen en opinies van anderen. We vormen onszelf naar het ideaalbeeld dat wij denken dat andere mensen van ons hebben. Los van onszelf leven we in ons ego en zijn we de verbinding met het kind in ons verloren. En nou denken we ook nog eens te weten hoe we de nieuwe generatie kinderen moeten opvoeden. Maar wellicht is deze generatie niet hetzelfde als de vorige en heeft het andere behoeften die uitgezocht moeten worden, om tot meer geschikt onderwijs te komen dat wel aansluit bij de tijdsgeest van deze nieuwe generatie kinderen.

We zouden het de kinderen zelf moeten vragen. Wat willen zij voor onderwijs, wat willen zij leren en weten en wat vinden zij belangrijk in het leven? Al te vaak is duidelijk geworden dat kinderen een veel groter empatisch vermogen hebben dan de meeste volwassenen. Ze voelen zich verbonden met de wereld en kunnen niet begrijpen dat mensen de wereld leegroven en vernietigen door ondoordacht handelen. Nu is een mooi moment om te luisteren naar onze kinderen. Want ADHD-medicijnen gaan de problematiek niet oplossen, ze vermaskeren alleen het gevolg. Kinderen worden wellicht rustigere van Ritalin, maar het maakt ze ook gevoellozer, duffer en mak. De vraag is of wij dit onze kinderen willen aandoen; een wezenlijk deel van onze menselijke ervaring ligt er juist in dat we geconfronteerd kunnen worden met onze emoties – hoe gruwelijk deze soms ook zijn.

Als wij kinderen niet leren om te gaan met hun emoties, zullen zij dit ook niet kunnen overbrengen aan hun kinderen. Dat, terwijl er veel gewonnen kan worden indien wij als volwassenen leren inzien dat ook wij nog veel te leren hebben op het gebied van emoties. Het kan een helende ervaring zijn, als je jezelf er voor durft open te stellen. Kinderen staan al open, alleen laten wij momenteel niet meer toe dat kinderen dit ook dag in dag uit kunnen tentoonspreiden.

En dat is eeuwig zonde

Ik ken mensen in mijn omgeving die het hebben en ik heb mij bezig gehouden met psychologie en psychische aandoeningen. Hierdoor kwam ik meer te weten van ADHD en wat het eigenlijk inhoudt. Vanuit meer filosofisch/spiritueel perspectief ben ik gaan inzien dat ADHD niet altijd hoeft te betekenen dat een kind medicijnen moet krijgen en in de gaten moet worden gehouden. Door de ouders te leren om zelf tot rust te komen, kunnen deze de kinderen ook meer tot rust laten komen. Ik vermoed dat veel van de gedragsproblemen terug te vinden zijn bij de ouders, verstopt onder oude ideeën, gedachten en denkpatronen die gestuurd worden vanuit het ego. Het onderbewuste gedrag van de ouders wordt opgevangen door de kinderen vanaf de geboorte en stuurt en bepaalt mede de ontwikkeling van het kind. Als ouders met onverwerkt trauma rondlopen, kan een kind dit vermoedelijk zelf ook ervaren – zonder ook maar enig idee te hebben van het bestaan van dit trauma. Gaten in onze essentie, stukjes verloren door de jaren heen. Laten we ADHD in dat licht eens anders benaderen en laten we ons concentreren op de terugkeer naar onszelf en weer op zoek gaan naar de verbinding met ons ware zelf. We zijn niet slechts ons lichaam, we zijn niet slechts onze geest. Als we onze foute denkbeelden over de realiteit kunnen loslaten, bestaat er de mogelijkheid dat we een glimp opvangen van de echte werkelijkheid. Een van schoonheid en sereniteit en deze bestaat zelfs midden in een drukke stad tijdens de spits. Het enige wat we hoeven te doen, is loslaten te denken te weten wie we zijn en gewoon meegaan in de ervaring. Dan blijkt dat we onszelf altijd al geweest zijn.

[alain]

pieter, het lijkt wel of je losd komt,

je gedachte lijken mij juist,

en de wijze hoe je deze uit is benoemenswaardig,

mij schijnt nhet nu namelijk zo, dat de mens zich niet meer kan uiten,

men lijkt niet meer instaat om het idee wat hij heeft, te verwoorden,

en zo raken we ons zelf kwijt,

we woorden ongeloofwaardig,

en dit mijn beste, zien de kinderen ook,

verder, is het waar at als de opvoeder zich niet kan uiten,

het kind dit ook nooit zal leren,

nee hij zal ietsd anders gaan verzinnen,

het lijkt me echterniet wijs om het kind te vragen, welke scholing hij zou willen,

want ondanks dat het waar is wat je over het kind zegt,

hij weet nog niets van de grote leugen die heerst,

verder moeten we een jong mens niet te vroeg laten kennis maken met het willen

nee mijn beste als oplossing zie ik het toch anders,

scholen moeten weer scholen woorden,

een plek waar het denken en nadenken woorden gestimuleerd,

het is mij onbegrijpelijk, dat filosofie geen basisvak is,

en ethiek, natuurkunde, godsdiemst(lhet basis idee goddiemst, dus alle geloven en overtuigingen)

ikzelf nu pieter, ben mijn soldatem aan het leren praten,

ik maak hun bewust wat ze zeggen,

maar vooral van wat ze zijn,

adhd lijkt mij het creeeren van een illusie

om zelf niet te hoeven veranderen,

triest,

[yopi]

Wat is DSM V Radja?
Een diagnose tool, zoals die nu in de pchychiatrie bestaat om inernationaal overeenstemming te krijgen in diagnoses?
Bij die laatste tool gaat het er voor zover ik weet om om groepen symptomen bij elkaar te zetten in een label. En niet zo zeer oorzaken en bijbehorende therapieen. Vooral omdat er bij dat laatste totaal geen overeenstemming is in de psychiatrie.

Ik begrijp je verhaal zo dat op de 'normale' scholen een lullige maatschappij identiteit aangeboden wordt die totaal geen rekening houdt met wat een kind vanuit zichzelf meebrengt.
En dat dat laatste ook dat is wat in het verdere leven leidend zou moeten zijn voor dat leven ..
Als dat klopt ben ik het natuurlijk hardgrondig met je eens ..

[Intangible Radjanamadjo]

Tja.. qua loskomen, kan me er opzich wel in vinden.. weer een diepere kernlaag aangesneden denk ik zo welke weer wat meer rust en zekerheid met zich mee draagt..

adhd lijkt mij het creeeren van een illusie

om zelf niet te hoeven veranderen,

triest,

Doel je op de ouders? Dan ben ik het met je eens

@yopi: DSM V is idd die tool. http://mens-en-samenleving.infonu.nl/ps ... ening.html

DSM V: classificatie persoonlijkheidsstoornissen herziening
In de voorlopige versie van de vijfde editie van het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (afgekort DSM), het wereldwijd gehanteerde classificatiesysteem voor psychiatrische aandoeningen, staan ingrijpende veranderingen in de classificatie van persoonlijkheidsstoornissen. Er wordt flink gesnoeid in het aantal persoonlijkheidsstoornissen en de stoornissen worden nu meer gerepresenteerd in een dimensionaal in plaats van een categoriaal classificatiesysteem.

Volgens mij zijn wij het verder eens..

[alain]

rust en zekerheid, dat doet een ziel goed,

en maakt de geest beter,

verder heb ik gezien pieter, dat ook de artsen, graag de adhd illusie gebruiken,

het schijnt hun dusdanig zwaar te vallen, om naar waarheid de ouders te

confronteren met hun opvoeding, en vooral de tekortkoming,

en verder onze jeugdzorg specialisten, farmaseutische industrie,

misschien woord het weer is tijd dat mama gewoon weer thuis is,

en papa buiten zijn loonbaan, thuis zijn werk doet,

zowel in zijn doen en laten,

een kind met een rugzakje, een kind vast in het systeem,

als individu, geisoleerd,

ionder controlle

als de illusie volwassen is, heeft het altijd een excuus

[Intangible Radjanamadjo]

rust en zekerheid, dat doet een ziel goed,

en maakt de geest beter,

Inderdaad. Ik merk dat nu ik wat onzekerder ben, ik ook meteen een stuk onrustiger ben. Maar dat komt omdat ik vergeet dat ik de antwoorden voor dit moment al in mij draag. Ik hoef niet in de toekomst aan het werk te zijn, om het geheel te overzien. Ik kan in het hier en nu mijn steentje bijdragen en dat is meer dan voldoende.

verder heb ik gezien pieter, dat ook de artsen, graag de adhd illusie gebruiken,

het schijnt hun dusdanig zwaar te vallen, om naar waarheid de ouders te

confronteren met hun opvoeding, en vooral de tekortkoming,

en verder onze jeugdzorg specialisten, farmaseutische industrie,

misschien woord het weer is tijd dat mama gewoon weer thuis is,

en papa buiten zijn loonbaan, thuis zijn werk doet,

zowel in zijn doen en laten,

een kind met een rugzakje, een kind vast in het systeem,

als individu, geisoleerd,

ionder controlle

als de illusie volwassen is, heeft het altijd een excuus

Het wordt inderdaad tijd om de gezinswaarden te herwaarderen. Ze zijn nu verworden tot economisch middel, terwijl het juist de kern van een gezond individu kan vormen, als de omstandigheden er maar naar zijn. Als we weer durven vertrouwen op het gezin als werkelijke hoeksteen van onze samenleving, dan vertrouw ik er op dat we ook andere zaken in de samenleving kunnen beginnen te herwaarderen. ADHD kan dan tot de verleden tijd behoren, samen met andere stress gerelateerde ziekten. Dit alles is mogelijk, indien we de wereld inrichten naar wat werkelijk goed is en wat wij werkelijk zijn en willen manifesteren. Tot die tijd is het moeilijk, omdat er nog steeds veel goeds gebeurt. Alleen valt het me de laatste tijd minder op, omdat ik wat meer gesloten ben de laatste paar dagen. Tijd om daar eens in te duiken, om te kijken wat de oorzaak hier van is.

Ik merk dat het tijd is om volledig te vertrouwen op het leven en om helemaal los te laten.. controle freak mode off

[alain]

Nu we het eens zijn met mekaar, zou het iets zijn om in de werkelijkheid,

onze bevindingen te uiten, en zo op te komen voor onze kinderen?

of te wel Pieter, laten we het gaan, terwijl we in dit geval alle 3 inzien, dat het

maatschappelijk systeem, de ondergang is, van onze kinderen. of gaan we in beweging

komen, en de kinderen behoeden van een psychische ondergang.

denk er eens over na.

[Intangible Radjanamadjo]

Nu we het eens zijn met mekaar, zou het iets zijn om in de werkelijkheid,

onze bevindingen te uiten, en zo op te komen voor onze kinderen?

of te wel Pieter, laten we het gaan, terwijl we in dit geval alle 3 inzien, dat het

maatschappelijk systeem, de ondergang is, van onze kinderen. of gaan we in beweging

komen, en de kinderen behoeden van een psychische ondergang.

denk er eens over na.

mm.. als ik zo mijn licht laat schijnen over de huidige gang van zaken in de politiek en de maatschappij, dan geeft dit bericht wel mooi weer wat ik zie:
http://forum.fok.nl/topic/1783125

Jongeren tussen de 25 en 35 komen steeds moeilijker aan vast werk. En dat zal voor de groep er ander niet anders zijn. Wat dus inhoudt dat wij als nieuwe generatie voor het blok worden gezet. En de vraag is hoe lang wij dit pikken.

Daarnaast zou het heel goed zijn als het debat over kinderen zich verplaatste, weg van de continue aandacht voor kinderporno. Het gaat niet meer over het opvoeden van het kind, alleen nog maar over het beschermen van ouders en kind tegen de gevaarlijke boze buitenwereld. Terwijl de aanpak helemaal niets oplost - de bron wordt veelal ongemoeid gelaten. Ik heb gisteren de film Running Scared gezien met een scene met 2 pedofielen die hun rol angstig goed spelen. Je voelt je echt op je huid gezeten door die 2. Dus ik zie ook wel in dat we kinderporno dienen aan te pakken. Maar dat kan m.i. beter door de aandacht te verleggen op een goede opvoeding om de angst bij de ouders weg te nemen.

Geef ouders weer de volle verantwoordelijkheid over de opvoeding, in plaats van de ouder steeds meer afhankelijk te maken van de overheid - die aantoonbaar beperkt is in haar rol als opvoeder. Wij hebben geen staatsopvoeding nodig, wij hebben mensen nodig die de staat heropvoeden en daarmee de maatschappij.

Laat mij daarom even terugkomen op jouw vraag/voorstel. De vraag is wat juist handelen is in deze. Wegen onze goede bedoelingen op tegen de eventuele negatieve gevolgen van ons handelen? Is het niet beter om te niets-doen? En daarmee beginnen onze omgeving te veranderen, door juist niets-doen te projecteren naar anderen. Want hoeveel ellende ontstaat niet uit ons handelen? Uit onze drang de wereld beter te willen maken? Wat zet ons desondanks aan tot dit handelen? Is dit niet stiekem het ego, vraag ik mij nu zo af..

[alain]

Laat mij daarom even terugkomen op jouw vraag/voorstel. De vraag is wat juist handelen is in deze. Wegen onze goede bedoelingen op tegen de eventuele negatieve gevolgen van ons handelen? Is het niet beter om te niets-doen? En daarmee beginnen onze omgeving te veranderen, door juist niets-doen te projecteren naar anderen. Want hoeveel ellende ontstaat niet uit ons handelen? Uit onze drang de wereld beter te willen maken? Wat zet ons desondanks aan tot dit handelen? Is dit niet stiekem het ego, vraag ik mij nu zo af..

je woorden zijn wijs, en volkomen terecht.

gelukkig zijn wij beiden oplettend, en stel je de juiste vraag, wat is juist handelen?

om nu mijn eigen volgorde aan te houden, eerst de vraag,

is het niet beter om niets te doen?

zeg het zelf maar pieter, laten we wel wezen, tot nu toe, hebben we niets gedaan,

wat is hier nu het resultaat van? toch de toestand van nu?

en let wel, met we bedoel ik niet alleen ons tweeen,

maar wij als mens, of als ouder, volwassenen what ever,

schijnbaar heeft de gemiddelede ouder geen eigen IDEE over opvoeding danwel scholing

blijkbaar hebben wij dit uit handen gegeven, en laten wij ons lijden door "specialisten"

wat zou nu de agenda zijn van de specialisten? opvoeding en scholing?

of iets anders?

verder is het de algemene stelling, dat wij als individu er toch niets aan kunnen

veranderen

ook blijkt, als men zij kroost wil opvoeden dan wel aanleren, dit moeite kost,

moeite in de zin van tijd(opgelegd) dan wel in uitvoering,

het blijkt namelijk wie goed wil opvoeden, moet goed opgevoed zijn,

dit kan een pijnelijke ervaring zijn, als blijkt dat de eigen opvoeding, te kort schiet,

het geeft mensen de "vrijheid" om minder goed over te dragen,

daar waar hun excus al klaar ligt,

daarin ligt het antwoord van het goed doen, mij isd namelijk gebleken, dat

men een VOORBEELD dient te zijn, sterker men is een voorbeeld,

daar waar ik goed doe, doen mijn ondergeschikte ook goed,

daar waar ik slecht doe, doen mijn ondergeschikte ook slecht,

nu woord het ook belangrijk dast de opvoeder BEWUST is,

want onbewust goed doen, is als gokken,

bewust niets doen, is dus een verkeerd voorbeeld,

want klaarblijkelijk geef je het signaal af, dat er iets mis is in de maatschappij,

je bent zelfs in staat om te benoemen wat er mis is,

nu heeft een kind je gehoord en begrepen,

vervolgens ziet hij wat je doet met dit gegeven,

niets,

en dat is wat je uiteindelijk doorgeeft, niets,

dus pas op met het niets doen, het niets doen, levert exact dat op, niets

nee mijn beste, ik ben het met je eens, als je twijfelt, het niet weet,

maak dan een pas op de plaats, overdenk wat je ziet, denk na over de gevolgen,

maar als het inzicht indaalt, onvermijdelijk dat men moet gaan handelen,

al is het voor uw eigen gemoedsrust(de toestand van de ziel)

uiteindelijk komt het neer op redeneren, redeneren volgens de logica,

(tussen haakjes, je ziet dat in de toekomst kijken niet verkeerd is)

of dit handelen nu door de ego woord ingegeven?

een prachtige vraag, en zeker voor mijzelf een belangrijke, daar waar ik de ego

al een kleine 3 jaar het vuur aan zijn schenen leg,

wat is de reden, pieter dat wij hier over spreken?

en waarom wil ik DAAD werkelijk iets veranderen aan de maatschappij?

om mijzelf te profileren? nee dat zou de ego zijn

om mijzelf als wijs of intelligent af te spiegelen, nee ook hier spreekt de ego,

of om mijn tegenstanders een loer te draaien?

omdat ik het leuk vind?

of omdat ik mij verveel?

al deze redenen, en nog meer, woorden ingegeven door de ego,

maar nu, stel dat ik er werk van maak, voor anderen, los van mijzelf,

omdat ik in zie, dat iemand moet handelen, zelfs als dit ten koste gaat van mijzelf,

waar blijft de ego nu, nu ik door mijn handelen, er zelf slechter van woord(bewust)

en let wel pieter, dit is nu daadwerkelijk aan de gang, ik ben deze beweging al ingeslagen,

met alle gevolgen van dien

(je zult begrijpen dat mijn werkgever alles behalve de waarheid wil horen)

laat staan dat ik de ondergeschikte dit wijs maak,

kortom, de reden van uw handelen, is wel of niet door de ego ingegeven,

als men aan de oude wijsheid voldoet (ken uw zelve) dan is het onmogelijk

om onbewust verkeerd te handelen,

het voordeel aan ons handelen danwel denken, is niet ten behoeve van ons zelf,

zo maken we korte metten met de ego,

tot zo ver