Yopi schrijft:
Ik zat te spelen met de oude gedachten van sympathie- en antipathiekrachten die in oude (en nieuwe) 'metafysische' wereldbeelden als basis principes gezien worden 'achter' de waarneembare fenomenen.
In deze kosmos heb je lichamen (dingen met een binnen en buiten) waarin verschillende mengvormen van sym- en antipathie een rol spelen.
lichamen die:
* voornamelijk door antipathie beheerst worden.
Hier dringt heel moeilijk iets van buiten in door (d.w.z. (vrije) sympathische krachten die doordringende en versmeltende eigenschappen hebben: lichtachtig). Hierbij valt te denken aan door supersterk sympathische krachten ontstane positief geladen kernen die wat negatief geladen lichtere deeltjes gevangen houden in een solipsistisch miniatuurkosmosje.
Materie dus met een uitsluitingsprincipe ontstaan door aantrekking of sympathie. De vrije sympathische krachten kunnen deze lichaampjes zo samendrukken dat de oorspronkelijk sympathie weer vrij komt (een zon) of in andere stadia tot een zwart gat leidt waardoor eenvoudigweg deze materie verdwijnt en terugkeert in de potentie om op andere plekken weer ex nihilo tot nieuwe creatieve scheppingen mogelijkheid geeft.
Het gevolg dus dat onschuldige zee van symphatie (God zelf) overgaat in alle soorten aantrekkende krachten en zo zijn tegendeel schept: antipathie: alle vormen van aan causaliteit onderhevige stof. Meervoudigheid uit éénheid. In één richting: Tijd.
* voornamelijk door sympathie beheerst worden
Een warboel van geesten, vormen, fantasieën die versmelten, elkaar doordringen, scheppende eigenschappen hebben en zo meer. Een geesten of geesteswereld, die gedeeltelijk achter vrij licht schuilgaan, maar ook achter beweging, warmte en stromingen.
De chaos of het woe-wei. Maar gezien de ontwikkelingen dragen ze in zekere zin ook de pre-ordening in zich. Geest.
* half door sympathie en half door antipathie beheerst worden.
De sfeer van gelijkmoedigheid. Deze lichamen vullen de boel op, verzorgen communicatie, kunnen elke vorm aannemen. Zij zijn het relationele in de kosmos.
* door een overwicht van één van de 2 basisprincipes beheerst worden.
Hier komt goed en kwaad, liefde en haat, naar buiten en naar binnen gericht enzovoort in het spel. Het dichtst bij ons staand in zoverre we bewoners zijn van de zeg maar: astrale wereld. Ziel.
Het is maar metafysica.
En nou nog maar even per fenomeen aangeven welke wezens hier precies bij betrokken zijn en hoe ze samenwerken, tegenwerken en constitueren.
Kijk. Now we're talking.
Niet dat ik het allemaal snap...
Maar je hebt het hier gewoon over mensen.
* voornamelijk door antipathie beheerst worden.
Hier dringt heel moeilijk iets van buiten in door (d.w.z. (vrije) sympathische krachten die doordringende en versmeltende eigenschappen hebben: lichtachtig). Hierbij valt te denken aan door supersterk sympathische krachten ontstane positief geladen kernen die wat negatief geladen lichtere deeltjes gevangen houden in een solipsistisch miniatuurkosmosje.
Mensen met een (al dan niet tijdelijke) muur of harnas om zich heen.
Zachte en lichte krachten ketsen daar op af.
Daardoor is er dan ook eenzaamheid.
Terwijl het slechts nog maar om de buitenkant gaat.
Moet ik aan Startrek denken: "To boldly go where no one has gone before".
Verder weet ik het niet.
* voornamelijk door sympathie beheerst worden
Een warboel van geesten, vormen, fantasieën die versmelten, elkaar doordringen, scheppende eigenschappen hebben en zo meer. Een geesten of geesteswereld, die gedeeltelijk achter vrij licht schuilgaan, maar ook achter beweging, warmte en stromingen.
De chaos of het woe-wei. Maar gezien de ontwikkelingen dragen ze in zekere zin ook de pre-ordening in zich. Geest.
Nou, da's dan meer mijn afdeling, zeg maar.
Hier gaat het over dromen, verlangen, schilderen, schrijven...zomaar zonder strikte plannen of opdrachten. Aquarelverf. Schaamteloos schrijven. Niet netjes aangepast zijn. Dat kan dan (voor andere 'lichamen', ha ha) aantrekkelijk zijn, maar ook angstaanjagend.
Want vrijheid, versmelten en bewegen, kan eng gevonden worden. Bijvoorbeeld door de 'geharnasten'.
Water stroomt over het land en kent verder geen kanaliseringen.
(maar dat laatste komt vanzelf hoor).
Maar hoe bedoel je "gezien de ontwikkelingen dragen ze in zekere zin ook de pre-ordening in zich"? Of noemde ik dat al, tussen haakjes?
* half door sympathie en half door antipathie beheerst worden.
De sfeer van gelijkmoedigheid. Deze lichamen vullen de boel op, verzorgen communicatie, kunnen elke vorm aannemen. Zij zijn het relationele in de kosmos.
Deze 'lichamen' vullen niet alleen de boel op. Maar VULLEN ook elkaar. En vullen aan. Daardoor kunnen we op een gegeven moment ook bij elkaar komen (in een zinderende (kern)fusie van deeltjes).
Deze lichamen zijn 'overbrengers' en 'samenbrengers'.
Ofzo.
* door een overwicht van één van de 2 basisprincipes beheerst worden.
Hier komt goed en kwaad, liefde en haat, naar buiten en naar binnen gericht enzovoort in het spel. Het dichtst bij ons staand in zoverre we bewoners zijn van de zeg maar: astrale wereld. Ziel.
Ja, maar hier is dan dus wel sprake van disbalans. Dat is meestal. Bij twee 'lichamen', zeg maar. De ene 'hangt' net iets hoger of lager of naar rechts of links of onder of boven, dan de ander. Dan krijg je botsingen.
Dan kom je tegen hoe dicht goed en kwaad, liefde en haat, aantrekking en afstoting bij elkaar liggen. Het is ook vaak een spel, dit. Maar kan ook met onmacht te maken hebben.
Alleen vind dat van 'het astrale' en 'ziel' eigenlijk meer passen bij:
* Voornamelijk door sympathie beheerst worden.
Want daarin zit volgens mij juist óók het onkenbare, het onnoembare.
Wat ze ook wel eens noemen: Opnieuw worden als een kind.