Dooie boel hier

[Verwijderde gebruiker]

Dat doet me denken aan een artikeltje dat ik eens las dat mensen die verdwaald zijn in cirkels gaan lopen als zij zich niet kunnen oriënteren. Mensen gebruiken hun zintuig onvoldoende dat ervoor zorgt dat je weet waar je bent.

Goed voorbeeld. Ga ik onthouden. Waarschijnlijk zijn ze te gewent om de basis zintuigen te gebruiken: ogen en verstand.

In Trouw van 12 augustus 2009 stond een artikel erover: www.trouw.nl/....

[Jeroen]

Er zit een permanente ruis in het sensomotorische systeem bij ons boven, concluderen de onderzoekers: onze subjectieve beleving van wat een rechte lijn is, klopt aldoor niet. De afwijking van die rechte lijn is dan eens zus dan eens zo, maar de optelsom van toevalligheden gaat altijd een bepaalde kant op.

Het kan betekenen dat je vandaag in het bos toevallig linksom rond gaat, morgen rechtsom. Uit de gemiddelde afwijkingen becijferen ze op het Max Planck-instituut dat we zonder enig herkenningspunt, als we ons louter laten sturen door de inschattingen van boven, nooit ver komen. Vaak niet meer dan honderd meter van het beginpunt, hoe lang we ook ronddolen.

Doe hetzelfde onderzoek met een stel boedistiese monniken, de survival mannen van discovery channel en een peleton commandos en ik vermoed hele andere resultaten. Mensen die niet alleen vertrouwen op het sensomotorische systeem of juist wel maar geleerd hebben het op een andere manier te gebruiken. Ik noem maar een paar voorbeelden, ik weet zelf ook niet wat voor soort mensen wel gebruiken maken van al hun zintuigen ... ik zelf (nog) niet.

[Jeroen]

Hè, wat zei je

euh huh...Nou. dat als mensen wel de indruk geven of willen geven dat ze luisteren en dat feitelijk niet doen, dat dat dan cosmetisch luisteren wordt genoemd.

Hier wou ik nog even op terug komen, omdat dit van de week tijdens een barbecue gebeurde. Ik zit wat te vertellen en de ander haakt af omdat ze het niet meer interessant vond, of zoals zij het zei: omdat ik te drammerig, te belerend was. Wat ik uiteraard wel herken, dat hoor ik vaker. Maar ineens zag ik ook wat zij dus deed en wat dat dus met mij deed. Zij haakte af, maar zei dit niet. Met als gevolg dat ik op mn praatstoel ging zitten (dat zei zij). Maar omdat zij de verbinding verbrak was ik dus tegen het luchtledige aan het praten. Alsof je met iemand aan de telefoon zit, die allang de hoorn er op gelegd heeft, maar jij hebt het niet door. Althans ik heb het niet door, want ik ga dan alleen nog maar meer praten. Brabbelen zoals ik het noem, want ik zit vnl tegen mezelf te praten. Ineens had ik door wat er dan gebeurd met mij. De verbinding is weg, dus praat ik met mezelf verder.

Volgende keer maar eens opletten of ik het door kan krijgen tijdens en niet achteraf. Kijken of ik dan weer verbinding kan maken met de ander.

[Intangible Radjanamadjo]

Hè, wat zei je

euh huh...Nou. dat als mensen wel de indruk geven of willen geven dat ze luisteren en dat feitelijk niet doen, dat dat dan cosmetisch luisteren wordt genoemd.

Hier wou ik nog even op terug komen, omdat dit van de week tijdens een barbecue gebeurde. Ik zit wat te vertellen en de ander haakt af omdat ze het niet meer interessant vond, of zoals zij het zei: omdat ik te drammerig, te belerend was. Wat ik uiteraard wel herken, dat hoor ik vaker. Maar ineens zag ik ook wat zij dus deed en wat dat dus met mij deed. Zij haakte af, maar zei dit niet. Met als gevolg dat ik op mn praatstoel ging zitten (dat zei zij). Maar omdat zij de verbinding verbrak was ik dus tegen het luchtledige aan het praten. Alsof je met iemand aan de telefoon zit, die allang de hoorn er op gelegd heeft, maar jij hebt het niet door. Althans ik heb het niet door, want ik ga dan alleen nog maar meer praten. Brabbelen zoals ik het noem, want ik zit vnl tegen mezelf te praten. Ineens had ik door wat er dan gebeurd met mij. De verbinding is weg, dus praat ik met mezelf verder.

Volgende keer maar eens opletten of ik het door kan krijgen tijdens en niet achteraf. Kijken of ik dan weer verbinding kan maken met de ander.

Het is eigenlijk zo moeilijk.. communiceren. Echt luisteren, elkaar aanvoelen en elkaar proberen te begrijpen. Hoe vaak zit er wel niet een gedachte in de weg? Of zijn we in een bepaalde gesteldheid waardoor we niet kunnen of willen horen wat de ander zegt?

Ik ben er nog lang niet over uit.. maar ik heb momenten gehad waar ik het idee had dat ik echt met mensen sprak. Je kunt er nooit zeker van zijn, maar vooral op de momenten dat ik echt open stond voor andere mensen.. ik zie wat dat betreft een grotere uitdaging in het echt luisteren dan in het praten. Praten kan iedereen. Luisteren vereist echter geduld en pure concentratie naar de andere persoon toe.

Misschien kun je de volgende keer op signalen letten die de persoon wellicht onbewust afgeeft? Als iemand niet echt geinteresseerd zit te luisteren, zou je eens kunnen proberen om te vragen wat hij/zij vindt en hem/haar de kans bieden het gesprek in een nieuwe richting te sturen..

just some thoughts.. Geduld met de ander en echt durven luisteren is de kern in mijn ogen!

[ziznl]

Hè, wat zei je

euh huh...Nou. dat als mensen wel de indruk geven of willen geven dat ze luisteren en dat feitelijk niet doen, dat dat dan cosmetisch luisteren wordt genoemd.

Hier wou ik nog even op terug komen, omdat dit van de week tijdens een barbecue gebeurde. Ik zit wat te vertellen en de ander haakt af omdat ze het niet meer interessant vond, of zoals zij het zei: omdat ik te drammerig, te belerend was. Wat ik uiteraard wel herken, dat hoor ik vaker. Maar ineens zag ik ook wat zij dus deed en wat dat dus met mij deed. Zij haakte af, maar zei dit niet. Met als gevolg dat ik op mn praatstoel ging zitten (dat zei zij). Maar omdat zij de verbinding verbrak was ik dus tegen het luchtledige aan het praten. Alsof je met iemand aan de telefoon zit, die allang de hoorn er op gelegd heeft, maar jij hebt het niet door. Althans ik heb het niet door, want ik ga dan alleen nog maar meer praten. Brabbelen zoals ik het noem, want ik zit vnl tegen mezelf te praten. Ineens had ik door wat er dan gebeurd met mij. De verbinding is weg, dus praat ik met mezelf verder.

Volgende keer maar eens opletten of ik het door kan krijgen tijdens en niet achteraf. Kijken of ik dan weer verbinding kan maken met de ander.

Dit vind ik ook herkenbaar.
Is de verbinding met de ander eigenlijk wel mogelijk? Of is dat een illusie.
Is die verbinding, indien deze mogelijk is, dan ook altijd noodzakelijk?
Brabbelen, wat jij beschrijft, doe ik ook vaak en het is eigenlijk wel lekker. Soms ben ik lekker aan het brabbelen (iets wat ik ook kan zonder geluid te produceren) en dan zijn er weer lastpakken die me uit mijn eigen wereld willen sleuren om 'verbinding' te leggen...Het kan dan zijn dat ik dan vijandig reageer! Althans dat is me verteld, in een situatie waarin ik blijkbaar een of andere verbinding had.

[Jeroen]

@Ziznl: Volgens mij wil de mens van nature een verbinding. Zij het met een ander, zij het met je zelf. Wat jij beschrijft lijkt mij dus een verbinding met je zelf die verstoort wordt doordat anderen willen dat je ook verbinding maakt met hen.

@IR: ook voor luisteren is verbinding nodig. Met de ander en met je zelf. Als één van beide verbroken of verstoord wordt, is er m.i. geen sprake meer van luisteren. Dan wordt het een monoloog voeren (wat ik vroeger erg graag deed).

[ziznl]

[quote="Jeroen"]@Ziznl: Volgens mij wil de mens van nature een verbinding. Zij het met een ander, zij het met je zelf. Wat jij beschrijft lijkt mij dus een verbinding met je zelf die verstoort wordt doordat anderen willen dat je ook verbinding maakt met hen.

Duidelijk. Ik ben het met je eens.

Ik denk in tweede instantie gelijk aan het feit dat je eerst gescheiden moet zijn van jezelf of van de ander wil je verbinding leggen.

Nu herken ik die gescheiden toestand wel. Ik leef vaak gescheiden van mezelf en ik ervaar dat anderen me daar soms in vasthouden.

Een aantrekkelijke vrouw die aandacht van me wil zet mij behoorlijk buiten mezelf. Eigenlijk vertoon ik dan belachelijk gedrag als ik er op in ga en me met haar verbindt (spiritueel of fysiek whatever...)

Diezelfde aantrekkelijke vrouw laat ik een volgende moment weer achter om in verbinding te treden met mezelf. En zij maar aandacht trekken.

Ik vraag me eigenlijk af of ik dit wel goed opschrijf. Zodra ik verbinding ervaar met iemand anders in een gesprek ervaar ik ook tegelijk verbinding met mezelf. Is de verbinding van Ik als persoon, Zelf als subject en de Ander als object niet gewoon een 3-eenheid? Waarbij het Ik als persoon gewoon de onderscheiding of het grensvlak vertegenwoordigt tussen het subject en het object?

Of kan ik inderdaad in mezelf verbonden zitten zonder verbindig met een Ander?

[Jeroen]

Dat laatste kan ik niet volgen.

Ik zie verbinding met mezelf als IK aan het roer en alle andere deelpersoonlijkheden als matrozen. Wanneer ik de verbinding met mezelf kwijt ben, heeft één van die deelpersoonlijkheden het roer over genomen. Ik ben met 2 boeken hierover bezig: thuiskomen in jezelf + innerlijk criticus ontmaskerd. Lastig om zo even in een notendop uit te leggen. Misschien helpt dit: http://www.followyourmind.nl/Artikelen- ... iticus.php

[ziznl]

Dat laatste kan ik niet volgen.

Ik zie verbinding met mezelf als IK aan het roer en alle andere deelpersoonlijkheden als matrozen. Wanneer ik de verbinding met mezelf kwijt ben, heeft één van die deelpersoonlijkheden het roer over genomen. Ik ben met 2 boeken hierover bezig: thuiskomen in jezelf + innerlijk criticus ontmaskerd. Lastig om zo even in een notendop uit te leggen. Misschien helpt dit: http://www.followyourmind.nl/Artikelen- ... iticus.php

Thanks for the link. Ik snap wel een beetje wat je bedoeld met die matrozen.
Voor mij is dit beeld met inwendige matrozen en critici wel grappig maar ook iets teveel een abstracte poppenkast. :greins: